Δημήτρης Δανίκας

Βαρέθηκα τη μουρμούρα σου. Βαρέθηκα τον βολικό και κατά περίσταση επαναστατικό σου οίστρο. Βαρέθηκα να σε ακούω να επαναλαμβάνεις τα ίδια και τα ίδια.

Ωραία λοιπόν. Ας πούμε ότι η κυβέρνηση είναι ανάλγητη και αντιλαική. Ας πούμε ότι τα έχει κάνει πλακάκια με τους εφοπλιστές, τις ακτοπλοικές διαδρομές και με τις μεγάλες αλυσίδες τροφίμων. Ας πούμε ότι η κυβέρνηση έχει βάλει στόχο το πορτοφόλι σου. Να το ξυρίσει εντελώς και το περιεχόμενό του να το παραδώσει στους πανίσχυρους του καπιταλισμού. Ας πούμε πως μ αυτή τη λογική συμφωνώ και πλειοδοτώ.

Γιατί τότε και παρά τα αυξημένα κόμιστρα, τις τσουχτερές τιμές των επιβατικών πλοίων εσύ εξακολουθείς να υποκλίνεσαι, να αγοράζεις και προς τα νησιά Αιγαίου, Ιουνίου και Αργοσαρωνικού να πηγαίνεις για να καταναλώσεις αμνοερίφια, κοψίδια και μπυρόνια;

Εντάξει με όλους όσους διαθέτουν προσωπική εξοχική κατοικία. Όμως τι κάνουν όλοι οι άλλοι; Το πλήθος των εξοδούχων που παρά τις πανάκριβες τιμές εξακολουθούν να πορεύονται προς τα εκεί και να συνεισφέρουν στην κερδοφορία των εφοπλιστών;

Να μην πας λοιπόν. Να τους περιφρονήσεις. Να κατευθυνθείς σε άλλες, παραθαλάσσιες περιοχές, ας πούμε της Πελοποννήσου. Να πας αλλού. Επιτέλους να μπεις στον κόπο να κάνεις εμπάργκο. Για σκέψου λοιπόν. Ετσι και αυτή η άρνηση, αυτή η περιφρόνηση, αυτή η γεωγραφική μεταστροφή έπαιρνε μορφή συλλογική, ε τότε θα έστηνες τρικούβερτο γλέντι. Κι εκείνοι κηδεία.

Οι τιμές θα κατρακυλούσαν και οι ντουντούκες των εφοπλιστών θα σε εκλιπαρούσαν. Λίγα ψίχουλα αγάπης περιμένω! Αμ δεν το κάνεις. Αμ τους πληρώνεις. Αμ τους βρίζεις. Αμ γκρινιάζεις. Αμ το σύστημα κερδοσκοπίας κολακεύεις και την όρεξη των εφοπλιστών στον ουρανό την στέλνεις. Ασε σου λένε. Εμείς τους «δέρνουμε», τους «μαστιγώνουμε» ανηλεώς και εκείνοι σαν τα αμνοερίφια ο ένας μετά τον άλλον και πληρώνουν και τσιμουδιά δεν βγάζουν.

Το ίδιο συμβαίνει και στις αλυσίδες των σούπερ μάρκετ. Για να μπεις στον κόπο, μαζικά και συλλογικά, να κάνεις μπουκοτάζ σε κάποιο προιόν. Θα σου πω εγώ, μετά, πόσο γρήγορα θα πέσει η τιμή και πόσες τηλεοπτικά σποτάκια θα διαφημίζουν την ευσπλαχνία των ιδιοκτητών και το φιλανθρωπικό τους μεγαλείο.

Είσαι; Μπορείς; Εχεις τα κότσια; Μπα που τέτοιο πράγμα. Ε λοιπόν αφού εσύ επιμένεις να αγοράζεις, να τα χώνεις, να συμμορφώνεσαι και να υποκλίνεσαι, ε τότε καλά να πάθεις.

Πως το λένε αυτό; Καπιταλισμό ηλίθιε. Αφού με την υποταγή σου τον πριμοδοτείς, ε κι εκείνος σε μαστιγώνει και το πορτοφόλι σου ξυρίζει!

Και ολοκληρώνω με τον στίχο από τα «πολιτικά» του Θάνου Μικρούτσικου με τη φωνή της Μαρίας Δημητριάδη:

«Κι ο παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος/ κέρδος ποτέ μα από παθήματα χορτάτος/ που συνηθίζει στην κάθε βρωμιά/ αρκεί να έχει γεμάτο τον ντορβά/ κι επαναστάσεις στ' όνειρά του αναζητεί/τον έχω βαρεθεί».

Αντε και Ανάσταση συλλογικότητας και προσωπικής ευθύνης!