Βασίλης Στεφανακίδης

Σήμερα το βράδυ στη Βουλή μπαίνει και η ταφόπλακα στο νεοελληνικό όνειρο της ευδαιμονίας και αρχίζει ο πολύχρονος εφιάλτης που έφεραν οι άχρηστοι πολιτικοί μας ηγέτες.

Οι βουλευτές καλούνται για άλλη μια φορά να απαντήσουν στο ψευτοδίλημμα δραχμή ή ευρώ. Και ένα είναι βέβαιο: ό,τι και να επιλέξουν διά της ψήφου τους είναι χαμένοι.

Λέγοντας «όχι» στο νέο μνημόνιο θα τους κυνηγά εφ’ όρου ζωής η κατάρα της χρεοκοπίας, ενώ ψηφίζοντας «ναι» θα δυσκολεύονται να κυκλοφορούν ελεύθερα, καθώς η οργή και η αγανάκτηση δεν είναι βέβαιο ότι θα μπορούν για πολύ να συγκρατούνται από τον κοινωνικό καθωσπρεπισμό των συμπολιτών μας.

Και είναι αργά πλέον για αξιοπρεπείς και έντιμες παραιτήσεις, καθώς οι περισσότεροι έχουν συνεργήσει διά της ψήφου και της στάσης τους στη σημερινή κατάληξη.

Το κυριότερο για τους αντιπροσώπους μας, όμως, είναι ότι δεν έχουν να αντιτείνουν καν το επιχείρημα ότι μετά την υιοθέτηση και αυτών των επαχθών και άδικων μέτρων σταματάει το κακό.

Κανείς δεν μπορεί να υποστηρίξει πως «αυτά είναι και τελειώσαμε. Κάνουμε εδώ ταμείο και προχωράμε με ό,τι μας απέμεινε, αν μας απέμεινε».

Σε 3-4 μήνες το πολύ έρχονται μετά απολύτου βεβαιότητας και νέα μέτρα, καθώς και τα τελευταία είναι καταδικασμένα να αποτύχουν, όπως και τα προηγούμενα, γιατί είναι σε λάθος βάση. Είναι στη βάση της τιμωρίας, της εκδίκησης και της απαξίωσης οποιουδήποτε έχει σχέση με Ελλάδα - είτε αφορά σε ανθρώπους είτε σε περιουσιακά στοιχεία.

Τα μέτρα στηρίζονται στην υποχρεωτική ταπείνωση όχι μόνο του πολιτικού προσωπικού, αλλά ολόκληρου του έθνους, έτσι ώστε να μας περιφέρουν εν είδει χώρας τεντιμπόη ανά την Ευρώπη για να γίνουμε παράδειγμα προς αποφυγήν.

Και τούτο γιατί δεν μπορώ να πιστέψω ότι η Μέρκελ, ο Σαρκοζί, η Λαγκάρντ και όλοι οι άλλοι «σοφοί» οικονομολόγοι που έχουν αποφασιστικό λόγο για την Ελλάδα δεν βλέπουν ότι δεν πρόκειται να επιτευχθεί ο στόχος γιατί απλούστατα η συνταγή τους βαθαίνει την ύφεση.

Πείνα, μικρότεροι μισθοί, μικρότερες συντάξεις, μεγαλύτερη ανεργία, λιγότεροι φόροι, λιγότερος ΦΠΑ λόγω μικρότερης κατανάλωσης, μικρότερες ασφαλιστικές εισφορές, μεγαλύτερες «τρύπες» σε έσοδα και Ταμεία. Αρα η εξίσωση απαιτεί νέες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις και ο φαύλος κύκλος θα συνεχιστεί έως ότου η εξαθλίωση θα θυμίζει αφρικανική χώρα, οπότε θα μας δείξουν τον δρόμο της εξόδου και από το ευρώ.

Ενδιάμεσα βέβαια, όταν οι αξίες των περιουσιακών στοιχείων της Ελλάδας, από επιχειρήσεις μέχρι σπίτια, θα πέσουν στην κατηγορία «τρελή ευκαιρία», θα μας τα πάρουν μπιρ παρά κι εμείς θα τα δίνουμε απλώς και μόνο για να ξεχρεώσουμε.

Υπάρχουν βέβαια -πρέπει να ομολογήσω- και κάποιες μνημονιακές φωνές και επιχειρήματα που λένε ότι οι μειώσεις εισοδημάτων θα αναπληρωθούν μοιραία από τις μειώσεις των καταναλωτικών αγαθών. Ωστόσο πρόκειται για επιχειρήματα εκτός τόπου και χρόνου, καθώς όταν ένα τυροπιτάδικο μειώνει την τιμή της τυρόπιτας ή ένα μπαρ την τιμή του ποτού επ’ ουδενί αυτό δεν συνιστά εσωτερική υποτίμηση. Ο λόγος; Γιατί οι μισοί Ελληνες έχουν στεγαστικά δάνεια στις τράπεζες όπου οι τόκοι, το κεφάλαιο και οι δόσεις δεν πρόκειται να πέσουν στον αιώνα τον άπαντα. Οπως δεν πρόκειται να πέσουν οι τιμές στο πετρέλαιο, τη βενζίνη, την ΕΥΔΑΠ, τη ΔΕΗ, στα τηλέφωνα, στις ιατρικές υπηρεσίες και σε όλα τα εισαγόμενα καταναλωτικά αγαθά.

Επομένως για ποια εσωτερική υποτίμηση μιλάνε; Στο μισό τα εισοδήματα, στο ακέραιο οι υποχρεώσεις και οι ανάγκες. Ας μη μας κοροϊδεύουν, λοιπόν, γιατί τα πράγματα είναι πολύ απλά και δεν χρειάζονται για να μας τα αναλύσουν περισπούδαστοι οικονομολόγοι.