Άννα Παναγιωταρέα

Αλλά, αν η «είδηση» δημιουργεί προβληματισμό στην αντιπολίτευση, κατατρύχοντας τις ηγεσίες της, φοβάμαι ότι συντρέχουν τα... ανομολόγητα: Είτε δεν γιγνώσκουν γραφή και ανάγνωση, καθότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης τρις, δημοσίως, το εδήλωσεν, είτε υποβόσκει ψυχολογικό τραύμα. Συγγνωστό, απολύτως. Ποιος αρέσκεται να γίνεται αποδέκτης «κακής» είδησης, ιδιαίτερα, όταν η επανάληψή της, την καθιστά έγκυρη! Πώς να χωνέψει η αντιπολίτευση ότι ο Μητσοτάκης θα ηγηθεί του κόμματός του στην επερχόμενη εκλογική αναμέτρηση, όταν δεν κατορθώνει να τον αντιμετωπίσει πολιτικά στη Βουλή; Τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν αρθρώνουν λόγο πολιτικό. Επιδίδονται στην άσκηση παραπολιτικής.

Μα, τι περιμένουν οι επικεφαλής των κομμάτων; Οτι οι νουνεχείς πολίτες θα σταθούν πάνω από την κάλπη για να ψηφίσουν, ασμένως:

Υπέρ της καταστροφής της οικονομίας;
Υπέρ της απόσυρσης της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ενωση;
Υπέρ της επιστροφής εις ίδιον νόμισμα; (Δεν γράφω «δραχμή», καθώς, πιθανότατα, θα το «βαπτίσουν» νεωτεριστικά)!
Υπέρ της απόσυρσης της χώρας από το ΝΑΤΟ;
Υπέρ δημιουργίας νέων διμερών συμφωνιών με Μπουργκίνα Φάσο, Νικαράγουα, Μιανμάρ και λοιπές απολυταρχικές «δημοκρατίες»;
Υπέρ της συρρίκνωσης των αμυντικών δαπανών;
Υπέρ της καθαίρεσης των συνόρων; Θυμάστε ότι ο Τσίπρας, ως πρωθυπουργός, αναρωτιόταν αν υπάρχουν «θαλάσσια σύνορα»...

Από τις μειοψηφικές απολήξεις της Ακρας Δεξιάς και της Ακρας Αριστεράς θα υπάρξουν πολίτες που θα ψηφίσουν τιμωρητικά -δήθεν αντισυστημικά- προκειμένου η Ελλάδα να περιπέσει «σε μεγάλη αναταραχή, ωραία κατάσταση», την οποία οι σοφοί πρόγονοί μας θα την αποκαλούσαν «εθνική αυτοχειρία». Το άριστον είναι να μη σταβλίζομε τις εξουσιαστικές φιλοδοξίες μας επί της Νεφελοκοκκυγίας, την οποία ευαγγελίζονται οι εισπράττοντες «πνευματικά» δικαιώματα από τις επιστολές του Ιησού, οι υποσχόμενοι την εισροή χρήματος από κατοχικές αποζημιώσεις, οι αιθεροβάμονες περί του απολεσθέντος πακτωλού από το ξανθό γένος...

Σε δύο, κυρίως, λόγους, οφείλεται η εγγενής δυσπραγία άρθρωσης αντιπολιτευτικού λόγου: αφενός, στο θετικό αποτύπωμα της καθολικής πορείας της χώρας και, αφετέρου, στην πλήρη απουσία συγκροτημένης πρότασης για την επίλυση υπαρκτών καθημερινών προβλημάτων που ταλανίζουν τον πολίτη. Η αντιπολίτευση ημερησίως «αποκαλύπτει» τουλάχιστον «ένα σκάνδαλο-πομφόλυγα», θεωρώντας ως β’ κατηγορίας αιτήματα: την «ηλεκτροπληξία των λογαριασμών» της ΔΕΗ και λοιπών παρόχων, τη -με το νόμο- μονίμως αναβαλλόμενη απόδοση δικαιοσύνης, τα «υποχρεωτικά» φροντιστήρια που εξανεμίζουν -μαύρα- τον οικογενειακό προϋπολογισμό, την ακρίβεια που κατατρώγει την καταβολή του πρώτου δεκαπενθήμερου για τις στοιχειώδεις προμήθειες. Αυτό συμβαίνει επειδή τα κόμματα της αντιπολίτευσης έχουν παραιτηθεί της ελπίδας μελλοντικής διακυβέρνησης. Και τούτο καθίσταται ηλίου φαεινότερον κατά τη διαδικασία ψήφισης του Προϋπολογισμού, όταν με την αρνητική ψήφο τους αγνοούν τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα σε σχέση με τις διεθνείς συγκυρίες, απαιτήσεις και δυσοίωνες εξελίξεις...

Η κυριαρχία του Κυριάκου Μητσοτάκη -ήδη παρέρχεται η εφήμερη κάμψη των μετρήσεων- εκφράζεται καθοριστικά στον στίχο του Κων. Καβάφη1: «ποικίλη δράση των στοχαστικών προσαρμογών».

Οι στοχαστικές προσαρμογές είναι μέγα χάρισμα και ίδιον του ηγέτη, απαιτούν ευέλικτη σκέψη απέναντι στις μεταβαλλόμενες συνθήκες, κατανόηση και αναλογισμούς κινδύνων και ευκαιριών, αποφασιστική διαχείριση κρίσεων, στρατηγικό σχεδιασμό με επανεκτίμηση των τακτικών χειρισμών, αποφάσεις ψυχρές και προγραμματισμό για επιβίωση και ευημερία σ’ έναν κόσμο προκλήσεων και αβεβαιότητας. Αν η Ελλάδα παρελήφθη τον Ιούνιο 2019 αιμορραγούσα και καθημαγμένη και σήμερα χαίρει της διεθνούς αξιοπιστίας οφείλεται ακριβώς στις στοχαστικές προσαρμογές στις οποίες επιδόθηκε ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Κατ’ εμέ, οι βαθέως ελπίζοντες στην αποχώρηση του Κυριάκου Μητσοτάκη επένδυαν στο γεγονός ότι διαθέτει τα εχέγγυα διεκδίκησης αξιώματος στην ηγεσία της Ε.Ε. Αναγνώριση, θα έλεγα, εξαιρετικά κολακευτική και εντός της πραγματικότητας. Και, όπως γράφει η Αννα Κομνηνή στο προοίμιο της Αλεξιάδας, «Ρέων ο χρόνος ακάθεκτα και αεί τι κινούμενος2».

Η τρίτη θητεία διακυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη, την οποία και θεωρώ εφικτή, δεν θα διασφαλίσει μόνον όσα έχουν ήδη επιτευχθεί, αλλά θα λειτουργήσει και διορθωτικά για δυσλειτουργίες του επιτελικού κράτους, για την επιβολή της πραγματικής αξιολόγησης του συνόλου των δημοσίων υπαλλήλων, για την εφαρμογή του νόμου περί πανεπιστημιακής αστυνομίας και άλλων τινών υπεσχημένων. Επιπροσθέτως, θα σήμαινε την απόδοση στους πολίτες των μεγάλων υποδομών, των έργων ανάπτυξης και Πολιτισμού, αλλά και των έργων υποδοχής της επόμενης 25ετίας.

1 Κ.Π. Καβάφης, «Στα 200 π.Χ», Ποιήματα, τόμ. 2, Ικαρος, 2 Αννα Κομνηνή, Αλεξιάς, Βιβλίο Α’, πρώτος στίχος, εκδ. Αγρας