Δανοί αρχαιολόγοι καταγράφουν τις μετακινήσεις των Βίκινγκ - Τι «δείχνει» το DNA δύο πολεμιστών
Ο ένας πολεμιστής πέθανε στην Αγγλία από τραύμα στο κεφάλι και ο δεύτερος θάφτηκε σε κοινό τάφο στην Οξφόρδη
Δυο πολεμιστές Βίκινγκ, μέλη της ίδιας οικογένειας, χωρίστηκαν επί 1.000 χρόνια για να επανενωθούν σήμερα στο Εθνικό Μουσείο της Δανίας, στην Κοπεγχάγη.
Η περίπτωση των δύο συγγενών πολεμιστών ρίχνει νέο φως στις μετακινήσεις των Βίκινγκ στην Ευρώπη την εποχή εκείνη. Στις αρχές του 11ου αιώνα, ο ένας τους πέθανε στην Αγγλία, από τραύμα στο κεφάλι, και θάφτηκε σε έναν κοινό τάφο στην Οξφόρδη. Ο δεύτερος πέθανε στη Δανία και ο σκελετός του φέρει σημάδια από χτυπήματα που αφήνουν να εννοηθεί ότι συμμετείχε σε μάχες.
Από την ανάλυση DNA σε σκελετούς της εποχής των Βίκινγκ (8ος-12ος αιώνας), διαπιστώθηκε, εντελώς τυχαία ότι οι δύο άνδρες ήταν συγγενείς δευτέρου βαθμού.
«Είναι μια σημαντική ανακάλυψη επειδή τώρα μπορούμε να ανιχνεύσουμε τις μετακινήσεις, στον χώρο και στον χρόνο, μέσω μιας οικογένειας», εξήγησε η αρχαιολόγος Ζανέτ Βάρμπεργκ.
Το μουσείο του Όξφορντσιρ δάνεισε στο Εθνικό Μουσείο τον σκελετό του άνδρα που βρέθηκε στην Αγγλία, για μια περίοδο τριών ετών.
Οι ιστορικοί συμφωνούν ότι οι πρόγονοι των σημερινών Δανών εισέβαλαν στη Σκωτία και την Αγγλία. Ο άνδρας που βρέθηκε στην Οξφόρδη ήταν ηλικίας περίπου 20 ετών όταν σκοτώθηκε. Πιθανότατα τραυματίστηκε κατά τη διάρκεια κάποιας επιδρομής, όμως μια άλλη θεωρία λέει ότι ίσως να σκοτώθηκε όταν ο βασιλιάς της Αγγλίας Έθελρεντ Β΄ διέταξε να εξοντωθούν όλοι οι Δανοί που βρίσκονταν στη χώρα του, το 1002.
Σύμφωνα με τη Βάρμπεργκ, είναι πολύ σπάνιο να ανακαλύπτουν οι επιστήμονες συγγενικούς δεσμούς εξετάζοντας το DNA αρχαίων σκελετών, ιδίως όταν δεν πρόκειται για μέλη βασιλικών οικογενειών.
Η συγγένεια των δύο ανδρών είναι αδιαμφισβήτητη, ωστόσο δεν μπορεί να καθοριστεί με ακρίβεια ποια ήταν η σχέση τους. «Είναι πολύ δύσκολο να πούμε αν έζησαν την ίδια εποχή ή αν ανήκαν σε διαφορετικές γενιές, επειδή δεν υπάρχει κανένα στοιχείο στους τάφους που να μας δίνει μια ακριβή χρονολόγηση. Έχουμε επομένως ένα περιθώριο χρονολόγησης περίπου 50 ετών», εξήγησε η αρχαιολόγος.
