Ο πρίγκιπας Ουίλιαμ και οι πιο δύσκολοι 18 μήνες της ζωής του - Οι μελαγχολικές εμφανίσεις του, ο Χάρι και η στήριξη στην οικογένειά του

Στην κηδεία της δούκισσας του Κεντ στον καθεδρικό ναό του Γουέστμινστερ, ο πρίγκιπας Ουίλιαμ δεν μπόρεσε να κρύψει τη δυσαρέσκεια και την ένταση στο πρόσωπό του.

Λιγότερο χαμογελαστός, εμφανώς αδυνατισμένος και με βλέμμα βαρύ, έδωσε την εικόνα ενός ανθρώπου που κουβαλά όλο το βάρος του κόσμου.

Η ίδια εικόνα επαναλήφθηκε και στο επίσημο δείπνο προς τιμήν του προέδρου των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ. Ενώ η Κάθριν έδειχνε γοητευτική και προσιτή, ο Ουίλιαμ έμοιαζε σκεπτικός και αποστασιοποιημένος, μακριά από τον πιο ανάλαφρο εαυτό του.

Η σκιά της σχέσης με τον Χάρι

Στο παρασκήνιο, η συνεχιζόμενη ένταση με τον πρίγκιπα Χάρι φαίνεται να αποτελεί έναν από τους βασικούς λόγους της μελαγχολίας του.

Η πρόσφατη τετραήμερη περιοδεία του Χάρι στη Βρετανία, σε συνδυασμό με τη συνάντησή του με τον βασιλιά Κάρολο, έδειξαν να ανοίγουν τον δρόμο για μια μερική επαναπροσέγγιση.

Όμως, η πιθανότητα επιστροφής του Χάρι στη δημόσια ζωή θεωρείται από τον Ουίλιαμ αδιανόητη. Η αίσθηση προδοσίας από τον αδελφό του, που αποστασιοποιήθηκε από το Παλάτι και έπληξε την οικογένεια με σκληρές κατηγορίες, εξακολουθεί να παραμένει ανοιχτή πληγή.

Οι δηλώσεις περί ρατσισμού, η έκδοση των απομνημονευμάτων και οι αναφορές στη σύγκρουση των δύο αδελφών, άφησαν βαθιά σημάδια.

Το ενδεχόμενο επιστροφής του Χάρι με την οικογένειά του στη Βρετανία φαίνεται να εντείνει την ανησυχία και τον θυμό του Ουίλιαμ, ο οποίος βλέπει την προσπάθεια του αδελφού του ως μια προσπάθεια επαναφοράς «σαν να μη συνέβη τίποτα».

Η κριτική για τον ρόλο του διαδόχου

Η εικόνα του Ουίλιαμ δεν έχει μείνει στο απυρόβλητο. Δημοσιεύματα επισημαίνουν ότι την τελευταία χρονιά πραγματοποίησε μόλις 107 δημόσιες εμφανίσεις, αριθμός αισθητά χαμηλότερος από εκείνον του βασιλιά Καρόλου που, παρά την ασθένειά του, πραγματοποίησε 175.

Οι συγκρίσεις με τον αείμνηστο πρίγκιπα Φίλιππο, που σε προχωρημένη ηλικία έφτανε τις 250 τον χρόνο, ή με την πριγκίπισσα Άννα που συνεχίζει με αμείωτο ρυθμό, είναι αναπόφευκτες.

Η κριτική εντάθηκε λόγω των συχνών οικογενειακών διακοπών του ζεύγους της Ουαλίας. Για κάποιους, αυτό δείχνει έναν διάδοχο που δεν επιδεικνύει την ίδια εργασιακή αφοσίωση με τους προκατόχους του.

Για άλλους, αποδεικνύει ότι ο Ουίλιαμ βάζει την οικογένειά του πάνω απ’ όλα, προτάσσοντας τον ρόλο του συζύγου και πατέρα απέναντι στον ρόλο του δημόσιου προσώπου.

Προσωπικές πιέσεις και οικογενειακή προτεραιότητα

Η μάχη της Κάθριν με τον καρκίνο έχει επηρεάσει βαθιά τη ζωή του ζεύγους. Ο Ουίλιαμ βρίσκεται σε μια περίοδο που καλείται να στηρίξει τη σύζυγό του και να προστατεύσει τα τρία τους παιδιά τους από την πίεση της δημοσιότητας.

Παράλληλα, η ανησυχία για την υγεία του βασιλιά Καρόλου εντείνει το άγχος του, καθώς ο ίδιος μπορεί να βρεθεί στον θρόνο νωρίτερα από ό,τι υπολογιζόταν.

Η επιθυμία του να αφιερώσει χρόνο στην οικογένειά του ερμηνεύεται από κάποιους ως ένδειξη προσήλωσης στη σύγχρονη πατρική εικόνα.

Ωστόσο, για άλλους, όπως η βιογράφος Τίνα Μπράουν, αυτό μοιάζει με έμμεση κριτική προς τον πατέρα του, ότι δεν υπήρξε παρών στα παιδικά χρόνια των γιων του.

Οι προκλήσεις για τη μοναρχία

Πέρα από τα προσωπικά ζητήματα, ο Ουίλιαμ βρίσκεται αντιμέτωπος με τις νέες προκλήσεις της βρετανικής μοναρχίας.

Οι έρευνες δείχνουν ότι μεγάλο μέρος της νεολαίας αμφισβητεί την αξία του θεσμού, με σημαντικό ποσοστό να δηλώνει ότι προτιμά μια δημοκρατική διακυβέρνηση. Αυτό σημαίνει ότι ο διάδοχος δεν θα έχει την αυτόματη αποδοχή που απολάμβανε η βασίλισσα Ελισάβετ.

Η στάση του απέναντι στη θρησκεία και τις Ένοπλες Δυνάμεις εγείρει επίσης ερωτήματα. Η μοναρχία έχει παραδοσιακά στενούς δεσμούς με τον στρατό και την Εκκλησία, ενώ ο Ουίλιαμ δείχνει να επιθυμεί έναν πιο χαλαρό ρόλο.

Οι παρατηρήσεις του ότι δεν θεωρεί απαραίτητη τη στρατιωτική θητεία για τον πρίγκιπα Γεώργιο σχολιάστηκαν έντονα, καθώς θεωρήθηκαν από κάποιους ως υποτίμηση των βασιλικών υποχρεώσεων.

Το μέλλον του θεσμού

Σε μια εποχή όπου η μοναρχία αμφισβητείται, ο Ουίλιαμ καλείται να ισορροπήσει ανάμεσα στη διατήρηση της παράδοσης και στην ανάγκη εκσυγχρονισμού.

Το ερώτημα είναι αν θα μπορέσει να προσαρμόσει τον θεσμό στις σύγχρονες απαιτήσεις χωρίς να χάσει την υποστήριξη του κοινού. Ο ίδιος έχει δηλώσει πως δεν θέλει να είναι «τόσο βασιλικός», όμως ο ρόλος του τον υποχρεώνει σε μια πιο παραδοσιακή προσέγγιση.

Η πρόκληση που έχει μπροστά του δεν είναι μόνο προσωπική αλλά και θεσμική. Ο διάδοχος πρέπει να αποδείξει ότι μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις ενός θεσμού που αμφισβητείται όλο και περισσότερο.

Σε αυτό το πλαίσιο, η σοβαρότητα και η μελαγχολία του ίσως αντικατοπτρίζουν το βάρος μιας ιστορικής αποστολής που βρίσκεται ακόμη μπροστά του.