Δημήτρης Δανίκας

Γιατί ημίθεος; Επειδή συνένωσε τις καρδιές δισεκατομμυρίων στο πλανήτης της μπάλας. Επειδή άδειασε, μόνος του ολόκληρη την άμυνα της Αγγλίας. Ακόμα και τον τερματοφύλακα. Επειδή τους κάρφωσε με το χέρι του. Επειδή τα έκανε όλα ακόμα και με την Μαφία, ακόμα και με τον Κάστρο. Επειδή πήρε από το χέρι όλη την ομάδα της Αργεντινής και της έδωσε το κύπελλο του κόσμου. Επειδή όλα τα πιτσιρίκια σε όλες τις αλάνες και σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης φωνάζουν εν χωρώ «Ντιέγκο ζεις εσύ μας οδηγείς»

Αλλά και επειδή σε μια συνέντευξή του στο φεστιβάλ των Καννών, με αφορμή το ντοκιμαντέρ που ο Εμίρ Κουστουρίτσα γύρισε γι αυτόν είχε πει, ήμουν κι εγώ παρών «οι κοχόνες του Κάστρο είναι τόσες μεγάλες όσο μέχρι το φεγγάρι και η βασίλισσα της Αγγλίας είναι μια μούμια που έχει ενταφιαστεί στο μαυσωλείο του Μπάκινγχαμ πάλας»

Το τίμημα μεγάλο. Αυτό είναι το επιμύθιο όλων των ημίθεων από συστάσεως της Ανθρωπότητας. Αφού πιστεύουν πως είναι άτρωτοι. Πως είναι μεγάλοι. Πως ό, τι και να κάνουν όλοι μα όλοι θα τους τα συγχωρούν. Πως τίποτα και κανείς δεν μπορεί να τους αγγίξει. Πως είναι άφθαρτοι. Πως τα εικονίσματά τους θα διακοσμούν σπίτια, διαμερίσματα, καλύβες, εκκλησίες, φαβέλες, λαμαρίνες, αντίσκηνα, ανάκτορα, ερήμους, κιμπούτζ, υπόγεια, όλους τους χώρους. Πως η ανθρωπότητα του χρωστάει και όχι εκείνοι στην ανθρωπότητα χρωστάνε

Αφού από παιδί κλωτσούσε χώμα, πέτρες, λάσπη, άδεια κουτιά Κόκα Κόλα. Αφού από τα δεκάξι ο μισός πλανήτης παραληρούσε στο άκουσμα του ονόματός του. Αφού μια ολόκληρη Νάπολι κατάφερε μαζί του να κατατροπώσει όλα τα ποδοσφαιρικά μεγαθήρια Ρώμης, Μιλάνου και λοιπών «περιχώρων». Αφού η μετοχή του είχε σκαρφαλώσει σε δυσθεόρατα ύψη. Αφού αν σήμερα είχε την ηλικία του Μέσι η αξία του θα ξεπερνούσε το ένα δισεκατομμύριο και βάλε. Και αφού μόνος του μπορούσε και το έκανε, να κατατροπώνει μεγαθήρια. Αφού όλα αυτά και πολλά άλλα, ε τότε να μην απορείτε που τα έκανε και τα γεύτηκε όλα

Τα πορνεία σε κάθε σημείο της Γης που είχε επισκεφθεί τον έχουν ανακηρύξει επίτιμο πρόεδρο τους. Τα θηλυκά ξεροστάλιαζαν έξω από τα αποδυτήρια. Η κοκαίνη μόνιμη σύντροφός του. Η γλώσσα και το στόμα του έβγαζαν κάθε ίχνος, και το παραμικρό, που ενοχλούσε την ψυχή του. Τα δολάρια και τα ευρώ τα σκορπούσε και τα «έκαιγε» για να ανάψει τα πούρα και τα τσιγάρα του. Και το αντάρτικο που είχε στήσει, πιστεύοντας πως έτσι όπως έκανε με την μπάλα, τα ίδια αποτελέσματα θα είχε με τα λόγια.

Ε λοιπόν ένας τέτοιος οργανισμός. Τόσο παχύσαρκος. Τόσο ασταμάτητος. Τόσο θανάσιμα πληγωμένος από ωκεανούς αλκοόλ, τόνους ναρκωτικών, σαν εργοστάσιο που από τις καπνοδόχες του βγαίνουν μπαρούτι και καπνός, είναι θαύμα που άντεξε μέχρι τα εξήντα του χρόνια

Το λάθος του Ντιέγκο, όπως όλων των μεγάλων διασημοτήτων, κάθε είδους και κάθε δραστηριότητας, είναι πως βλέπουν τον εαυτό τους όπως εμείς κάνουμε γι αυτούς. Πως είναι ημίθεοι

Με μια διαφορά. Οι θεοί του Ολύμπου. Πράγματι, όπως ο Ντιέγκο, τα έκαναν όλα μα όλα. Όμως εκείνοι ήταν έργα της ανθρώπινης φαντασίας. Ο Ντιέγκο ήταν αληθινός. Πλασμένος όπως εσείς κι εγώ. Ετσι κι αυτός κατανάλωσε την μυθολογία του. Την πίστεψε. Την σκόρπισε. Την γεύτηκε μέχρι το μεδούλι. Και στο τέλος εκείνη ανταπόδωσε.

Δεν πειράζει. Κάποια μέρα θα τα πούμε μαζί του εκεί ψηλά, είτε στον παράδεισο είτε στην κόλαση. Μέχρι τότε ο μύθος του θα μας στοιχειώνει και το «χέρι» του θα μας εμψυχώνει!