Μαρία Εκμεκτσίογλου: Η «μάγισσα των γεύσεων» ξορκίζει τα κακά πνεύματα

Ο θάνατος του πατέρα της, της μητέρας και του αδελφού της, που αποτέλεσε το πιο μεγάλο πλήγμα στη ζωή της, ένα τραυματικό διαζύγιο, η σχέση στοργής και λατρείας με τα παιδιά της, οι φίλοι της που αποτελούν καταφύγιο και ένας έρωτας που περιμένει. Η «μάγισσα των γεύσεων», όπως την αποκαλούν οι Τούρκοι, Μαρία Εκμεκτσίογλου στην πιο προσωπική της εξομολόγηση περιγράφει όσα της δίδαξαν να είναι ευτυχισμένη, με ό,τι μικρό ή μεγάλο της προσφέρει η ζωή. 



- Πώς αισθάνεσαι με την επιτυχία που έχεις τους τελευταίους επτά μήνες στην Ελλάδα;
 Επειδή ζω στην Κωνσταντινούπολη δεν έχω καταλάβει ακριβώς τι συμβαίνει στην Ελλάδα. Το αντιλαμβάνομαι κυρίως από μηνύματα που έρχονται από Ελληνες ανά τον κόσμο. Προσφάτως μου στάλθηκε ένα δέμα με χειροποίητες εσάρπες από μια Ελληνίδα που ζει στην Αφρική. Είναι πολύ συγκινητικό. 

- Το εστιατόριό σου θεωρείται από τα must της Πόλης. Το 90% της πελατείας μου είναι Τούρκοι.

 Τώρα πια, μετά την εκπομπή, όλοι οι Ελληνες που ταξιδεύουν στην Κωνσταντινούπολη το έχουν ως σημείο αναφοράς. Επιλέγουν να περάσουν για φαγητό, να μιλήσουμε. Είναι πολύ όμορφο. Οι σεφ δεν είμαστε ηθοποιοί ή τραγουδιστές. Είμαστε βεβαίως καλλιτέχνες στο είδος μας. Για να γίνεις μάγειρας απαιτείται να είσαι δημιουργικός.

- Εχεις βιώσει τον ρατσισμό στην Τουρκία;
Ποτέ. Εχουμε κλείσει τα κιτάπια των παλαιών ετών που έζησαν οι γονείς μας. Υπάρχουν συναισθήματα μεγάλης αγάπης από τους Τούρκους προς τους Ρωμιούς. Μας έχουν στα πούπουλα, γιατί έχουμε μείνει πολύ λίγοι πλέον. Ουκ ολίγοι πολιτικοί έχουν ζητήσει δημόσια συγγνώμη για γεγονότα του παρελθόντος. Οι γονείς μας έζησαν άσχημες περιπέτειες. Μπορώ να πω πως μέρος της επιτυχίας μου ήταν ακριβώς το γεγονός ότι όλοι έλεγαν «το εστιατόριο της Ρωμιάς». Εδωσα μεγάλο αγώνα μόνη μου, αλλά με βοήθησαν και όλοι οι Τούρκοι. Με αγαπούν πολύ. Γράφω σε περιοδικά της χώρας και έχω δική μου εκπομπή με τίτλο «Η μάγισσα των γεύσεων» στην τουρκική τηλεόραση. Μάλιστα προβάλλεται κάθε Κυριακή απόγευμα, όπως και το πρόγραμμα του MEGA. 

- Νιώθεις συγκίνηση που έχεις αναγνώριση και στην Ελλάδα;
 Η Ελλάδα είναι η δεύτερη πατρίδα μου μετά την Πόλη. Δεν μπορώ να ζήσω αν μία φορά τον μήνα δεν ταξιδέψω στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη, στην Κρήτη.

