H φωνή των άλλων

Εχει συνεργαστεί με τα μεγαλύτερα ονόματα της ελληνικής δισκογραφίας. Γνώρισε από μικρή ηλικία την επιτυχία μέχρι που αποφάσισε να εγκαταλείψει όχι μόνο τη νύχτα αλλά και τη δισκογραφία. Η Βικτώρια Χαλκίτη, καθηγήτρια φωνητικής σήμερα στο σόου «Your face sounds familiar», θυμάται περιστατικά από την εποχή της ζωής της στις πίστες και δηλώνει κατηγορηματικά ότι δεν πρόκειται ποτέ να επιστρέψει σε αυτές 

Η  σχέση της με τη μουσική είναι κληρονομική. Κόρη του μουσικοσυνθέτη Χάρη Χαλκίτη, η Βικτώρια γεννιέται και μεγαλώνει στη Σουηδία μέσα σε στούντιο ηχογραφήσεων. Οι παιδικές της αναμνήσεις είναι να «μπερδεύεται» στα πόδια του Ντέμη Ρούσσου, του Bαγγέλη Παπαθανασίου, της Γαλλίδας τραγουδίστριας Τζιν Μάνσον και άλλων μεγάλων καταξιωμένων ερμηνευτών. «Ο Ντέμης μού έλεγε να τον φωνάζω “θείο”. Οταν ήμουν μικρή, κάθε φορά που ερχόταν στο σπίτι μας, γκρίνιαζα στη μητέρα μου ότι θα έμενα νηστική αφού ο Ντέμης είχε μεγάλη αδυναμία στο φαγητό», λέει γελώντας λίγο πριν αναφερθεί στη γνωριμία των γονιών της. «Ηταν ένα greek love story. Η μητέρα μου είχε έρθει για διακοπές στη Ρόδο, γνώρισε τον πατέρα μου, ερωτεύτηκαν, παντρεύτηκαν και στη συνέχεια αποφάσισαν να ζήσουν μόνιμα στη Σουηδία...». Η Βικτώρια γεννιέται το 1973 κι όταν κλείνει τα δέκα της χρόνια, η μητέρα της, Αννίτα, αποφασίζει να μετακομίσουν μόνιμα στην Ελλάδα. «Ηταν ένα μεγάλο σοκ γιατί δεν ήξερα ελληνικά κι όταν πήγα στο Saint Lawrence College οι συμμαθητές μου με κορόιδευαν. Τα πρώτα χρόνια ήταν πολύ δύσκολα». Ο άνθρωπος που διακρίνει πρώτος το ταλέντο της και την οδηγεί στο στούντιο σε ηλικία 14 ετών είναι ο πατέρας της. Η Βικτώρια κάνει φωνητικά σε δίσκους του Δάκη, της  Πωλίνας, του Κώστα Μπίγαλη και άλλων καλλιτεχνών που μεσουρανούν την εποχή εκείνη, ενώ η μητέρα της είναι ατύπως και μάνατζέρ της. «Την πρώτη μου δουλειά στο νυχτερινό μαγαζί “Αθηναία”, με πρώτο όνομα την Κωνσταντίνα, μου την έκλεισε η μητέρα μου σε ηλικία 16,5 ετών. Φορούσα ακόμη σιδεράκια».

