Δημήτρης Δανίκας

Ολοι τώρα πορεύονται συμφιλιωμένοι με την θνητότητά τους. Ολοι οι προσωρινοί φιλοξενούμενοι αυτού του πλανήτη. Σήμερα υπάρχεις αύριο στα θυμαράκια. Ο Κορωνοιός έφερε τα πάνω κάτω. Οσα χρήματα κι αν έχεις. Οσο κι αν είναι γεμάτο το πορτοφόλι. Οποια εξουσία και να κατέχεις. Όπως έλεγε και ο Γουίλιαμ Σαίξπηρ «δεν υπάρχει τίποτα τόσο καλό η τόσο κακό, μόνο η σκέψη το κάνει έτσι»

Αλλωστε τι μπορεί να αγοράσει κανείς με εκατό εκατομμύρια που δεν μπορεί να αγοράσει με δέκα; Και άλλωστε τι να τα κάνει τόσα λεφτά; Θα τα πάρει στον τάφο του;

Τώρα όλοι βουρλίζονται από τύψεις και ενοχές. Τι έκανα όλα αυτά τα χρόνια; Γιατί το έκανα; Γιατί αναλώθηκα σε τόσες ανόητες πράξεις; Γιατί τόσος εγωισμός, τόση ασυγκράτητη και αχαλίνωτη εγωπάθεια; Τι έκανα ο βλάκας; Τόσο τυφλός! Τόσο σίγουρος! Τόσο αλαζόνας! Τόσο αδιάφορος! Τόσο ανάλγητος!

Τώρα κανείς, όσα λεφτά κι αν έχει, δεν μπορεί να σκοτώσει τον Covid 19. Είναι αόρατος, Είναι μικροσκοπικός. Είναι ύπουλος. Είναι δολοφόνος αποτελεσματικός. Ολοι τον τρέμουν. Ολοι οι αρχηγοί. Ολων των ιδεολογιών. Ολων των χωρών. Ολων των εξουσιών. Όλα τα αφεντικά όλων των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων. Οι πάντες

Τώρα όλοι μικροί, ασήμαντοι, προσωρινοί, αναλώσιμοι. Τώρα όλοι αισθάνονται πως είναι υποψήφιοι μελλοθάνατοι. Επομένως τώρα όλα από την ανάποδη. Πριν από την επέλαση του κορωνοιού, η κατεύθυνση ήταν «όσα περισσότερα πάρουμε, τόσο το καλύτερο». Τώρα, με τον κίνδυνο του θανάτου, ο πλανήτης γυρίζει με την λογική «να δώσουμε κάτι». Από το «παίρνω» στο «δίνω» Από την εγωπάθεια στον ουμανισμό. Και από την απληστία στην εγκράτεια

Γι αυτό πολύ σωστά ο Κυριάκος ζητάει το μισό από τον μισθό κάθε βουλευτή του κόμματός του. Για το κοινό καλό εναντίον του κοινού κακού. Γι αυτό και η Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας αποφάσισε να επιστρέφει τη μισή αποζημίωσή της. Γι αυτό και πολλοί του εφοπλιστικού κεφαλαίου αποφάσισαν να βάλουν το χέρι στην τσέπη. Γι αυτό και μέρος της χορτασμένης ιδιωτικής πρωτοβουλίας αποφάσισε να στραφεί προς την πλευρά του συνόλου της ελληνικής κοινωνίας

Το ερώτημα είναι, φυσικά, αν αυτή η μεταστροφή, από το «παίρνω» στο «δίνω», θα συνεχιστεί και μετά την λήξη του εγκλεισμού και του κινδύνου. Αν δηλαδή το αποτύπωμα αυτού του τρόμου, θα αφήσει ανεξίτηλα και διαχρονικά ίχνη σε όλους αυτούς που σήμερα ανακαλύπτουν την προσωρινότητά και την θνητότητά τους. Η απάντηση είναι μεγαλογχολική. Όχι φυσικά. Ο κίνδυνος της επιβίωσης είναι αυτός που χτυπάει την πόρτα μας και μας κάνει τόσο ευαίσθητους και τόσο αλληλέγγυους. Αλλωστε αυτή η αλληλεγγύη δεν είναι τίποτα άλλο παρά έκφραση εγωιστική. Σα να λέμε «κι αν την πάθω κι εγώ;» «κι αν πεθάνω όπως αυτός;»

Η επιστροφή στην κανονικότητά μας θα συνοδευτεί και με την επιστροφή στον παλιό μας εαυτό. Η επιβίωση και η προσαρμοστικότητα είναι οι δύο πιο ισχυρές και ακατανίκητες ιδιότητες της ανθρώπινης φύσης. Αλλωστε όπως έγραφε και ο Σαίξπηρ «η χρυσή εποχή είναι μπροστά μας όχι πίσω μας». Ετσι και με το καλό έρθει, τότε θα ξεσαλώσουμε πάλι. Κοντή μνήμη, μεγάλη προσαρμοστικότητα και αγώνας επιβίωσης μέχρι το τέλος. Όμως μη ξεχνάς μια ρήση πολύ γνωστή «μηδένα προ του τέλους μακάριζε»