Φώτης Πλιάκος

Τα 100 -περίπου- λεπτά της αναμέτρησης του Αρη με την ΑΕΛ, μάλλον, αποτέλεσαν την περίληψη της φετινής σεζόν για τους «κιτρινόμαυρους»: μιας ομάδας που έχει δυνατότητες και κάποιους παίκτες με ποιότητα -κάτι που φάνηκε περίτρανα στο πρώτο ημίωρο - η οποία όμως πάσχει από βαριάς μορφής «ποδοσφαιρική αφέλεια». Στα όρια της «ανοησίας», θα έλεγα.

Και από ορισμένες άλλες παρεμφερείς… ποδοσφαιρικές νόσους.

Στα πρώτα 30 λεπτά οι «κιτρινόμαυροι», με ενορχηστρωτή τον Πέρεθ, πραγματοποίησαν την καλύτερη φετινή τους εμφάνιση: είχαν σωστό πλάνο, έπαιξαν με εντάσεις, έφτιαξαν πέντε μεγάλες ευκαιρίες, καταγράφοντας περίπου 1,80 στα XGoals, και προηγήθηκαν στο σκορ. Σε αυτό το διάστημα θα μπορούσαν κάλλιστα να είχαν πετύχει ένα ακόμη γκολ και να κάνουν τη ζωή τους πιο εύκολη.

Ωστόσο μετά το πρώτο ημίωρο ο Αρης εξαφανίστηκε από το γήπεδο, τόσο πνευματικά όσο και σωματικά, λες και κάποιος του πάτησε το «off».

Κατάλαβα πως κάτι αρχίζει να μην πηγαίνει καλά σε μια φάση που ο Ράτσιτς, ενώ βρίσκεται εντός μεγάλης περιοχής με καλές προϋποθέσεις, επιχείρησε να κάνει πάσα ραμπόνα χαλώντας υποσχόμενη επίθεση, θαρρείς και το σκορ ήταν στο 3-0 ή σαν να επρόκειτο όχι για ένα κανονικό παιχνίδι πρωταθλήματος αλλά για φιλικό, φιλανθρωπικού σκοπού του στυλ «φίλοι Ροναλντίνιο vs φίλοι Ντενίλσον».

Η ΑΕΛ εκμεταλλεύτηκε την κατάσταση, κέρδισε μέτρα στο γήπεδο και ο ταχύς Τούπτα εξέθεσε, σε δύο περιπτώσεις, την άμυνα του Αρη και τον Αλβαρο πιο συγκεκριμένα: αρχικά χάνοντας την ισορροπία του εντός περιοχής και εν συνεχεία σκοράροντας από οριακή θέση οφσάιντ.

Θεωρητικά μια αποβολή στα πρώτα δέκα δευτερόλεπτα της επανάληψης λειτουργεί προς όφελος της ομάδας που αποκτά το αριθμητικό πλεονέκτημα.

Στον φετινό όμως -προβληματικό από κάθε άποψη- Αρη, κάτι τέτοιο προφανώς και δεν θα ίσχυε.

«Η κόκκινη της ΑΕΛ είχε ως αποτέλεσμα να αλλάξουν τον τρόπο παιχνιδιού τους. Οκτώ ποδοσφαιριστές περίμεναν στην άμυνά τους. Εμάς όμως μας λείπουν παίκτες για να ανοίξουν τέτοιες άμυνες» είπε ο Μανόλο Χιμένεθ μετά το ματς προσπαθώντας να δικαιολογήσει -και πάλι- τα αδικαιολόγητα.

Ο Αρης άφησε ασκόπως τον χρόνο να κυλήσει στο δεύτερο ημίχρονο, δεν απείλησε και δεν απειλήθηκε αλλά όπως είναι γνωστό, όσο το σκορ είναι εύθραυστο, αφενός η ομάδα που προηγείται αγχώνεται αφετέρου ο αντίπαλος θεωρεί εαυτόν «ζωντανό» στο ματς.

Οι αλλαγές από τους δύο πάγκους ενίσχυσαν την διαίσθησή μου πως η ΑΕΛ έχει κάποιες ελπίδες να κλέψει κάτι - από ένα φαινομενικά χαμένο ματς.

Και στο 3ο λεπτό των καθυστερήσεων αναδείχθηκε, για πολλοστή φορά, η «ποδοσφαιρική ανοησία» που διακατέχει τον Αρη: o διαιτητής Πολυχρόνης δίνει φάουλ -που δεν υπάρχει - του Αλβαρο στον Πασά (το κερδίζει ο Πασάς ενώ σπρώχνει ο ίδιος), κανείς από τους παίκτες του Αρη δεν πάει στην μπάλα να την απομακρύνει ή να κάτσει πάνω της μέχρι να στηθεί το τείχος, αντιθέτως ο Ρόουζ και ο Αλβαρο έσπευσαν να διαμαρτυρηθούν στον διαιτητή, ενώ ο Τεχέρο κάπου φαίνεται να παραπατάει.

Ταυτοχρόνως οι παίκτες της ΑΕΛ έκαναν γρήγορη εκτέλεση (ο Πολυχρόνης δεν φαίνεται να δίνει το σχετικό ok) και εν συνεχεία ο Τούπτα κερδίζει το πέναλτι από τον Φαντιγκά - αν και δεν υπάρχει επαφή στο τάκλιν που κάνει ο Γάλλος μπακ.

Ο Πασάς έκανε το 1-1 αλλά ο Αρης βρήκε τα ψυχικά αποθέματα να φτάσει στο γκολ της νίκης, σε ένα δραματικό, χιτσκοκικό όπως θα έλεγε και μια ψυχή, φινάλε.

Ο Ντουντού, που είχε περάσει σαν αλλαγή και νωρίτερα είχε καταστρέψει τρεις καλές φάσεις της ομάδας του, έκανε καταπληκτικό τελείωμα (ίσως το μοναδικό του ατού σαν παίκτης) παίρνοντας το ριμπάουντ ύστερα από σουτ του Φαντιγκά – που πραγματοποίησε την καλύτερή του εμφάνιση με τα «κιτρινόμαυρα».

«Κερδίσαμε αλλά αισθανόμαστε σα να χάσαμε» έγραφαν στα social media, μετά το ματς, πολλοί φίλοι του Αρη.

Δεν ήταν καθόλου άστοχη αυτή η περιγραφή των συναισθημάτων τους.

Στο φινάλε της αναμέτρησης υπήρξαν εντονότατες αποδοκιμασίες σε διοίκηση, παίκτες και προπονητή και ένταση ανάμεσα στον Θόδωρο Καρυπίδη και την κερκίδα.

Η συνέχεια στους «κιτρινόμαυρους» αναμένεται εξαιρετικά δύσκολη από κάθε άποψη.