Οι (χαμένες) ευκαιρίες για καριέρα στο εξωτερικό, η νύχτα και η απογοήτευση

Σε ηλικία 17 ετών κυκλοφορεί η πρώτη της δισκογραφική δουλειά με τίτλο «Jump to the beat» από τη δισκογραφική Atoll στη Γαλλία. «Ο πατέρας μου έγραψε κάποια τραγούδια σε στίχους της Τζοάνα Μπάριγκτον και το κυκλοφόρησε στη Γαλλία. Πήγε καλά σε πωλήσεις. Μου ζήτησαν να εγκατασταθώ μόνιμα στη Γαλλία αλλά δεν με άφησαν οι γονείς μου. Δεν ήθελαν πάλι να μετακομίσουν». Αλλά οι ευκαιρίες για τη Βικτώρια στο εξωτερικό δεν τελειώνουν εδώ. Το 1996 πήγε στην Αμερική και της ζήτησαν να μείνει εκεί για να βγάλουν δίσκο από τη Sony- Columbia International. «Τότε, μόλις είχα αρχίσει την καριέρα μου στην Ελλάδα και είχε κυκλοφορήσει το πρώτο μου CD. Είχα ήδη κλείσει κάποιες δουλειές και επειδή ήμουν τυπική -έως χαζή θα με χαρακτήριζα σήμερα- γύρισα πίσω».  Το 1998 γνωρίζει τον ηθοποιό Ντέιβιντ Σαρβέτ και τον παραγωγό του. Της ζητούν να πάει στην Αμερική αλλά πάλι αρνείται αφού η καριέρα της στην Ελλάδα ήταν στρωμένη. Τελευταία ευκαιρία έρχεται το 2000 μέσω ενός συνεργάτη, οπότε κυκλοφορεί το «You never cared about me» από τη Sony στη Γαλλία, αλλά πάλι δεν κάνει κάποια προσπάθεια. Πώς αποφάσισε όμως τελικά να αφήσει πίσω της το όνειρο για καριέρα στο εξωτερικό, ιδίως τη στιγμή που φαινόταν ικανή να το αγγίξει; «Ισως επειδή ήμουν μικρή και αθώα. Αλλά έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, γνώρισα τον σύζυγό μου, Γιώργο. Αλλά δεν μου έμεινε απωθημένο που δεν έγινα η μεγάλη σταρ», αναφέρει και ένα χαμόγελο διακρίνεται στο πρόσωπό της.




Λέει ότι δεν έχει μετανιώσει και το δείχνει άλλωστε. Φαίνεται χαρούμενη και ολοκληρωμένη για ό,τι έχει ζήσει, όσο μπόρεσε ή ίσως όσο θέλησε. «Η μουσική ήταν πάντα μονόδρομος για μένα. Ποτέ δεν έκανα άλλες σκέψεις, ούτε οι γονείς μου. Ετσι, στα τέλη του 1994 κυκλοφορεί η πρώτη μου δισκογραφική δουλειά “Ερωτας” με την υπογραφή του πατέρα μου. Γνώρισε μεγάλη επιτυχία αλλά δεν την ψώνισα. Ο πατέρας μου μού είχε πει ποτέ να μην καβαλήσω καλάμι γιατί ένας καλλιτέχνης πάντα μαθαίνει. Ποτέ δεν είναι τοπ... Εμένα το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να κάνω μουσική. Και η νύχτα δεν ήταν κάτι τέτοιο. Οσοι καλλιτέχνες έχουν μεγαλώσει στο εξωτερικό έχουν λιγότερη πονηριά, είναι πιο αθώοι και πιστεύουν σε αυτά που τους λέει ο περίγυρός τους. Αυτό το λέω ως αρνητικό μας». Και τι δυσκολίες αντιμετώπισες στη νύχτα; «Στη νύχτα ασχολείσαι με οτιδήποτε άλλο εκτός από το τραγούδι. Πρέπει να ασχοληθείς από την αφίσα μέχρι και τη θέση σου σε αυτή. Και το βρίσκω χαζό. Τους έλεγα να βάλουμε ξένα τραγούδια στο πρόγραμμα, δεν ήθελαν.





Χορευτικά δεν με άφηναν να κάνω γιατί μόνο το πρώτο όνομα έπρεπε να κάνει. Δυνάμωναν, ας πούμε, τα μικρόφωνα στο όνομα-φίρμα για να ακούγεται διαφορετική. Και διάφορα άλλα σαμποτάζ... Θυμάμαι, δούλευα στο “Ποσειδώνιο” και κάναμε παιδικούς χορούς στα “Αστέρια”. Εχω βγει στην πίστα με ένα φόρεμα όλο κουμπιά. Οταν λοιπόν ξεκινάω να τραγουδάω, τα κουμπιά άρχισαν να σπάνε ένα-ένα. Στο τέλος έφυγαν όλα. Κάποιος είχε κόψει όλα τα κουμπιά και κράτησα το φόρεμα για να μη μείνω γυμνή», λέει χαμογελώντας, χωρίς ίχνος εκνευρισμού. Εχει συνεργαστεί με μεγάλα ονόματα της δισκογραφίας -από τον Αντώνη Ρέμο και τη Νατάσα Θεοδωρίδου ως τον  Γιώργο Μαζωνάκη, την Καίτη Γαρμπή και τον Νίκο Βέρτη- και εύλογα αναρωτιέται κανείς ποια ήταν η συνεργασία που την καθόρισε. «Κάθε συνεργασία μού έδωσε και κάτι. Με τον Γιάννη Πάριο, τον Δημήτρη Μητροπάνο, την Αλέκα Κανελλίδου, τη Λίτσα Διαμάντη και όλους τους καλλιτέχνες, έζησα μαζί τους μια άλλη εποχή, πιο αθώα, με ξεχωριστή μαγεία. Τους ένιωθα σαν οικογένεια. Για την Αννα Βίσση και τον Σάκη Ρουβά νιώθω απέραντη ευγνωμοσύνη γιατί είναι φοβεροί επαγγελματίες και χαίρεσαι να δουλεύεις μαζί τους».




