Δημήτρης Δανίκας

Πρώτη κατραπακιά η υποκρισία φυσικά. Από τη μια υπέρ αδυνάτων, φτωχών και ανήμπορων. Και απο την άλλη εκατό χιλιάρικα δάνειο καταναλωτικό!

Δεύτερη κατραπακιά η απληστία φυσικά. Εδώ μιλάμε για δάνειο καταναλωτικό. Και ουχί για δάνειο στεγαστικό πρώτης κατοικίας φυσικά. Τόσα πολλά; Αμ τι νομίζετε δηλαδή. Εδώ μιλάνε για υπουργό. Σαν κι εσένα είναι αυτός; Κούνια που σε κούναγε. Εσύ τι είσαι; Ενα νούμερο θλιβερό. Ενώ ο Παυλάρας κοτζάμ αρχηγός.

Τρίτη κατραπακιά το διπλό πρλοσωπο φυσικά. Από τη μια εναντίον διαπλοκής και διαφθοράς και από την άλλη στην τράπεζα να εισπράξει με γρήγορους, υπουργικούς, ρυθμούς, τα δάνεια τα καταναλωτικά!

Τέταρτη κατραπακιά το αξίωμα φυσικά. Ποιος κοινός θνητός μπορεί σήμερα να εισπράξει απ' αυτές τις μισοπτωχευμένες τράπεζες τόσα λεφτά με τόσο γρήγορους ρθυμούς; Ούτε ο πιο σπουδαίος και επώνυμος πλουτοκράτης. Το υπουργιλίκι συνώνυμο πασπαρτού για όλες τις πόρτες και για όλες τις χρήσεις.

Πέμπτη κατραπακιά το ηθικό μειονέκτημα φυσικά. Διότι αφού είναι τόσο αδέκαστος, τόσο αριστερός (περισσότερο αριστερός πεθαίνεις) και τόσο καθημερινός, όπως εσύ ο φτωχός, τότε γιατί το δάνειο; Γιατί ένα τέτοιο δάνειο τόσο προσιτό; Μόνο σ' αυτόν; Πάει το ηθικό πλεονέκτημα το αριστερό. Τώρα Παυλάρα όπως κι εκείνος και ο άλλος και ο κάθε ευνοούμενος γαλάζιος, πράσινος και συστημικός πολιτικός. Ενα και το αυτό.

Εκτη κατραπακια η έπαρση φυσικά. Γιατί, εκ του αποτελέσματος κρίνοντας, μέσα στη φούρια της «αριστερής μαγκιάς» και με τη σιγουριά ότι αυτός είναι εξ επαγγέλματος και φαντασιακής ψευδαίσθησης, μόνιμος και εσαεί κατήγορος, αδιαφόρησε για τις συνέπειες των πράξεών του.

Εβδομη κατραπακιά το μπούμερανγκ φυσικά. Δηλαδή εκείνος που για τον Αλέξη Τσίπρα λειτουργούσε ως ντοντούκα, ως φόβητρο, ως ο νταής για να κάνει, δημοσίως, μπούλινγκ στους αντίπαλους και τους εχθρούς, τώρα αρχίζει να μετατρέπεται σε βαρίδι και σε φύρα. Για την παράταξη και τον αρχηγό φυσικά.

Ογδοη κατραπακιά, το «άδειασμα» φυσικά. Γιατί Παυλάρα μου, στη θέση σου, θα με έτρωγαν τα φίδια. Λες; Λες ο Αλέξης ο αρχηγός να με καταβροχθίσει μια μέρα σαν να είμαι πρωινό; Λες να ακολουθήσω κι εγώ την τύχη του Παναγιωτάκη, της Ζωής, του Βαρουφάκη; Λες;

Με απλά λόγια πίσω έχει η αχλάδα την ουρά. Γι' αυτό από παλιά σου έλεγα πρόσεχε, κάνε κράτει, λιγότερα λόγια περισσότερη πράξη. Γιατί όσο εκτίθεσαι, τόσο αμείλικτοι θα είναι απέναντί σου όλοι οι αντίπαλοι και οι εχθροί σου. Αλλά πού ο Παυλάρας. Οπως έχει, ευφυώς, γράψει ο Μανώλης Αναγνωστάκης: Δεν έφταιγεν ο ίδιος. Τόσος (δα προσθέτω εγώ) ήτανε!