Θοδωρής Χατζηθεοδώρου: Επιστροφή στον τόπο που μεγαλούργησε!

Βρέθηκε στον Ολυμπιακό επειδή ο Σωκράτης Κόκκαλης νίκησε σε μία παρτίδα τάβλι και έθαψε την ποδοσφαιρική φανέλα του Παναθηναϊκού στο υπόγειο του διαμερίσματός του στη Γλυφάδα. Εγινε σαρξ εκ σαρκός της ομάδας που άφησε το στίγμα της στον ελληνικό αθλητισμό, την οδήγησε και τον οδήγησε στα αστέρια. Εφυγε μετά από 15 χρόνια, αρνούμενος να δεχθεί τη μείωση στο συμφωνητικό του και κατέληξε στην Παρτιζάν Βελιγραδίου.

 Επέστρεψε στον Πειραιά ως αντίπαλος και τιμήθηκε για την προσφορά του στην ομάδα, με τα χειροκροτήματα από τις κερκίδες του «Πέτρος Καπαγέρωφ» να δονούν την ατμόσφαιρα και να τον κάνουν να συγκινείται. Πριν να πεις κύμινο είχε κλείσει στον ΝΟ Χίου, ο οποίος έβαλε πλώρη για να κατακτήσει, επιτέλους, το πρωτάθλημα και να γίνει η πρώτη επαρχιακή ομάδα που κατακτά το πρωτάθλημα μετά τον ΝΟ Πατρών, το 1951.

 Και στο πρώτο ματς με τον Ολυμπιακό στο Ιωνικό κολυμβητήριο, σε ένα φαντασμαγορικό σόου του στην πρώτη συμμετοχή του με τη Χίο στην Α1, που ολοκληρώθηκε με το απίθανο γυριστό του στην εκπνοή, ως κερασάκι σε αυτήν την τούρτα της «ερυθρόλευκης» παράνοιάς του, ο Θοδωρής Χατζηθεοδώρου έδειξε, στα 35 του χρόνια, τον συγκρουσιακό χαρακτήρα του και επιστρέφει στο «Πέτρος Καπαγέρωφ» τη Δευτέρα, 5 Μαρτίου και ώρα 19:00, ως η απόλυτη «persona non grata» για τους οπαδούς του Ολυμπιακού, οι οποίοι θα προσπαθήσουν, αυτό το μαρτιάτικο απόγευμα, να κάνουν τη ζωή του (αλλά και των συμπαικτών του) κόλαση, όχι μόνο για να πάρει η ομάδα τους τη νίκη σε αυτό το εμβόλιμο ματς της 16ης αγωνιστικής της Α1 πόλο Ανδρών αλλά, και για να δείξουν ότι, επισήμως πια, είναι απέναντί τους.


 
Αλίμονο, άλλοι τρεις πολίστες που φορούσαν πέρυσι το σκουφάκι του Ολυμπιακού επιστρέφουν στην πισίνα της Γραβιάς, εκεί που μπήκαν θέλοντας και βγήκαν παίρνοντας. Ο Αντώνης Βλοντάκης, ο Γιώργος Ντόσκας και ο Αργύρης Θεοδωρόπουλος δεν θα είναι οι πιο ήρεμοι άνθρωποι του κόσμου το απόγευμα της Δευτέρας. Ακόμα και ο Αντρέας Μιράλης, που το θρίλερ με την υπόθεσή του την τελευταία μέρα των μεταγραφών δημιούργησε έναν, τρόπον τινά, Ψυχρό Πόλεμο ανάμεσα στους δύο συλλόγους, θα πρέπει να έχει έκδηλη ανησυχία για το πώς θα του συμπεριφερθούν οι περίπου 1000 νοματαίοι που θα βρεθούν στο πειραϊκό κολυμβητήριο. Τα ερωτήματα του στιλ «θα δώσει το “παρών” ο πρόεδρος της Χίου, Παναγιώτης Παππής;», δεν αναμένεται παρά να απαντηθούν την εβδόμη απογευματινή της πρώτης μέρας της επόμενης εβδομάδας.