Το 1998 κάνει τη δεύτερη ποπ δισκογραφική της δουλειά «Είναι φορές» που πάει συμπαθητικά. Εκείνη την εποχή τα λαϊκά τραγούδια κυριαρχούν παντού, αλλά η Βικτώρια αρνείται πεισματικά να αλλάξει ρεπερτόριο. «Ημουν απόλυτη. Εχω μεγαλώσει με διαφορετικά μουσικά ακούσματα και επειδή υπήρχαν καλύτερες τραγουδίστριες στα λαϊκά θεωρούσα ότι δεν έπρεπε να αγγίξω τη λαϊκή μουσική. Και δεν μετάνιωσα που δεν έκανα υποχωρήσεις». Το 1999 κυκλοφορεί το CD single «Μια σε θυμάμαι». Δεν πάει καλά και φεύγει από τη Warner. Εκείνη την περίοδο έρχεται η μεγάλη απογοήτευση. «Επαθα κατάθλιψη και δεν πίστευα στον εαυτό μου. Τα έβλεπα όλα μαύρα και δεν ήθελα να τραγουδήσω ξανά. Εφυγα για Σουηδία το 2000 και πήγα στον αδελφό μου. Ηταν το πρώτο μου σοκ στη δουλειά. Ενιωθα πως ό,τι έκανα ήταν λάθος». Υστερα από λίγους μήνες χτυπάει το τηλέφωνό της και είναι ο Αλεξ Παναγής. Της ζητάει να πάει για συναυλίες με την Αννα Βίσση. «Αυτό σήμαινε να σβήσω ό,τι έχω κάνει και να ξεκινήσω από την αρχή. Και αυτό γιατί στην Ελλάδα, όταν κάνεις φωνητικά σε κάποιον, αυτομάτως σε κατατάσσει στους δεύτερους.




Δεν είχα πρωταγωνιστικό ρόλο λοιπόν και έπρεπε να πατήσω τον εγωισμό μου. Ηταν πολύ δύσκολο ψυχολογικά. Αλλά είπα στον εαυτό μου ‘‘είσαι από τις καλύτερες στα φωνητικά, θα πας και θα το κάνεις τέλεια”» αναφέρει και συνεχίζει: «Δεν με ενδιέφερε που δεν θα υπήρχα στην τηλεόραση και στα μίντια γιατί ήθελα να κάνω μουσική. Δεν αναζητούσα τα φώτα. Δεν είχα τόσο μεγάλη ματαιοδοξία. Εχω ζήσει ωραία πράγματα». Η συνεργασία με την Αννα είναι η αρχή ώστε να εμφανιστεί μετά στον «Διογένη» και στο «Fever». Ανοίγει το πρόγραμμα για τρεις σεζόν. Το 2003 τη φωνάζει ο Φοίβος αρχικά για φωνητικά, ενώ το 2005 θα της γράψει το τραγούδι «Τέλεια» που θα κυκλοφορήσει σε CD single. Η τελευταία της συνεργασία δισκογραφικά είναι ένα ντουέτο με τον Γιώργο Μαζωνάκη το 2007.

