Δεν μπορείς να ζήσεις μια ελεύθερη ζωή, έχοντας ένα φυλακισμένο μυαλό

Ας υποθέσουμε πως σε περίπου δύο μήνες η καραντίνα τελειώνει. Μπορούμε άραγε να επιστρέψουμε στην προηγούμενη καθημερινότητά μας; Η είδηση, αντί να χτυπήσει σαν χαρμόσυνη καμπάνα, θα έρθει να ταράξει την ασφάλεια που είχαμε δημιουργήσει μέσα στις εστίες μας όλον αυτόν τον καιρό του «εγκλεισμού». Η ανασφάλεια θα έχει περάσει αλυσίδες σε κάθε μας σκέψη κρατώντας μας δέσμιους μπροστά στην
προοπτική της ελευθερίας.


Η μια φτερούγα μας απλώνεται δειλά έξω από την πόρτα του κλουβιού, μα κάτι μας εμποδίζει να ανοίξουμε
διάπλατα και τις δύο προς τον γαλάζιο ουρανό. Δεν κινδυνεύουμε πια. Ή μήπως κινδυνεύουμε περισσότερο; Ο φόβος τριγυρίζει έξω από την πόρτα, βάζοντάς μας το ένα εμπόδιο μετά το άλλο. Δεν θα μας αφήσει να πετάξουμε τόσο εύκολα μακριά από τη φυλακισμένη αντίληψή μας. Καταβάθος γνωρίζουμε πως όλα θα είναι
διαφορετικά. Καταβάθος ξέρουμε πως ο χρόνος που μείναμε στην καραντίνα έπεσε σαν λίπασμα πάνω στον σπόρο του τρόμου.

Φυτεύτηκε στο πρόσφορο έδαφος της αγωνίας για την υγεία μας και καρποφόρησε χιλιάδες ερωτηματικά στον τρόπο σκέψης μας. Ο ιός; Πού πήγε ο ιός; Ποτέ δεν μπορέσαμε να τον δούμε όταν ήταν
εδώ.

Και τώρα που δεν είναι, η απουσία του μας απειλεί περισσότερο από την παρουσία του. Ο απόηχός του άφησε χιλιάδες συνανθρώπους μας νεκρούς και πολλούς περισσότερους ψυχολογικά καταδικασμένους. Πώς θα μπορέσουμε τώρα να λειτουργήσουμε χωρίς να πρέπει να δηλώσουμε τις κινήσεις μας όταν θα θέλουμε να καλύψουμε τις βασικές μας ανάγκες;

Πώς θα ανοίξουμε τα σπίτια μας να δεχτούμε τους φίλους μας όταν για καιρό αποξενωθήκαμε και αναγκαστήκαμε να τους αντιμετωπίζουμε σαν εχθρούς; Όχι δικούς μας...της υγείας μας. Πώς θα συνηθίσουμε να κυκλοφορούμε πάλι δίχως να είμαστε κρυμμένοι πίσω από τη μάσκα μας; Εκείνη ήταν η ασπίδα μας. Το χέρι μας τρέμει καθώς θα πρέπει να την κατεβάσουμε πλέον για να αντικρίσουμε κάποιον κατά πρόσωπο, δίχως πρωτίστως να σκεφτούμε αν θα μας μεταφέρει κάποιον καινούριο ιό. Ή μήπως ο παλιός κρύβεται μέσα του απολαμβάνοντας τον πανικό που αποτυπώνεται σε κάθε κίνησή μας;

Άραγε, μη φορώντας πια γάντια, θα μπορέσουμε να αγγίξουμε με χειρουργικές κινήσεις τις χορδές της λογικής μας και να τις ξεχωρίσουμε από αυτές τις παράνοιας, που έμπλεξαν γύρω της; Τα τελευταία χρόνια οι άνθρωποι δίνουν μάχη για την διατήρηση κάποιων αρχών ιδιωτικότητας.

Η κρίση του κορωνοϊού άλλαξε πολλά σε αυτόν τον τομέα. Άλλωστε, όταν μπαίνει το δίλημμα της ελευθερίας ή της υγείας, συνήθως διαλέγουμε την υγεία ξεπουλώντας έτσι κερδισμένες μάχες από το παρελθόν.


Ένας μηχανισμός που θα έλεγχε την ατομική υγεία του καθενός ίσως να είχε τη δύναμη να κατευθύνει το κοινωνικό σύνολο με διαφορετικούς τρόπους. Πόσο έτοιμοι θα ήμασταν να γνωρίζουμε πότε κάποιος είναι άρρωστος, θλιμμένος, θυμωμένος ή χαρούμενος; Και φυσικά, δεν θα ήμασταν οι μοναδικοί που θα κατείχαμε αυτού του είδους τη γνώση... Θα μπορούσαμε να θυσιάσουμε την ιδιωτικότητά μας με αντίβαρο μια κοινωνία με υγιείς σωματικά ανθρώπους; Όλα μπαίνουν στη ζυγαριά της λογικής και των συναισθημάτων. Δεν μπορείς να ζήσεις μια ελεύθερη ζωή, έχοντας ένα
φυλακισμένο μυαλό.


Περισσότερα για τον Κώστα Kρομμύδα στο
www.kostaskrommydas.gr ή ακολουθήστε τον στα social media.
Instagram (https://www.instagram.com/krommydaskostas/)
Facebook https://www.facebook.com/KROMMYDASKOSTA