Τι φοβεγό,τι τΓομεγό να μην μπογώ να πω ευγώ

Από μια άποψη, είναι ευτύχημα ότι βρέθηκε ένας τουλάχιστον να εγγυάται τις καταθέσεις των Ελλήνων... έστω κι αν αυτός είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Ή, μάλλον, διπλό το ευτύχημα, ακριβώς επειδή ως εγγυητής εμφανίζεται με προσωπική του δήλωση ο Αλέξης Τσίπρας, τον οποίο τα ΜΜΕ όλου του κόσμου παρουσιάζουν ως επικίνδυνο για την Ελλάδα και την Ευρωζώνη. Το ότι στην άποψη αυτή συγκλίνουν οι πάντες, από το CNN έως τους «Financial Times», από τους Γάλλους έως τις γερμανικές εφημερίδες («Handelsblatt») που μας υποστηρίζουν κατά τη διάρκεια της κρίσης, μπορεί να είναι συμπτωματικό. Μπορεί να είναι και συνωμοσία. Μπορεί να είναι και η ωμή αλήθεια, μόνο που εμείς δεν τη βλέπουμε. Σε όλα αυτά μπορεί να βάλει τελεία και παύλα ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ, αρκεί ο πρόεδρός του να πει: «Εγγυώμαι όλες τις καταθέσεις... ΣΕ ΕΥΡΩ!». Καθότι εκεί είναι το όλο μυστικό! Ελα όμως που και δεν μπορεί, αλλά και μάλλον δεν το θέλει! Ας δούμε το γιατί.

Καταρχάς το να εγγυάται τις καταθέσεις έτσι γενικά και αόριστα, ακριβώς όπως ειπώθηκε από την Κουμουνδούρου, είναι από αβάσιμο έως ενοχοποιητικό. Αβάσιμο διότι ΚΑΝΕΝΑΣ δεν μπορεί να εγγυηθεί τις ελληνικές καταθέσεις, ούτε όλο το τραπεζικό σύστημα εδώ που τα λέμε, αφού ελέγχεται 200% από την Ε.Ε., την ΕΚΤ και τον Ντράγκι. Αν ο Ευρωπαίος κεντρικός τραπεζίτης πατήσει ή μάλλον... ξεχαστεί και πατήσει κάποιο πρωί το κουμπί, ο Τσίπρας δεν θα μπορεί να εγγυηθεί ούτε για μπίρες στις συνιστώσες του. Ούτε για ψιλά για καφέ στη γωνία. Οχι μόνο αυτός δηλαδή, για να μην παρεξηγούμαστε τόσο, αλλά κανένας άλλος πολιτικός άπαξ και συγκρουστεί με την Ευρώπη. Υποτίθεται ότι είναι ένα καλά φυλαγμένο «μυστικό» που το ξέρουν οι πάντες: χρηματοοικονομικά η Ελλάδα απλά ΔΕΝ ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ πια για τους λοιπούς Ευρωπαίους. Ούτε ως μέγεθος, ούτε ως πρόβλημα. Για την ακρίβεια, είμαστε ήδη με το ένα πόδι ΕΚΤΟΣ Ε.Ε. και γι’ αυτό μας έδωσαν και τη δίμηνη παράταση άνευ όρων, γι’ αυτό δεν ήρθε η τρόικα, γι’ αυτό επαναλαμβάνουν σε κάθε ευκαιρία ότι η χώρα μας, με ή χωρίς ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι... μεταδοτική ίωση για το ΕΥΡΩ. Κάποιοι κουτοπόνηροι προβάλλουν την εν λόγω επαναλαμβανόμενη θέση ως ένδειξη ότι η Ευρώπη... δεν φοβάται τον Αλέξη, επομένως κακώς κινδυνολογούν όσοι, εντός και εκτός, θεωρούν ότι θα αποδειχτεί μοιραίος. Μα ούτε τον φοβάται, ούτε ΔΕΝ τον φοβάται. Απλά δεν τον υπολογίζει, δεν τον προσμετρά ως συστημικό κίνδυνο, ούτε αυτόν, ούτε το κόμμα του, αλλά ούτε και την Ελλάδα ολόκληρη - Ο,ΤΙ ΚΙ ΑΝ ΨΗΦΙΣΟΥΜΕ. Κάτι που δυστυχώς δεν το καταλαβαίνουμε, προς όποια πλευρά κι αν κλίνει ο καθένας. Στην παρούσα φάση ΟΛΗ Η ΕΛΛΑΔΑ, καλώς ή κακώς, βρίσκεται στο ΣΤΟΧΑΣΤΡΟ, και ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να είναι η πιο βολική αφορμή για το παγκόσμιο σύστημα ώστε να δώσει ένα γερό μάθημα «αλά Κύπρος» σε όσους Νοτιοευρωπαίους κάνουν ότι σηκώνουν κεφάλι. Από τους... Ποδέμος της Μαδρίτης έως τους... Ασχετοδέμος της Αθήνας και οποιονδήποτε άλλο θυμήθηκε να το παίξει Κούβα τώρα που ο ίδιος ο Κάστρο είναι έτοιμος να κάνει την Αβάνα νέο Λας Βέγκας!