H πρόταση γάμου, η απώλεια της μητέρας της και το YFSF

Το 2007 αποφασίζει να σταματήσει από τη νύχτα, αλλά και τη δισκογραφία. «Κουράστηκα με το όλο σύστημα. Και σταμάτησα τη νύχτα, αλλά και τη δισκογραφία. Στην αρχή ήταν δύσκολα ψυχολογικά. Πέρασα μια περίοδο προσαρμογής και συνήλθα μετά από έξι μήνες. Με ενόχλησε που δεν χτυπούσε το τηλέφωνό μου». Ενα ευτυχές γεγονός θα της αλλάξει τη ζωή. Στα τέλη της ίδιας χρονιάς έρχεται η πρόταση γάμου από τον άντρα της, Γιώργο Σταμπόλη. «Είμαστε παντρεμένοι πέντε χρόνια. Γνωριστήκαμε μέσα από τη δουλειά σε ένα στούντιο το 2003. Τρία χρόνια αργότερα, συναντηθήκαμε τυχαία και ερωτευτήκαμε. Με κέρδισαν η ευγένεια, ο επαγγελματισμός και ο χαρακτήρας του. Τον θαυμάζω και τον σέβομαι. Στην αρχή δεν με ενδιέφερε που ήταν από τον χώρο μου.






Στην πορεία συνειδητοποίησα ότι ήταν καλό γιατί καταλάβαινε ο ένας τις ανάγκες του άλλου. Αλλά δεν μπλέξαμε ποτέ τις δουλειές μας», λέει και η κουβέντα καταλήγει στο ενδεχόμενο απόκτησης ενός παιδιού. «Δεν έχει τύχει ακόμα. Προς το παρόν έχω το σκυλάκι μας, τη Μέλι», που σε όλη τη διάρκεια της συνέντευξης είναι ανάμεσα στα πόδια μας. Η Βικτώρια συνεχίζει την εξιστόρηση. Την ίδια χρονιά του γάμου της θα πάει στη Eurovision με την Καλομοίρα, όπως είχε κάνει το 1993 με την Καίτη Γαρμπή, το 1994 με τον Κώστα Μπίγαλη αλλά και πέρυσι με την Ελευθερία Ελευθερίου. Δυστυχώς όμως τη μεγάλη χαρά που ένιωσε με τον γάμο της τη διαδέχτηκαν τα δυσάρεστα μαντάτα που θα τη σοκάρουν. Η μητέρα της, Αννίτα, έχει καρκίνο και τότε αρχίζει ο οικογενειακός Γολγοθάς. Τη χάνει μέσα σε ενάμιση χρόνο. «Φρίκαρα τότε και δεν ήξερα πώς να ξεφύγω από την κατάσταση. Με κατάπιε. Ευτυχώς βρίσκεται μια δουλειά και πάω να κάνω φωνητικά σε μια εκπομπή του ΣΚΑΪ.

Ξαφνικά μου ξυπνάει η ανάγκη να δουλέψω βράδυ, αλλά όχι να εμφανίζομαι στη σκηνή. Κάνω λοιπόν ενορχήστρωση των φωνητικών και φωνητικά για τον Σάκη Ρουβά και τελικά η συνεργασία μας κρατάει τρία χρόνια. Η δουλειά μού έκανε καλό. Δεν ήθελα να κάτσω σπίτι και να κλαίω τη μοίρα μου», λέει και το βλέμμα της βαραίνει. Ολα αυτά τα χρόνια η Βικτώρια έχει κάνει vocal coaching στον Σάκη Ρουβά, στη Δέσποινα Βανδή, στην Ελενα Παπαρίζου, στον Κώστα Μαρτάκη, στην Καλομοίρα, στην Ελευθερία Ελευθερίου αλλά και σε ξένους καλλιτέχνες. «Δεν με έχει δυσκολέψει κανένας. Εγώ τους ταλαιπωρώ γιατί επιμένω να βγει το καλύτερο αποτέλεσμα. Μια φορά ένας ηχολήπτης μού είπε ότι, αν ήταν εκείνος τραγουδιστής, θα με είχε πλακώσει στο ξύλο», λέει και ξεκαρδίζεται. Τη ρωτάω πώς βρέθηκε στο σόου «Your face sounds familiar». «Μόλις άκουσα το concept, απάντησα αμέσως θετικά. Πρόκειται για ένα σόου που σε χαλαρώνει, σε διασκεδάζει και σε βοηθά να ξεφεύγεις από τις δύσκολες στιγμές που διανύουμε. Μου αρέσει να μεταδίδω τις γνώσεις μου και είναι ενδιαφέρον το ότι κάθε βδομάδα έχεις μια άλλη πρόκληση να αντιμετωπίσεις». Κλείνοντας την κουβέντα μας αναρωτιέμαι αν σκέφτεται να επιστρέψει στη σκηνή. «Η απόφαση είναι αμετάκλητη. Δεν θέλω να βγω ποτέ ξανά σε μαγαζί να τραγουδήσω».