Αλλά όλα είναι Χατζηθεοδώρου, δεν είναι; Ο πιο χαρισματικός Ελληνας πολίστας που έπαιξε ποτέ το παιχνίδι, για πολλούς, έγινε το έμβλημα της ομάδας που εγκαθίδρυσε μία εντυπωσιακή αυτοκρατορία: 16 πρωταθλήματα τα τελευταία 20 χρόνια, στα οποία παρενεβλήθησαν μόνο ο Εθνικός, που είχε στις τάξεις του τον αείμνηστο Νώντα Σαμαρτζίδη, το 1994, ο ΝΟ Βουλιαγμένης των τρομερών «μπέμπηδων» και με αρχηγό τον Γιώργο Μαυρωτά, το 1997 και το 1998 και πάλι ο Εθνικός, το 2006, όταν ο Δημήτρης Μάζης, ο Φώτης Μπλάνης, ο Φίλιππος Καραμπέτσος, ο Αντώνης Βλοντάκης και ο Μάριος Χατζηκυριακάκης κατάφεραν να νικήσουν τον Ολυμπιακό των Θοδωρή Χατζηθεοδώρου, Νικόλα Δεληγιάννη, Γιώργου Ντόσκα, Τάσου Σχίζα και Αργύρη Θεοδωρόπουλου σε έναν συγκλονιστικό τελικό, στον οποίο ο τελευταίος έχασε το πέναλτι που απέκρουσε ο Καραμπέτσος.

  Με κάποιον παράδοξο τρόπο, που ίσως να ανάγεται στη μεταφυσική, όλα αυτά τα ονόματα συναντιούνται ξανά τη Δευτέρα: ο Δεληγιάννης είναι συμπαίκτης με τον Σχίζα, αλλά και τους Μάζη, Μπλάνη και Χατζηκυριακάκη, ο δε Χατζηθεοδώρου έχει από τη μεριά του τους Ντόσκα και Θεοδωρόπουλο, αλλά και τον Καραμπέτσο και τον Βλοντάκη.




Ο «Τεό» του ελληνικού πόλο ήταν τότε αρχηγός του Ολυμπιακού, έχοντας μπει σε σειρά προτεραιότητας, τον 21ο αιώνα: πρώτα το περιβραχιόνιο πήγε στον Μάκη Βολτυράκη, μετά στον Θέμη Χατζή και έπειτα κατέληξε στα χέρια του Χατζηθεοδώρου, που βαρέθηκε να μετράει τίτλους με τον Ολυμπιακό: φεύγοντας από τον Πειραιά, το καλοκαίρι του 2010, είχε ήδη 27 και γυρίζοντας, για να ποτίσει με την αμβροσία της έκστασης τη Μυροβόλο Νήσο, έφθασε τους 31, μεταξύ αυτών και το τρόπαιο της Ευρωλίγκας, που κατέκτησε η Παρτιζάν στις 4 Ιουνίου του 2011 στο «Φόρο Ιτάλικο» της Ρώμης, νικώντας με 11-7 την Προ Ρέκο την ίδια ώρα που το αεροπλάνο που μετέφερε τους κυπελλούχους Ελλάδος πολίστες του Ολυμπιακού προσγειωνόταν στο αεροδρόμιο «Ελ. Βενιζέλος».

Ο «στρατηγός» και ο Μαργκέτα

Ο Χατζηθεοδώρου ήταν ο πιο ταλαντούχος από μία σειρά παικτών οι οποίοι αποτέλεσαν την περίφημη «γενιά της Δουνκέρκης», την εθνική Εφήβων δηλαδή που κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της γαλλικής πόλης το 1995. Ο Δεληγιάννης και ο Καραμπέτσος ήταν στο τέρμα, ο Σχίζας και ο Μάζης ήταν στην άμυνα, το δίδυμο φουνταριστών, ο Βλοντάκης και ο Γιώργος Αφρουδάκης, ήταν μυθικό, μαζί ήταν και ο Γιάννης Θωμάκος, για να κάνουν επτά τους παίκτες πρώτης γραμμής. Μηδενός εξαιρουμένου, όλοι συνεχίζουν να παίζουν, όντας χρήσιμοι αλλά και χρηστικοί για τις ομάδες τους.

