Περικλής Σιούντας: Ένας Πυλάδης που ανατρέπει τα δεδομένα

Ο Περικλής Σιούντας συμμετέχει στη συγκλονιστική «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή ερμηνεύοντας έναν Πυλάδη που με τη σκηνοθεσία του Δημήτρη Τάρλοου ανατρέπει τα δεδομένα: είναι ένα εντελώς βουβό πρόσωπο. Σε σημείο που σε κάνει να αναρωτιέσαι γιατί ο Σοφοκλής δεν ήθελε να μιλάει, μα, δεν μπορούσε να του βάλει μια φράση, δεν είχε τίποτα να πει; Αλλά όταν ένας ηθοποιός όπως ο Περικλής παίζει με το ταλέντο του, μπορεί να εκπλήξει και σε έναν ρόλο χωρίς λόγια, να θυμίσει στο κοινό κάτι από τη δική του ζωή, κομμάτια από τη δική του παιδική ηλικία, τη χαρά ή τη θλίψη και αυτό βγάζει νόημα. Το αποτέλεσμα επιβεβαιώνει ότι γίνεται με την ευαισθησία ενός σκηνοθέτη να κάνει τις περιπέτειες στις αρχαίες τραγωδίες υποθέσεις που αφορούν προσωπικά τον καθένα.

Για τον Περικλή έγινε ένας ρόλος που κατάκτησε και εξέλιξε σε μια πολύ ενδιαφέρουσα πειραματική προσθήκη στο έργο του Σοφοκλή. Για τον θεατή που τον βλέπει στη σκηνή είναι μοναδικός. Ο Πυλάδης δεν είναι απλώς ο πιστός φίλος του Ορέστη που του κουβαλάει την τεφροδόχο και του δίνει κουράγιο, αλλά πολύ περισσότερα. «Από την αρχή ο Τάρλοου μού έδωσε μια κατεύθυνση-έκπληξη που θεωρούμε ότι λειτούργησε πολύ θετικά, απογειώνοντας το φινάλε του έργου. Ο Πυλάδης, για μένα, ήταν άλλη μια άσκηση εκφραστικότητας χωρίς προφορικό λόγο. Είναι κάτι που βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέρον και το να μελετώ πώς θα μεταδίδω όσα σκέφτομαι μέσα από τη σωματικότητα του ρόλου, θεμελιώδες για την τέχνη του θεάτρου, είναι εφόδιο που θα το κουβαλάω μαζί μου για πάντα», μου εξηγεί. Θεωρεί την «Ηλέκτρα», όπως και όλα τα μεγάλα έργα της αρχαίας ελληνικής γραμματείας, πηγή αστείρευτου πλούτου. «Βουτάνε βαθιά στον ψυχισμό μας και ανασύρουν ζητήματα που απασχολούν τον άνθρωπο διαχρονικά, από τότε μέχρι και σήμερα. Το θέμα της δικαιοσύνης, για παράδειγμα, και του τρόπου με τον οποίο αυτή θα αποδοθεί είναι ίσως πιο επίκαιρο από ποτέ σε καιρούς όπου το ένα σκάνδαλο διαδέχεται το άλλο όλο και πιο προκλητικά και απροκάλυπτα. Πώς θα αντιδράσει λοιπόν ο σύγχρονος άνθρωπος όταν οι θεσμοί δεν τον προστατεύουν;

Η Ηλέκτρα είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα ενός προσώπου που ακροβατεί ανάμεσα στην αυτοδικία και στην απόλυτη παραίτηση και είναι πολύ σημαντικό ο σύγχρονος Ελληνας να καθρεφτιστεί σε αυτήν και να δει σε ποια πλευρά αυτού του τεντωμένου σκοινιού βρίσκεται. Αν και το έργο τελειώνει με φόνους για την εκδίκηση ενός φόνου, στη δική μας ανάγνωση δεν υπάρχει δικαίωση. Είναι σαν να επιστρέφουμε στο σημείο μηδέν για να αναρωτηθούμε στο σήμερα πώς θα πάμε ουσιαστικά ένα βήμα μπροστά».