Oλα αυτά θα μπορούσαν να έχουν πιο ευτυχή κατάληξη αν ο Τσίπρας μπορούσε να πει «εγγυώμαι τις καταθέσεις ΣΕ ΕΥΡΩ»! Ομως ούτε μπορεί, ούτε ΘΕΛΕΙ! Οπως γνωρίζουμε όμως εδώ και καιρό, η λέξη «ευρώ» είναι «τζιζ» στον ΣΥΡΙΖΑ, για λόγους που αξίζει κάποια στιγμή να κατανοήσουμε. Τη μια έλεγαν ότι δεν είναι το φετίχ τους, την άλλη ότι αν τους ΠΙΕΣΟΥΝ, δεν έχουν πρόβλημα να πάνε στη δραχμή (έστω κι αν αυτό το λένε κατ’ ιδίαν). Είναι τόσο μεγάλο το πρόβλημα αναξιοπιστίας το οποίο εκπέμπουν, που σε ανύποπτο χρόνο, πριν από κάτι μήνες, ο ίδιος ο Τσίπρας αναγκάστηκε να πει: «Εγώ δεν θα ξαναχάσω για το ευρώ». Και πάνω που φαινόταν να το πηγαίνει προς τα κει το πράγμα και να προσπαθεί να φτιάξει τις σχέσεις του με το ευρωπαϊκό και το αμερικανικό κατεστημένο, η υπόθεση στράβωσε, είχαμε και το Βατερλό του Λονδίνου, όπου Μηλιός - Σταθάκης έγιναν ρεζίλι των «βρωμόσκυλων» των ξένων funds, και φτάσαμε στο απροχώρητο. Μήπως όμως τελικά  δεν το θέλουν το ευρώ; Προτιμούν να συγκαταλέγεται ο ίδιος ο Τσίπρας μέσα στους 5 μεγαλύτερους κινδύνους για την παγκόσμια οικονομία μαζί με τον Κιμ Γιονγκ Ουν και τη Μαρίν Λεπέν! Σοβαρά τώρα; Χωρίς να υιοθετούμε μια τέτοια αντίληψη, σημασία έχει και για εκείνον και για μας το πώς τον βλέπουν ή θέλουν να τον βλέπουν οι ξένοι. Συμπέρασμα: η επιχείρηση «διεθνές σοβαρό προφίλ» απέτυχε παταγωδώς με επισφράγισμα την ιστορική δήλωση: «Εμείς θα παίζουμε νταούλια και οι αγορές θα χορεύουν». Από εκείνη την ημέρα και μετά ο Τσίπρας είναι εκτός παγκόσμιου χάρτη κυβερνησιμότητας. Κι αν πάει για κυβέρνηση, θα μας πάρει κι εμάς μαζί.

Κανείς δεν ξέρει αν κατά βάθος οι Συριζαίοι θέλουν να βρεθούν εκτός ευρώ και να κάνουν ό,τι τριτοκοσμικό γουστάρουν τυπώνοντας δικό τους χαρτονόμισμα, χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν ευρωπαϊκό θεσμό.  Αγνωστο αν φταίει η βαθιά άγνοια της πραγματικότητας σε συνδυασμό με την ελληνική «πονηριά» ή αν το γαρ πολύ του μεγαλείου γεννά παραφροσύνη. Εφόσον δεν ισχύει αυτό, το πρόβλημά τους με το ευρώ μοιάζει σχεδόν μεταφυσικό, σαν το παιδί που μονολογεί: Τι φοβεγό, τι τγομεγό, που δεν μπογώ να πω το γο. Το ευγώ. Πες το, παιδάκι μου, ευ(γ)ρώ. Ευ-γ-ρώ; Γρω-ρω-γρόσι...