Αντώνης Πανούτσος

Οι Ελληνες είχαν σοβαρότερα προβλήματα να αντιμετωπίσουν από τον θάνατο ενός 83χρονου ποιητή. Ο θάνατος, όμως, του Κωστή Παλαμά συνέτριψε την Ελλάδα. Ο γερο-Παλαμάς ήταν ο κρίκος που ένωνε την Ελλάδα με ένα καλύτερο παρελθόν. Με τον θάνατό του οι Ελληνες ένιωθαν ακόμα πιο αβέβαιοι ότι η ομαλότητα κάποτε θα επέστρεφε. 

Ακούγεται υπερβολικό, αλλά ο θάνατος του Κωστή Στεφανόπουλου από έναν αριθμό Ελλήνων υποσυνείδητα αντιμετωπίστηκε όπως ο θάνατος του Κωστή Παλαμά. Οχι στη σημασία των προσώπων, στην ιστορία αλλά στην καθημερινότητα των ανθρώπων. Ο Κωστής Στεφανόπουλος, ενώ εδώ και χρόνια είχε πάψει να παίζει ρόλο στην πολιτική, έμοιαζε ότι θα υπάρχει για πάντα. Σαν μια γέφυρα ανάμεσα στο σήμερα και σε κάποιες εποχές που μοιάζουν μακρινές όπου οι πολιτικοί σέβονταν την εικόνα που πρέπει να προβάλλουν. 

Οι Ελληνες χρειάστηκε να δουν τον Αλέξη Τσίπρα να χύνεται στην πολυθρόνα και να μιλάει με ανοιχτά τα πόδια με τον Ομπάμα, να δουν τον Φίλη να πηγαίνει στα υπουργικά έδρανα κρατώντας μια πλαστική σακούλα με τυρόπιτες, σαν τον μικρό του συνεργείου τον οποίο έστειλε ο μάστορας να αγοράσει κολατσιό, και την Αννα Βαγενά να ανεβάζει τα πόδια και να κοιμάται στον πάγκο του διαδρόμου της Βουλής σαν να ήταν σε οχηματαγωγό τον Δεκαπενταύγουστο για να καταλάβουν ότι η ευπρέπεια του πολιτικού είναι σεβασμός στον ψηφοφόρο. 

Τα τελευταία πέντε χρόνια διάφοροι προσπάθησαν να πείσουν τους πολίτες ότι ο βουλευτής μπορεί να μοιάζει σαν μπράβος της νύχτας, άνθρωπος των σπηλαίων ή υποψήφιος τρόφιμος φρενοκομείου που χτύπησε αλλά δεν άκουσαν για να του ανοίξουν. Κάποιοι πείστηκαν. Κάποιοι άλλοι το πίστεψαν προσωρινά. Κάπου στη μνήμη τους θυμόντουσαν ότι οι βουλευτές δεν ήταν πάντα έτσι. Ο Κωστής Στεφανόπουλος με τον θάνατό του προσέφερε τη μεγαλύτερη πολιτική υπηρεσία του στην Ελλάδα. Θύμισε στους Ελληνες πώς έμοιαζαν κάποτε οι βουλευτές. 
Η πολιτική είναι ένα εκκρεμές: Ο ΣΥΡΙΖΑ του Ιανουαρίου του 2015, με τον Βαρουφάκη και τη Ζωή το άκρο της ταλάντωσης του εκκρεμούς. Οπως φαίνεται, όμως, από την πασοκοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ το εκκρεμές κινείται ξανά προς το κέντρο. Ο κόσμος που πριν από 4 χρόνια ζητούσε κρεμάλες έχει αρχίσει να ζητάει την ομαλότητα στην καθημερινότητά του. Η ομαλότητα συνδυάζεται με οικείες εικόνες. 

Ο Κωστής Στεφανόπουλος ήταν ακριβώς αυτό. Μια οικεία εικόνα που ο χρόνος έμοιαζε ανίκανος να την αλλάξει. Χωρίς να είναι πομπώδης και επηρμένος σαν τον Σαρτζετάκη, λαϊκιστικά παρεμβατικός σαν τον Παπούλια ή ατύχημα ισορροπιών όπως ο Προκόπης Παυλόπουλος, ο Κωστής Στεφανόπουλος έκανε αυτό που κάθε Πρόεδρος της Δημοκρατίας πρέπει να κάνει. Υπηρέτησε το αξίωμα που του εμπιστεύτηκαν και όχι το αξίωμα τον ίδιο.