Γιώργος Ν. Πολίτης

Όταν ξαφνικά το σήμερα γίνεται εφιάλτης, τότε το χθες μοιάζει με όνειρο. Αυτό συνέβη ιδίως στο χώρο της οικονομίας, του μεταναστευτικού, της παιδείας.

Ο αναχρονιστικός νόμος Μπαλτά δημιούργησε την εντύπωση ότι ο νόμος Διαμαντοπούλου ήταν αριστούργημα. Ωστόσο, ο νόμος Διαμαντοπούλου γνώρισε μεν πρωτοφανή κοινοβουλευτική στήριξη,   αλλά δίχασε την πανεπιστημιακή κοινότητα, διδάσκοντες, υπαλλήλους και φοιτητές, δηλαδή εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες, όσο κανείς άλλος τα τελευταία 30 χρόνια. Και σίγουρα απείχε πολύ από το να είναι φάρος αξιοκρατίας και αριστείας, όπως διατείνονται οι υποστηρικτές του.

Προ ημερών η ελληνική κοινωνία εξεπλάγη που οι πόρτες των Πανεπιστημίων ανοίγουν για τους φοιτητές που παραδίδουν λευκή κόλλα στις εξετάσεις. Πολλοί απ' όσους καταδίκαζαν το νόμο Μπαλτά “που μας βυθίζει στο σκοτάδι” ξέχασαν πότε και με ποιο επιχείρημα εγκαινιάστηκε αυτή η πρακτική. Ας θυμηθούμε λοιπόν ότι επί υπουργίας Διαμαντοπούλου καταργήθηκε η βάση του 10 ως προϋπόθεση εισαγωγής στα ΑΕΙ/ΤΕΙ με αποτέλεσμα να μπαίνουν στα Πανεπιστήμια παιδιά με μέσο όρο 1.5 και 2.5 στα 20. Το επιχείρημα που εμφανίστηκε τότε ήταν ότι με τη βάση του 10, τα φτωχά παιδιά, που δεν μπορούν να πληρώσουν φροντιστήρια, αποκλείονται από την ανώτατη εκπαίδευση. Πρόκειται για τη γνωστή σαπουνόφουσκα “όχι στην παιδεία για την ελίτ” την οποία το ΠΑΣΟΚ φούσκωνε με πάθος ακόμη και στα χρόνια του “εκσυγχρονισμού” του και η οποία ταυτίζεται με τις ιδεοληπτικές αντιλήψεις που διακατέχουν τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ.

Στην ουσία, πρόκειται για στυγνή διαστρέβλωση της λογικής: αν το πρόβλημα είναι ότι τα φροντιστήρια και τα ιδιαίτερα έγιναν αναγκαία, επειδή η μέση εκπαίδευση είναι ανεπαρκής, τότε η λύση είναι να βελτιώσουμε τη μέση εκπαίδευση, όχι να σπρώξουμε όλη την κοινωνία στην παραπαιδεία. Αν ένα παιδί χρειάζεται φροντιστήριο, όχι για να αριστεύσει, αλλά για να περάσει τη βάση στα καλύτερα του μαθήματα, τότε, μάλλον, δεν πρόκειται να ευδοκιμήσει στην επιστήμη. Επομένως, δεν βλάπτεται από το συγκεκριμένο μέτρο.

Η επαναφορά της βάσης του 10 δεν θα πλήξει τους οικονομικά ασθενείς, αλλά τους κακούς μαθητές. Εφ’ όσον έχουμε πανεπιστημιακές σχολές με λιγότερους και καλύτερους φοιτητές, τότε και οι καθηγητές θα κάνουν καλύτερο μάθημα. Το αποτέλεσμα θα είναι ότι το επίπεδο των σπουδών θα ανέβει, οπότε οι απόφοιτοι θα είναι καλύτερα καταρτισμένοι. Θα είναι πιο εύκολο γι’ αυτούς να βρουν δουλειά και θα είναι καλύτεροι στη δουλειά τους. Όσοι από αυτούς κληθούν να διδάξουν στη μέση εκπαίδευση, θα κάνουν καλύτερο μάθημα κι έτσι η ανάγκη των φροντιστηρίων θα μειωθεί. Με αυτόν τον τρόπο ευνοούνται τα φτωχότερα παιδιά που δεν μπορούν να πληρώσουν φροντιστήριο ή ιδιωτική εκπαίδευση.

Ο πραγματικός λόγος που η  βάση του 10 καταργήθηκε, ήταν για να μη κλείσουν περιφερειακά ΤΕΙ στους τόπους καταγωγής υπουργών και στελεχών, για να μην απογοητευθούν γονείς-ψηφοφόροι, για να χαρούν οι κομματικές νεολαίες, για να ικανοποιηθούν οι συντεχνίες των ημετέρων διδασκόντων. Η δήθεν “ταξικότητα” ήταν απλώς η λαϊκίστικη αριστερή επίφαση στην οποία προσφεύγουν οι πολιτικοί όλων των παρατάξεων, για να σκεπάσουν την ιδιοτέλεια τους.

O νόμος Mπαλτά ζητούσε με αυταρχισμό την παύση των νόμιμα εκλεγμένων Πρυτάνεων, ώστε να εκλεγούν άλλοι σύμφωνα με το νέο νόμο. Ακριβώς το ίδιο έκανε νωρίτερα και ο νόμος Διαμαντοπούλου. Είναι δεδομένο ότι ο αυταρχισμός, η  ανεπάρκεια και η υποκρισία ανέβηκαν σε δυσθεώρητα ύψη μετά τις 25 Ιανουαρίου του 2015. Εν τούτοις, δεν γεννήθηκαν τότε: Με διαφορετικά πρόσωπα και προσωπεία εξουσίασαν τη χώρα επί δεκαετίες.

*Ο Γιώργος Ν. Πολίτης είναι Επίκουρος Καθηγητής κοινωνικής φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και συγγραφέας του βιβλίου "Να σηκωθούμε όρθιοι - Η επανάσταση της κοινής λογικής".