Μένη Κωνσταντινίδου: Από τη Μελβούρνη στο «Παρτάλι»

Για τη γλυκιά Νεκταρία, την ανύποπτη αρραβωνιαστικιά του όχι και τόσο φανατικά αρρενωπού Μανώλη, η υποκριτική είναι το αντίθετο του χαρακτήρα της. Η Μένη Κωνσταντινίδου, εκτός από σημαντικό new entry, είναι και ένα αίνιγμα.

-Στο «Κάτω Παρτάλι» υποδύεσαι την αρραβωνιαστικιά του Μανώλη, ρόλο τον οποίο ερμηνεύει ο Μίνως Θεοχάρης. Στην πραγματική ζωή θα μπορούσες να αρραβωνιαστείς έναν άνδρα με τις ιδιαιτερότητες του συγκεκριμένου χαρακτήρα;
Οχι, δεν θα μπορούσα να αρραβωνιαστώ έναν ομοφυλόφιλο γιατί είμαι στρέιτ. Το τι συμβαίνει στο σίριαλ, προφανώς, δεν έχει καμία σχέση με τη ζωή ή τους πραγματικούς μας χαρακτήρες. Το μόνο βέβαιο είναι ότι η συνεργασία μας με τον Μίνωα είναι εξαιρετική και πιστεύω ότι πρόκειται για έναν ολοκληρωμένο ηθοποιό και επαγγελματία. 

- Πώς βλέπεις τον Μίνωα στο «Just the 2 of Us»; Εσύ θα συμμετείχες;
Είναι εξαιρετικός, έχει φοβερή φωνή, ωραία παρουσία και πιστεύω ότι θα είναι νικητής. Προσωπικά δεν ξέρω αν θα συμμετείχα σε ένα τέτοιο σόου, δεν το έχω σκεφτεί.

- «Ούτε γάτα, ούτε ζημιά» στο Θέατρο Λαμπέτη. Τι ακριβώς συμβαίνει εκεί;
Ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί στο έργο των Χρήστου Γιαννακόπουλου και Αλέκου Σακελλάριου, σε διασκευή Θοδωρή Πετρόπουλου. Συμμετέχουν ακόμα η Αβα Γαλανοπούλου, ο Κώστας Ευριπιώτης, ο Γιώργος Κοψιδάς, η Μαρία Κατσανδρή. Εγώ υποδύομαι τη Λολότα, την ερωμένη του Λαλάκη, δηλαδή του Χρήστου Χατζηπαναγιώτη.

- Ποιοι είναι οι άνθρωποι του θεάματος που σε έχουν βοηθήσει ή έχουν καθορίσει την πορεία σου;
Πρώτος απ’ όλους είναι ο Πέτρος Φιλιππίδης, ο οποίος με διέκρινε χάρη στην ερμηνεία μου σε κάποια παράσταση και με πήρε κοντά του για δύο χρόνια στο «Ψέμα στο ψέμα». Ο Πέτρος, εκτός από εξαίρετος ηθοποιός, είναι δάσκαλος. Ξεχωρίζω επίσης τον Βλαδίμηρο Κυριακίδη και την Εφη Μουρίκη. Δούλεψα μαζί τους στο «Straight story» και με βοήθησαν να εξελιχθώ ως ηθοποιός. Από αυτή τη συνεργασία μου κέρδισα το βραβείο στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου το 2007. Οι άνθρωποι αυτοί μου έδωσαν τα πάντα, ό,τι έχω σε αυτή τη δουλειά.

- Εχεις βιώσει δύσκολες επαγγελματικές στιγμές;
Εχω ανασφάλειες και άγχος λόγω της φύσης της δουλειάς. Εχω βρεθεί εκτός δουλειάς, έχει περάσει ως σκέψη από το μυαλό μου να τα παρατήσω, αλλά δεν το βάζω εύκολα κάτω. Επίσης, μόνιμα δύσκολη στιγμή μου είναι η μέρα της πρεμιέρας. Οταν ετοιμάζομαι να βγω στη σκηνή, σκέφτομαι ότι θέλω να τα παρατήσω όλα. Εχω τόσο άγχος που λέω ότι είμαι σε λάθος δουλειά. Οταν όμως βγαίνω στη σκηνή, τα ξεχνώ όλα. 

- Γεννήθηκες στη Μελβούρνη και σε ηλικία 8 ετών ήρθες στην Ελλάδα. Πόσο δύσκολη ήταν για σένα η μετανάστευση;
Δυσκολεύτηκα πολύ να προσαρμοστώ διότι άλλαξαν ξαφνικά τα πάντα για μένα. Ημουν σε μια τρυφερή ηλικία στην οποία όλα φαίνονται βουνό. Το σπίτι μου, το σχολείο, οι φίλοι, όλα στην Ελλάδα ήταν διαφορετικά. Από το ότι έμενα σε μονοκατοικία και ήρθα σε διαμέρισμα μέχρι το ότι ήμουν σε ένα σχολείο με 10 παιδιά στην τάξη, όπου καθόμασταν κυκλικά πάνω σε μια μοκέτα με τη δασκάλα, και βρέθηκα σε μια αίθουσα με μωσαϊκό με άλλα 30 παιδιά. Ολα αυτά λειτούργησαν περίεργα. Νομίζω ότι ήταν τραυματική εμπειρία. 

- Πότε κόλλησες το μικρόβιο της υποκριτικής;
Από μικρή ήθελα να γίνω ηθοποιός. Ημουν αρκετά εσωστρεφής, κλεινόμουν στο δωμάτιό μου και έδινα παράσταση μόνη μου. Ενιωθα ότι υπήρχε κοινό και με έβλεπε. Ο πατέρας μου ήταν καθηγητής Ιστορίας της Τέχνης και δίδασκε στη Δραματική Σχολή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος. Με έπαιρνε μαζί του στη σχολή, παρακολουθούσα τις εξετάσεις, είχα γνωρίσει μαθητές του και αγάπησα τον κόσμο των ηθοποιών. Ηθελα να ζήσω και εγώ σαν και αυτούς, οπότε έδωσα εξετάσεις στη σχολή και πέρασα.

- Δεν είναι όμως παράξενο που ένα εσωστρεφές άτομο επιλέγει να γίνει ηθοποιός;
Το παράξενο είναι ότι είμαι εσωστρεφής στη ζωή μου, αλλά πάνω στη σκηνή μπορώ να μοιραστώ τα πάντα. Εκεί χάνεται η ντροπή μου. Οταν κατεβαίνω από τη σκηνή, κλείνομαι σαν το στρείδι. 

- Ακούγεται ότι πολλοί ηθοποιοί έχουν κάποιας μορφής κατάθλιψη. Ισχύει κάτι τέτοιο για σένα;
Συνήθως οι κωμικοί είναι λίγο καταθλιπτικοί στη ζωή τους, αλλά αυτό είναι που τους ισορροπεί. Και εγώ περνάω φάσεις θλίψης. Τις δέχομαι και δεν τις καταπολεμώ. Οταν είμαι σε τέτοια διάθεση, αφήνω τη θλίψη να με πάει εκεί που θέλει. Δεν της αντιστέκομαι, την αφήνω να κάνει παιχνίδι.