Γιώργος Δ. Ανδρέου

Κατά μέτωπο πλέον η επίθεση με όλα τα μέσα.

Οργιάζουν οι φήμες για συναντήσεις «εν κρυπτώ και παραβύστω» μεγαλόσχημων οικονομικών παραγόντων με παροπλισμένους – και όχι μόνο - πολιτικούς παράγοντες για την αναζήτηση του «αντίπαλου δέοντος» στην πολιτική δυναμική του πρωθυπουργού. Βλέπουν, αυτοί που θέλουν αλλά δεν μπορούν να ελέγχουν και τα πολιτικά πράγματα από το παρασκήνιο, πως στο πολιτικό σκηνικό όπως έχει διαμορφωθεί μετά τις τελευταία εκλογική αναμέτρηση, δεν διαφαίνεται αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση και οργανώνουν ανίερες συμμαχίες. Για την ώρα στα σκοτάδια των υπογείων.

Οι χαρακτηρισμοί «Μπερλουσκόνι» και «Τραμπ» κυκλοφορούν όλο και περισσότερο στις παρέες, στις παραλίες, στα καφενεία. Ο «αείμνηστος» βέβαια, Μπερλουσκόνι αλλά και ο εν ενεργεία Τραμπ είχαν το θάρρος, τη «μαγκιά», να βγουν επώνυμα – στο προσκήνιο - να διεκδικήσουν την ψήφο των πολιτών και τη διακυβέρνηση. Αυτοπροσώπως και όχι όπως λέμε στα νομικά «με παρένθετα πρόσωπα» - εντολοδόχους.

Στην Ιταλία παλαιότερα και στις ΗΠΑ πρόσφατα, οι δύο μεγιστάνες που κυβέρνησαν στηρίχθηκαν προεχόντως από δισεκατομμυριούχους ( Έλον Μάσκ, Ζούκεμπεργκ κλπ), χέρι – χέρι με χαμηλόμισθους εργαζόμενους, φτωχούς ανθρώπους.
Ανίερες πολιτικές συμμαχίες. Φαίνεται πως τον 21ο αιώνα, προς κακοφανισμό του Μαρξ και των λοιπών θεωρητικών του λαϊκού κινήματος, στην «επανάσταση» πρωτοστατεί το κεφάλαιο.

Είναι βέβαια δικαίωμα όλων, και των οικονομικών παραγόντων εννοείται, αυτό επιτάσσει η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, να διεκδικήσουν την ανάληψη των ηνίων και τη «σωτηρία της χώρας».

Το ζητούμενο είναι τι κάνουν, τι θα κάνουν, οι Έλληνες πολίτες και ειδικότερα η ραχοκοκαλιά της Ελληνικής κοινωνίας, η μεσαία τάξη μπροστά στο «κίνημα» αυτό. Θα σκεφτεί, θα προβληματισθεί, θα αναζητήσει κίνητρα και προθέσεις, θα αντιδράσει; Θα θυμηθεί ή έχει ξεχάσει :

Τα αποτελέσματα της διακυβέρνησης Μπερλουσκόνι στην Ιταλία.

Την πολιτική Τραμπ στην Αμερική σήμερα και προχθές και τις επιπτώσεις της στην υφήλιο.

Τη διακυβέρνηση, την εν γένει πολιτική διαδρομή και τα αποτελέσματα των ανακαλούμενων από την πολιτική αποστρατεία επίδοξων Κυβερνητών – λέγε με Σαμαρά και Τσίπρα προεχόντως και δευτερευόντως Καραμανλή, που φάνηκε να ξυπνάει από χειμερία νάρκη και να παίζει το παιχνίδι των λοιπών.

Θα εξαρτίσει και θα ταυτίσει, ειδικά η μεσαία τάξη, τα συμφέροντα και την προκοπή της, από τη μωροφιλοδοξία των οικονομικά μεγαλόσχημων και τη φιλαρχία των πολιτικά αποτυχημένων;

Θα ανησυχήσουν οι Έλληνες για το μέλλον της χώρας ή θα τσιμπήσουν τα πολλαπλά δολώματα που ποντίζουν καθημερινά οι εγκάθετοι σπεκουλαδόροι, θολώνοντας με ανωμαλία τα νερά της πολιτικής σκηνής;

Τι θα κάνουν οι υποτίθεται ιδεολόγοι απλοί πολίτες της αναθεωρητικής αριστεράς; Θα συμπορευτούν με τους «συντρόφους» τους που, τρελαμένοι από την αξέχαστη γεύση της εξουσίας, δεν έχουν πρόβλημα να συμμαχήσουν ακόμα και με το διάβολο για να επανέλθουν ή θα αντιδράσουν στη διαφαινόμενη «έφοδο του μεγάλου κεφαλαίου στα θερινά ανάκτορα»;

Θα αντιδράσει και με ποιο τρόπο, η καθ’ ημάς κομμουνιστική ορθοδοξία στον σφετερισμό του μονοπωλίου της επανάστασης από το εγχώριο κεφάλαιο και τους πρόθυμους ενεργούμενούς του; Βλέπει ή δεν θέλει να τη δει ή βολεύεται με την εξέλιξη. Σάββατο κοντή γιορτή.

Από την άλλη πλευρά οι δημοκράτες δεξιοί, ειδικά της μεσαίας τάξης. Θα καταλάβουν τη σοβαρότητα της σπέκουλας και του ανήθικου παιχνιδιού που στήνεται πάνω στον αγνό και ανιδιοτελή πατριωτισμό τους, από άλλη πολύ πιο επικίνδυνη αφετηρία τώρα; Η μέχρι τώρα στοίχιση, από «ιερή αγανάκτηση», πίσω από θεομπαίχτες, εθνοκάπηλους, θρησκόληπτους και άλλους γραφικούς του δεξιόστροφου περιθωρίου, ήταν σχετικά ανώδυνη. Το παιχνίδι χοντραίνει.

Το ερώτημα όμως επικεντρώνεται, σκληρό και αμείλικτο, στην πλειοψηφία των πολιτών, στους κεντροδεξιούς και κεντροαριστερούς δημοκράτες τους μικρούς και μεσαίους της οικονομικής και κοινωνικής ζωής; Τους εκ πεποιθήσεως γνήσιους πατριώτες, θιασώτες της ομαλής πορείας και προοπτικής της χώρας στην ενωμένη δημοκρατική Ευρώπη. Τους ρεαλιστές που θέλουν και βλέπουν την προσπάθεια αστικού εκσυγχρονισμού των δομών και της νοοτροπίας της χώρας.

Θα ανεχθούν, θα δεχτούν να συμμετάσχουν στο επικίνδυνο για την πρόοδο και το μέλλον της χώρας παιχνίδι με παρωχημένα και ληγμένα υλικά, πρόσωπα, ιδέες; Ή θα αντιδράσουν επιθετικά στις ανοίκειες προσπάθειες των τρωκτικών του παρασκηνίου; Το μέλλον είναι στα χέρια μας, θα φταίμε όλοι μαζί και καθένας χωριστά.