  Ο Χατζηθεοδώρου δεν ήταν κάτι διαφορετικό, αλλά έγινε: το καλοκαίρι του 1998 στον Πειραιά (από τη Γλυφάδα και τον ΑΝΟΓ) μετακομίζει ο «Στρατηγός» Νίκολα Στάμενιτς, ο σοφός Νέστορας και προπονητής της τελευταίας ενωμένης εθνικής Γιουγκοσλαβίας, η οποία στέφθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης στην Αθήνα, το 1991, αλλά και της πρώτης ομάδας που ως Γιουγκοσλαβία συμμετέχει στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντας και δέχεται το πλήγμα, αποκλεισμένη στα προημιτελικά από την Κροατία. Ο Στάμενιτς είναι ένας άνευ προηγουμένου οραματιστής και ξέρει τον τρόπο που ο Ολυμπιακός θα στεφθεί πρωταθλητής Ευρώπης. Οι ταλαντούχοι πιτσιρικάδες που έχει στην ομάδα (και όχι μόνο) τον ακολουθούν πιστά: ξημεροβραδιάζονται στο κολυμβητήριο, κάνουν ό,τι τους λέει και όταν, στις 12 Οκτωβρίου του 2000, λέει αντίο στον Ολυμπιακό, έχουν γίνει από καλοί παίκτες, παικταράδες.

Με τον Κροάτη Ντράγκαν Ματουτίνοβιτς να αναλαμβάνει τα ηνία, ο Θοδωρής Χατζηθεοδώρου είναι τρομακτικός: ο Ολυμπιακός φθάνει στο Final 4 του τότε Champions League στο Ντουμπρόβνικ, αποκλείει σε έναν μυθικό ημιτελικό την πανίσχυρη Ποζίλιπο στην παράταση και στον τελικό πέφτει θύμα διαιτητικού δάκτυλου: το γκολ του Χατζηθεοδώρου, που θα έκανε το σκορ 5-4 και θα χάριζε το τρόπαιο στον Ολυμπιακό, ακυρώνει, άνευ λόγου και αιτίας, ο Μπόρις Μαργκέτα και η οικοδέσποινα Γιουγκ παίρνει το κύπελλο στην παράταση. Ο Θοδωρής ψηφίζεται Πολυτιμότερος Παίκτης του Final 4 και το τέλος του 2001 τον βρίσκει να βραβεύεται από την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία (LEN) ως ο κορυφαίος Ευρωπαίος πολίστας για εκείνη τη χρονιά.

  Την επόμενη περίοδο αναλαμβάνει ο Ζόλταν Κάσας, αλλά το «ερυθρόλευκο» νερό έχει μπει ήδη στ’ αυλάκι: μετά από μία σειρά πέντε τελικών με τον ΝΟ Βουλιαγμένης, ο Ολυμπιακός πάει στη Βουδαπέστη, καθαρίζει σαν το αυγό τη Γιουγκ Ντουμπρόβνικ και δεν συναντά κανένα πρόβλημα με τη γηπεδούχο Χόνβεντ, τη νικάει με 9-7 και στις 25 Μαΐου γίνεται πρωταθλητής Ευρώπης. Η ομάδα, μέχρι τον Σεπτέμβριο, έχει κατακτήσει τέσσερις τίτλους, αλλά το θαύμα του Θοδωρή εκείνη τη χρονιά έρχεται στον Βόλο, στον τελικό του κυπέλλου, που σε χρόνο μηδέν, και με μία αξέχαστη λόμπα, νικά τον Γιώργο Ρέππα και χαρίζει το τρόπαιο στον Ολυμπιακό, πριν το παιχνίδι με τη Βουλιαγμένη πάει στα πέναλτι. Είναι αναμφισβήτητο ότι ο κόσμος του ανήκει.