- Ποιες ήταν οι πιο δύσκολες στιγμές της πορείας σου;
 Εζησα πάρα πολλές δύσκολες στιγμές. Εδώ και χρόνια έχω ξεκινήσει ένα αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα και τώρα πια το ολοκληρώνω με τη βοήθεια ενός επαγγελματία που το επιμελείται. Κάποια στιγμή μού ανέφερε ο επιμελητής: «Δεν αντέχω! Εχεις ζήσει επτά ζωές σε μία». 
- Η πιο επώδυνη μέρα σου;
Η μέρα που έχασα τον αδελφό μου. Εχουν φύγει από τη ζωή όλοι οι δικοί μου άνθρωποι. Πρώτα έχασα τον αδελφό μου. Τη μέρα που γέννησα τον γιο μου πέθανε η μητέρα μου και έπειτα έφυγε ο μπαμπάς μου. Δεν πρόλαβα να γνωρίσω γιαγιάδες και παππούδες γιατί οι γονείς μου με έφεραν στον κόσμο σε μεγάλη ηλικία. Είναι δύσκολο να είσαι μόνος. Εχω ζήσει επίσης ένα δύσκολο διαζύγιο. Εφυγα σε μια πολύ ευαίσθητη ηλικία και πήγα να μείνω στην Ελλάδα προκειμένου να είμαι κοντά στον αδελφό μου, και με το που έφτασα πέθανε. 
- Εφυγε ξαφνικά από τη ζωή ο αδελφός σου;

Από αυτοκινητικό δυστύχημα στα Καμένα Βούρλα. Είχε τρέλα με την Αθήνα. Ενα βράδυ που έβρεχε αποφάσισε να ταξιδέψει με το αμάξι του στην Αθήνα, διασχίζοντας ουσιαστικά έναν άγνωστο δρόμο. Θυμάμαι, του είχα πει: «Μην ξεκινάς, βρέχει. Δεν έχεις πάει ποτέ στην Αθήνα. Είναι νύχτα». Πέθανε σε τροχαίο οδηγώντας με 60 χιλιόμετρα. Αν έτρεχε, δεν θα σκοτωνόταν. Ηταν βαρύ το πλήγμα του θανάτου του. Ηταν άνθρωπος της περιπέτειας όπως και ο μπαμπάς μου. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη βάρκα που είχε ο μπαμπάς μου. Οποτε μπαίναμε με τον αδελφό μου βγαίναμε στη Μαύρη Θάλασσα και μας γύριζαν πίσω οι ψαράδες. 

- Σε σημάδεψε ο θάνατός του;
 Ηταν κομβικό σημείο στη ζωή μου. Από εκείνη τη μέρα αποφάσισα ότι ζούμε μόνο για το τώρα. Δεν αξίζει να κρατάμε κακία σε κανέναν, να στεναχωριόμαστε για τίποτα, να μισούμε, ακόμα και αυτούς που μας πείραξαν. Πρέπει να συγχωρούμε τους πάντες γιατί η ζωή είναι μόνο το σήμερα. 

- Πόσο διάστημα πέρασε ώσπου να ξεπεράσεις την απώλειά του;
Δεν ξεπερνιέται. Είναι το αίμα μου. Θα σου πω κάτι σημαδιακό. Δεν πήγα στην κηδεία του. Δεν ήθελα να δω να μπαίνει στο χώμα. Γι’ αυτό τον λόγο νομίζω ότι κάπου ζει ακόμα. Οταν με ειδοποίησαν το πρώτο πράγμα που ρώτησα είναι αν πόνεσε. Μου ανέφεραν: «Οχι. Δεν ένιωσε τίποτα». Ηταν μετωπική σύγκρουση με ένα λεωφορείο που προσπερνούσε μια νταλίκα. 

- Φαντάζομαι ότι για τους γονείς σου θα ήταν πολύ βαρύ πλήγμα...
Από τη μητέρα μου το κρύβαμε επί έναν χρόνο. Του είχε τεράστια αδυναμία. Ο αδελφός μου ήταν μεγαλύτερός μου 15 χρόνια και η μαμά μου επειδή ήταν ουσιαστικά το μοναχοπαίδι της επί πολλά έτη του είχε πολύ μεγάλη αγάπη. Της το κρύψαμε. Οι γονείς μου ζούσαν στην Κωνσταντινούπολη. Μόλις έμαθε τελικά η μαμά μου ότι πέθανε, έγιναν έντονες οι ενοχλήσεις στην καρδιά της. Δεν άντεξε την απώλεια. 