Ηθοποιός, μουσικός και χορευτής για το Εθνικό Θέατρο, την Εθνική Λυρική Σκηνή, το Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου, το Θέατρο Πορεία κ.ά., φαίνεται πως έχει βρει το βήμα του αφού το έχει πρώτα αναζητήσει παντού. Με τόσα ταλέντα, έχει νιώσει απόρριψη σε οντισιόν; «Φυσικά και με έχουν απορρίψει πολλές φορές σε δοκιμαστικά και ακροάσεις. Είναι κομμάτι της δουλειάς αυτό, δεν θα σε πάρουν σε όλα. Νομίζω ότι η πιο αξεπέραστη οντισιόν για μένα θα είναι για πάντα οι εισαγωγικές εξετάσεις στη δραματική σχολή (σ.σ.: Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος). Δεν έχω ξανανιώσει περισσότερο άγχος στη ζωή μου. Ευτυχώς εκεί δεν με απέρριψαν». Υπάρχει κάποιος ηθοποιός που θαυμάζει; «Πολλοί.

Θα ξεχωρίσω όμως την τωρινή μας πρωταγωνίστρια, την Ηλέκτρα μας, τη Λουκία Μιχαλοπούλου. Το ήθος της και ο τρόπος που υπάρχει τόσο πάνω όσο και κάτω από τη σκηνή, ήταν για μένα αποκάλυψη. Η κοπέλα αυτή είναι φτιαγμένη από ένα πολύ ξεχωριστό υλικό».



Συναντήσεις με τον Χρήστο Νικολόπουλο, τον οποίο ενσάρκωσε ακέραια στην ταινία «Υπάρχω», τον Φοίβο Δεληβοριά για το «Περλιμπλίν και Μπελίσα» με το Θέατρο Πορεία, τον Κωνσταντίνο Ρήγο για τους «Ιππείς» του Αριστοφάνη με το Εθνικό, διόλου τυχαίες, αποδεικνύουν τις δεξιότητές του. Θυμάται την ακλόνητη ανθεκτικότητα και αυτοπεποίθηση του Ρήγου, τη διακριτική ταπεινότητα του τεράστιου Νικολόπουλου και όσο για τον άνθρωπο-αδυναμία του, τον Δεληβοριά, πως ακόμα και οι άνθρωποι που τον περιβάλλουν είναι χρυσαφένιοι: «Εχει γύρω του ένα πέπλο μαγείας!». Πιστεύει ότι η δική του γενιά μπορεί να συνδεθεί περισσότερο με τη φωνή του Καζαντζίδη παρά με την ποπ μπουζουκλερί της εποχής; Ποιες οι δικές του μουσικές προτιμήσεις; «Δυστυχώς η επαφή μου με τη λαϊκή και την ποπ μουσική είναι απειροελάχιστη. Είμαι περισσότερο παιδί της κλασικής και σύγχρονης, του Χατζιδάκι και των Χάνομαι Γιατί Ρεμβάζω, του παραδοσιακού και του ρεμπέτικου.

Ως μουσικός τα ακούω όλα και μπορώ να βρω ενδιαφέρον στα περισσότερα, αλλά πιστεύω ότι, όπως και η πλειοψηφία νομίζω της γενιάς μου, δεν μπορώ να συνδεθώ ούτε με τη φωνή ούτε με το ήθος και την εποχή του Καζαντζίδη. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν κομμάτια που αντέχουν στον χρόνο και έχουν μεγάλη αξία. Προσωπικά με εξιτάρει η πολυπλοκότητα στη μουσική κι αυτό δεν το συναντάς ιδιαίτερα στο ελληνικό λαϊκό», απαντά επιβεβαιώνοντας την τάση της νέας γενιάς να αγγίζει τη ζωή όπως είναι τώρα.