Το τέλος μιας σχέσης

Οπως επίσης του ανήκει και η αγορά. Με εκείνον στην μαρκίζα, η… συνομοταξία του άρχισε να ζητά εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ. Στον Ολυμπιακό βάζουν βαθιά το χέρι στην τσέπη για να τον κρατήσουν στην ομάδα, με αποτέλεσμα να το κάνουν και για τους υπόλοιπους παίκτες της ομάδας. Για αρκετά χρόνια, και με πρόεδρο του Ερασιτέχνη τον Λεωνίδα Θεοδωρακάκη, ο Χατζηθεοδώρου παίζει, κατακτά τίτλους, γίνεται ο εμβληματικός αρχηγός της ομάδας και αμείβεται αδρά.




Οι υπόλοιπες ομάδες που προσπαθούν να ακολουθήσουν τον Ολυμπιακό, καταστρέφονται γρήγορα. Η αγορά του πόλο δεν αντέχει και από το 2008, όταν αλλάζει ο πρόεδρος του Ερασιτέχνη και αναλαμβάνει ο Γιάννης Συγγελίδης, οι «ερυθρόλευκοι» σταματάνε να αποτελούν εξαίρεση στον κανόνα. Ως το καλοκαίρι του 2010 το χρέος που έχει δημιουργηθεί στα πρόσωπά τους είναι μεγάλο.

  Η άφιξη του Βαγγέλη Μαρινάκη τους κάνει να ελπίζουν, αλλά όχι για πολύ. Το πρώτο παζάρι που γίνεται, μεταξύ του Χατζηθεοδώρου και του τιμ μάνατζερ της ομάδας, Άκη Λογοθέτη, είναι καταστροφικό. Ο εμβληματικός αρχηγός του Ολυμπιακού στυλώνει τα πόδια και ζητά όλα τα χρήματα που προβλέπονται από το συμβόλαιό του. Στις 13 Αυγούστου του 2010 ο Ολυμπιακός ανακοινώνει το διαζύγιό του με τον Θοδωρή Χατζηθεοδώρου μετά από 15 χρόνια και οι φίλοι του Ολυμπιακού βάλλουν κατά τη διοίκηση της ομάδας, το θέμα ξεφεύγει από τα όρια της ελληνικής υδατοσφαίρισης, αλλά είναι πια αργά. Τον Σεπτέμβριο το σκουφάκι με το νούμερο 5 συμφωνεί με την Παρτιζάν Βελιγραδίου και όταν επιστρέφει στον Πειραιά, στις 18 Δεκεμβρίου του 2010, είναι για να παίξει, αυτήν τη φορά, αντίπαλος του Ολυμπιακού, σε ένα ματς στο οποίο είναι συναισθηματικά φορτισμένος, αλλά που η ομάδα του νικάει με 9-7.

  Ο Χατζηθεοδώρου επιστρέφει για ένα τριήμερο στην Αθήνα, τον Φεβρουάριο του 2011, και τότε συμφωνεί προφορικά με τον πρόεδρο του ΝΟ Χίου, Παναγιώτη Παππή, με τον οποίο συναντιέται (παρόντος και του Αντώνη Βλοντάκη, ο οποίος έχει συμφωνήσει ήδη με τον ΝΟΧ και έχει κηρύξει την αποχή του από τον Ολυμπιακό) στα γραφεία του, στην Κηφισιά. Στο Βελιγράδι τον φωνάζουν «μαέστρο» και στις 4 Ιουνίου γίνεται ο δεύτερος Έλληνας, μετά τον Χρήστο Αφρουδάκη που τα κατάφερε το 2005 με την Ποζίλιπο, ο οποίος κατακτά την Ευρωλίγκα με ξένη ομάδα.

