Γιώργος Δ. Ανδρέου

Με τη φράση αυτή, που συνοψίζει την ιδεολογικοπολιτική πρόταση και τον προγραμματικό λόγο, οι μνηστήρες της εξουσίας προσφέρουν στους Έλληνες πολίτες, ως μοναδική διέξοδο επίλυσης – ως δια μαγείας – των προβλημάτων τους και προοπτική για ένα καλύτερο μέλλον, την απομάκρυνση του πρωθυπουργού. Φάρμακο δια πάσαν νόσον…

Προσπαθούν να πείσουν την πλειοψηφία πως ευθύς ως αποφασίσουν την απομάκρυνση του Κυριάκου από την πρωθυπουργία θα τακτοποιηθούν αυτόματα, τα πάντα. Η Τουρκία θα διακόψει, φοβισμένη (!!!) κάθε παραβίαση και αναφορά σε διεκδικήσεις, θα αυξηθούν οι μισθοί και οι συντάξεις, θα μειωθεί ο πληθωρισμός και θα πέσουν οι τιμές, τα νοσοκομεία θα μεταμορφωθούν σε ξενοδοχεία πολυτελείας γεμάτα γιατρούς και νοσηλευτές, θα μειωθεί η εγκληματικότητα και όλοι θα αισθάνονται ασφαλείς, οι πυρκαγιές θα σβήνουν άμεσα, θα διακοπεί το ρεύμα των λαθρομεταναστών, θα δημιουργηθεί επάρκεια – πλεόνασμα - νερού, οι συνέπειες της κλιματικής αλλαγής δεν θα ακουμπάνε τη δική μας χώρα, θα εκτιναχθούν οι επενδύσεις και το τουριστικό ρεύμα. Και γιατί όχι με τη σθεναρή ουδέτερη στάση της χώρας μας στη διεθνή σκηνή – αυτό προτείνουν επίμονα - θα υποχρεωθεί ο Πούτιν να σταματήσει τον πόλεμο με την Ουκρανία και το Ισραήλ τις επεμβάσεις στη Γάζα.

Θα το ξανασκεφτούν οι Αμερικανοί να επέμβουν στο Ιράν και οπουδήποτε αλλού. Όλα αυτά και άλλα πολλά θα γίνουν, λένε, αρκεί να φύγει ο Μητσοτάκης από τη διακυβέρνηση.

Επιμένουν μάλιστα χωρίς να αναρωτηθούν, ένας έστω – αδιάσειστη απόδειξη της ανεπάρκειάς τους:

Μήπως η ένδεια αυτή πολιτικής πρότασης και προοπτικής είναι η αιτία της πολιτικής καθήλωσης έως και καθίζησης που βιώνουν έξη (6) και πλέον χρόνια, συνεχώς και αδιαλείπτως;

Μήπως τους τιμωρούν οι πολίτες εκτιμώντας πως με την πολιτική και τα λεγόμενά τους τους θεωρούν, επιεικώς, ηλιθίους;
Μήπως η επικέντρωση του ιδεολογικού και προγραμματικού τους λόγου στην απομάκρυνση του πρωθυπουργού, αποτελεί έμπρακτη ομολογία και αναγνώριση της προσωπικής και πολιτικής υπεροχής του, συγκριτικά και απόλυτα;

Το πρόβλημα, δυστυχώς, είναι πως η πολιτική στρατηγική με επίκεντρο το σύνθημα «να φύγει ο Μητσοτάκης» δεν αποτελεί επιλογή μόνο της ηγεσίας των κομμάτων της αντιπολίτευσης που διεκδικούν τη διακυβέρνηση. Αποτελεί επιλογή και του σκληρού πυρήνα των οπαδών τους. Φαίνεται καταφανώς από τους κρωγμούς των εγκάθετων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Εκτός αυτού δε μπορούν να ερμηνευθούν με όρους κοινής λογικής οι επιλογές στις ηγεσίες των κομμάτων του «κυβερνητικού τόξου» καταφανώς ανεπαρκών προσώπων. Η επιλογή Ανδρουλάκη στο Πασόκ του Ανδρέα και του Σημίτη, η επιλογή και αποπομπή Κασελάκη και η επιλογή του καταφανώς ανεπαρκούς δήθεν μετριοπαθούς Φάμελλου στο Σύριζα - δύο από τις τρεις λέξεις του οποίου όπου βρεθεί και σταθεί και ειδικά στο Κοινοβούλιο, είναι «να φύγει ο Μητσοτάκης (ήδη στα χέρια του ο άλλοτε κραταιός Σύριζα συρρικνώνεται σε ποσοστά κάτω και από τους γραφικούς Βαρουφάκηδες, Κασελάκηδες κλπ.).

Κι ενώ φάνηκε προς στιγμήν πως είχαν αρχίσει να προβληματίζονται και ίσως σκέφτονταν να αναθεωρήσουν την πολιτική τους πρακτική αυτή, έσκασε μύτη η δημοσκοπική άνοδος της αρχιέρειας «της ευπρέπειας, του πολιτικού ήθους και των ήπιων τόνων» που πήρε κεφάλι και πανικοβλήθηκαν. Εξαλλοσύνη θέλει ο κόσμος, σκέφτηκαν οι μεγαλοφυείς πολιτικοί αναλυτές τους, ερμηνεύοντας την τάση της νεολαίας προς το χαβαλέ και τη βλακεία των δειλών που επιλέγουν Ζωή και Βελόπουλο για να βρίζουν το «σύστημα» αντ’ αυτών που το υπηρετούν και κατά τα λοιπά τους βολεύει. Και ξανακύλησαν στην πεπατημένη. Να φύγει ο Μητσοτάκης.

(Η πολιτική και νομική ανοησία της κακουργηματικής δίωξης του πρωθυπουργού ξεπερνάει τα όρια του πολιτικού λάθους, είναι αντικείμενο συγκεκριμένου κλάδου της ιατρικής επιστήμης).

Πετυχαίνουν βέβαια με την επιλογή τους δύο σημαντικά πράγματα, ένα καλό κι ένα κακό. Το καλό, η αδιαμφισβήτητη πολιτική σταθερότητα που την έχει ανάγκη ο τόπος στις δύσκολες εποχές που βιώνει ο πλανήτης και η περιοχή μας, με σοβαρό, έμπειρο και ξεκάθαρο πρόσωπο στο τιμόνι. Το κακό, ότι στερούν από το αστικό δημοκρατικό πολιτικό μας σύστημα την απολύτως αναγκαία για την ισορροπία του σοβαρή και αξιόπιστη εναλλακτική πολιτική πρόταση. Την προοπτική εν τέλει.