Βρίσκει μέλλον στον ελληνικό κινηματογράφο, στην τηλεόραση; «Φυσικά και υπάρχει μέλλον. Μάλιστα τα τελευταία χρόνια γίνεται όλο και πιο εμφανές ότι οι Ελληνες δεν υστερούν σε τίποτα από τους ξένους και μπορούν να κάνουν εξαιρετικές ταινίες. Οσο επενδύονται χρήματα στην κινηματογραφική και τηλεοπτική βιομηχανία θα βλέπουμε όλο και καλύτερες ταινίες και σειρές. Εκεί υστερούμε ως χώρα, στην οικονομία. Ούτε στη φαντασία ούτε στην τέχνη». Η ανατροφή του στο σανίδι από γονείς ηθοποιούς συνέβαλε στην πολυπραγμοσύνη του, διαμόρφωσε την ανθεκτική του φύση; «Μάλλον αντίστροφα συνέβη. Είχα μια ανθεκτική φύση, την οποία ως παιδί χρειάστηκε να αναπτύξω ακόμη περισσότερο με στόχο να είμαι ανεξάρτητος. Αρα, να τα κάνω όλα μόνος μου και να μην έχω ανάγκη κανέναν. Κάπως έτσι κατέληξα πολυπράγμων. Την τωρινή ζωή ονειρεύτηκα όταν ήμουν μικρός. Φανταζόμουν να είμαι εδώ που βρίσκομαι τώρα», μου επιβεβαιώνει. Και οι συναναστροφές με τον καλλιτεχνικό κόσμο από παιδί, βοήθησαν στο να είναι περισσότερο προσγειωμένος; «Νομίζω ότι τα χαστούκια της ζωής είναι αυτά που σε προσγειώνουν. Δεν έχει σημασία αν έρχονται από τον καλλιτεχνικό χώρο ή όχι».



Ταλέντο, τύχη, δουλειά: σε έναν ανταγωνιστικό χώρο όπως ο δικός του, με ποια σειρά θα τα έβαζε αξιολογώντας τη σημαντικότητά τους; «Δουλειά, πρώτη - δεν θα έχεις διάρκεια σε τίποτα χωρίς δουλειά. Τύχη δεύτερη, γιατί οι συνθήκες παίζουν μεγάλο ρόλο στην εξέλιξη και στις επιλογές μας, το ταλέντο τελευταίο. Το μόνο που κάνει το ταλέντο είναι να σε ξεχωρίζει ανάμεσα στους πολύ καλούς. Αλλά αυτό δεν είναι και τόσο σημαντικό στη ζωή πιστεύω».

Τι προκλήσεις σκέφτεται να κυνηγήσει στο μέλλον; «Δικές μου δημιουργίες. Εργα που έχω σε σημειώσεις και θέλω κάποια στιγμή να τα δω να αποκτούν ζωή. Πολλή μουσική επίσης, σίγουρα. Προς το παρόν γράφω μουσική για ένα θεατρικό έργο και μια παράσταση χορού, θέλουμε να ξεκινήσουμε με κάποια σχήματα να κάνουμε και live.

Γράφω και κείμενα και μουσικές για μένα, που ίσως κάποια στιγμή συγκεντρωθούν και γίνουν μια ενιαία παράσταση, κάνω δοκιμαστικά για την τηλεόραση. Και ταξίδια», λέει με νεανική ορμή. Προτού πούμε αντίο, αντικρίζοντας το καθαρό πρόσωπό του με τις γοητευτικές γωνίες, τολμώ να του ζητήσω να αποκαλύψει αν χρησιμοποιεί τις υποκριτικές του ικανότητες στην καθημερινή ζωή. «Δεν συνηθίζω να λέω ψέματα. Η υποκριτική δεν έχει σχέση με την υποκρισία. Αντιθέτως, ο μοναδικός δρόμος για να γίνεις καλός ηθοποιός είναι μέσα από την ειλικρίνεια», απαντά