Στην πρωτεύουσα της Σερβίας ο Θοδωρής επιστρέφει έχοντας κονομήσει μια ίωση και στις 6 Ιουνίου παίρνει το αεροπλάνο και γυρνάει στην Ελλάδα. Στις 9 του ίδιου μήνα, ανήμερα του τρίτου τελικού του πρωταθλήματος της Α1 ανάμεσα στον Ολυμπιακό και στη Βουλιαγμένη, ανακοινώνεται από τον ΝΟΧ και την επόμενη μέρα παρουσιάζεται στα γραφεία του Παππή. Ο Χατζηθεοδώρου λέει ότι δεν τον κάλεσαν ούτε μία φορά από τον Ολυμπιακό, αν και από τον Ερασιτέχνη βγαίνει ότι ο Λεωνίδας Θεοδωρακάκης του είπε να περάσει από τα γραφεία της πλατείας Αλεξάνδρας.

 
Η τελική σύγκρουση (στη σημερινή της μορφή)

Ο Θοδωρής δεν γίνεται μέρος των τεταμένων σχέσεων της Χίου με τον Ολυμπιακό, όπως εκείνες προέκυψαν με την αρπαγή του Μιράλη, που ανάγκασαν τον Παναγιώτη Παππή να πει, στην παρουσίαση των αποκτημάτων της ομάδας του, ότι «δεν έπρεπε να συναινέσω στη μεταγραφή του Γιάννη Φουντούλη στον Ολυμπιακό». Αλλά φροντίζει ο ίδιος να ανοίξει τον πολεμικό ασκό, στην αγαπημένη έκδοση των αλαλαζόντων.

Στις 2 Νοεμβρίου ο ΝΟΧ υποδέχεται τον Ολυμπιακό στο Ιωνικό κολυμβητήριο και ο Χατζηθεοδώρου ξεφαντώνει. Πετυχαίνει πέντε γκολ, κοιτάζει εχθρικά τον πάγκο των «ερυθρόλευκων» πανηγυρίζει με την ψυχή του. Το τελευταίο του μπαίνει στο μηδέν και είναι το νικητήριο. Βάζει τα χέρια δίπλα στο κεφάλι, κάνοντας τη χαρακτηριστική χειρονομία που δείχνει ότι τρελαίνεται και βγαίνει έξαλλος από την πισίνα, με τον κόσμο να τον αποθεώνει. Δεν είναι, όμως, όλα ρόδινα για εκείνον. Στο αεροπλάνο της επιστροφής ο φίλος του, Θοδωρής Βλάχος, του κάνει παρατήρηση σε αυστηρό τόνο για τη συμπεριφορά του προς τον πάγκο μίας ομάδας που εκείνος είναι προπονητής και το ζήτημα ξεφεύγει, με τους φίλους του Ολυμπιακού να τον ανακηρύσσουν αποδιοπομπαίο τράγο και ψευδεπίγραφο αρχηγού για τους «ερυθρόλευκους», εν ολίγοις προδότη. Ο ίδιος λέει ότι «του χρόνου μπορεί να επιστρέψω στον Ολυμπιακό και να μην έχει συμβεί τίποτα από αυτά». Το γυαλί, λένε, έχει ραγίσει, αλλά μόνο ραγισμένο δεν φαίνεται στην περίπτωσή του.

  Ο Χατζηθεοδώρου επιστρέφει στο «Πέτρος Καπαγέρωφ», στο νέο επεισόδιο της αναμφισβήτητα ερωτικής (παθιασμένης και βίαιης, ρομαντικής και συνεχώς αναζωογονημένης) σχέσης με τον Ολυμπιακό, ευρισκόμενος για δεύτερη (αλλά, επί της ουσίας, εκεί που τρώει η μύγα σίδερο και το κουνούπι ατσάλι) φορά από την άλλη πλευρά.


Και το άλλοτε σπίτι του μπορεί, για ένα απόγευμα, να γίνει η δυνητική φυλακή του.