- Ποιο ακόμη γεγονός σε σημάδεψε στη ζωή σου;
Η μέρα που έφευγα από την Πόλη για να πάω στην Ελλάδα. Αφηνα τους ανθρώπους μου πηγαίνοντας σε μια χώρα που δεν ήξερα. Η προφορά μου ήταν διαφορετική από την ελληνική. Δέχτηκα κοροϊδία στο σχολείο. Ηταν δυνατά ψυχολογικά τραύματα, αλλά τα ξεπέρασα. 

- Βίωσες δηλαδή ρατσιστικές συμπεριφορές στην Ελλάδα;
Ολοι οι Ρωμιοί της Πόλης δέχτηκαν. Στην Κωνσταντινούπολη μας έλεγαν «Ελληνες» και στην Ελλάδα «Τούρκους». Στη Θεσσαλονίκη μάς φώναζαν «τουρκόσπορους». Στην «Πολίτικη κουζίνα» περιγράφεται εξαιρετικά όλη η ζωή των Κωνσταντινουπολιτών. Λατρεύω τον Μπουλμέτη. Με το που τον δω, θέλω να του δώσω δύο σβουριχτά φιλιά στα μάγουλα για το ότι δημιούργησε αυτή την ταινία. Είναι σαν να περιγράφει τη ζωή όλων μας. Θυμάμαι, ο πατέρας μου ενώ είχε έρθει στην Ελλάδα ήθελε να γυρίσει στην Κωνσταντινούπολη. Μου είχε πει: «Θέλω να πεθάνω και να θαφτώ εκεί που βρίσκονται οι γονείς μου». Οντως γύρισε στα 90 του, έζησε για έξι μήνες και πέθανε εδώ. 

- Σε πόνεσε το διαζύγιό σου;
 Ολα τα διαζύγια είναι δύσκολα. Με πόνεσε πολύ όταν έκλεισε ο κύκλος του γάμου μου. Πέρασε καιρός μέχρι να συνέλθω. Φαντάζομαι το ίδιο συνέβη και στον πρώην σύζυγό μου. Ημουν μικρή ηλικιακά όταν παντρεύτηκα. Να φανταστείς ότι έχω 29 ετών γιο. Γέννησα σε πολύ μικρή ηλικία τα τρία παιδιά μου. Χωρίσαμε χωρίς να φθείρουμε τη σχέση μας γιατί απλώς ολοκληρώθηκε.

- Σου λείπει ένας έρωτας;
Μου λείπει. Τον περιμένω! Αυτή τη στιγμή μού κρατούν το χέρι οι τρεις γιοι μου. Κουρνιάζω στην αγκαλιά τους, αν και είμαι πολύ δυναμικός χαρακτήρας. Αλλά έρχονται στιγμές που σπάω. Ειδικά όταν βρέχει και περπατώ στην παραλία, στον Βόσπορο, θα ήθελα να έχω στην αγκαλιά μου έναν σύντροφο. Ελπίζω να έρθει κάποια στιγμή. 

- Τι λείπει από τη ζωή σου; Ο αδελφός μου, η μαμά μου και ο μπαμπάς μου. Προσπαθώ να συμπληρώσω τα κενά με το υπερβολικό δέσιμο που έχω με τα παιδιά μου. Είμαστε μια γροθιά. Εχω φίλους που με αγαπάνε πολύ και τους λατρεύω επίσης. Μ’ αρέσει να δίνω πράγματα στους ανθρώπους. Είμαι ερωτευμένη με τα πάντα, τις κατσαρόλες μου, το κρασί, τις ντομάτες, τις μελιτζάνες, τις πασχαλίτσες μου, τις λεμονιές μου. Δημιουργώ συνέχεια. Οταν έχω τις μαύρες μου σηκώνομαι τη νύχτα και μαγειρεύω. Κάνω γλυκά. Ζωγραφίζω και γράφω επίσης.
 
- Τι δεν έχει έρθει ακόμα στη ζωή σου και θα ήθελες να το βιώσεις;
Πολλά πράγματα. Νομίζω ότι είμαι στο νηπιαγωγείο, αν και διδάσκω ακόμη και στο πανεπιστήμιο Γαστρονομία. Εχω 34 μαθητές. Διδάσκω, αλλά και κάθε μέρα διδάσκομαι.