Ιστορίες του Μουντιάλ: Αργεντινή εναντίον Ευρώπης και η έκπληξη του Μαρόκου

Ένα Μουντιάλ, γεμάτο ματς-θρίλερ και εκκωφαντικές εκπλήξεις, όπως ο αποκλεισμός-σοκ της Βραζιλίας, που θεωρούνταν πριν το τουρνουά πρώτο φαβορί για τον τίτλο, ή και οι πρόωρες αποχωρήσεις της Γερμανίας, ήδη από τη φάση των ομίλων, ή της Ισπανίας, από το Μαρόκο, μπαίνει στην τελική του ευθεία, καθώς ο μεγάλος τελικός είναι μόλις μία εβδομάδα μακριά, την επόμενη Κυριακή.

Η Βραζιλία πλήρωσε την αλαζονεία, τις φτωχές εμπνεύσεις και τα λάθη του προπονητή της, πίνοντας το πικρό ποτήρι του αποκλεισμού από την Κροατία, η οποία θέλει αυτή τη φορά να ολοκληρώσει τη δουλειά που άφησε στη μέση κατά τον τελικό του Μουντιάλ του 2018. Ο Μέσι, από την άλλη, σήκωσε στις πλάτες του όχι μόνο μία ομάδα, αλλά και μία ολόκληρη χώρα, στέλνοντας την Αργεντινή στα ημιτελικά, έστω και στα πέναλτι κόντρα στην Ολλανδία, με στόχο να την κάνει παγκόσμια πρωταθλήτρια, βαδίζοντας στα χνάρια του θρυλικού Μαραντόνα, που το κατάφερε το μακρινό 1986. Ολα δείχνουν ένα συγκλονιστικό φινάλε της διοργάνωσης τις επόμενες μέρες.

Αν και είναι νωρίς για να εκτιμηθεί ολοκληρωμένα το πείραμα της FIFA να οργανώσει το τουρνουά μέσα στον χειμώνα, η αλήθεια είναι ότι παίχτηκε ωραίο ποδόσφαιρο, σχεδόν χωρίς κανένα ματς αδιάφορο, με αμφίρροπες αναμετρήσεις, πολλές εκπλήξεις και διαρκή αγωνία.

Επιβεβαιώθηκε ότι το σύγχρονο ποδόσφαιρο εξελίσσεται σε ένα εξαντλητικό και ταχύτατο physical game, με όλο και περισσότερους εξαιρετικούς τεχνίτες παίκτες, αλλά και τα θέματα της τακτικής να είναι καθοριστικά, όπως και της ψυχολογίας. Προέκυψε όμως και ότι το σύστημα «τίκι τάκα» και υψηλής κατοχής μπάλας που καθιέρωσαν οι Ισπανοί φτάνει στα όριά του, οι κλασικοί επιθετικοί δεν γίνεται να αντικατασταθούν από «ψευτοεννιάρια», ενώ ουδείς μπορεί να μιλήσει ακόμα για κλείσιμο της ψαλίδας που χωρίζει τις μεγάλες ευρωπαϊκές και νοτιοαμερικανικές δυνάμεις από τις χώρες της Αφρικής, της Ασίας και της Βόρειας Αμερικής.

Αξίζει να αναφερθεί και η μεγάλη έκπληξη που έχει κάνει το Μαρόκο σε αυτή τη διοργάνωση. Μια έκπληξη που δεν βλέπουμε συχνά. Σπάνια ένα τόσο μεγάλο αουτσάιντερ προχωρά τόσο πολύ στη διοργάνωση και οι Αφρικανοί με το ιδιαίτερο ταπεραμέντο, την τακτική τους προσήλωση, αλλά και την μαχητικότητα που τους διακρίνει, κατάφεραν να πετάξουν εκτός τους «μπλαζέ» Ισπανούς, αλλά και τους «άχρωμους» Πορτογάλους. Έφτασαν στα ημιτελικά και τώρα το όνειρο που θα σημαίνει και παγκόσμιο... σοκ, περνά από την υπερδύναμη Γαλλία.

Κατά τον πρόεδρο της Διεθνούς Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας Τζιάνι Ινφαντίνο, οι 56 αγώνες των ομίλων και της φάσης των «16» (με τα 148 γκολ) χάρισαν το πιο όμορφο θέαμα στην ιστορία του θεσμού. Ακόμα κι αν δεν ισχύει αυτό, είναι γεγονός ότι υπήρξε μεγάλη προσέλευση στα γήπεδα, με μέσο όρο πάνω από 50.000 θεατές σε κάθε αγώνα, αλλά και ρεκόρ στην τηλεθέαση με πάνω από 2 δισεκατομμύρια ανθρώπους να απολαμβάνουν το Μουντιάλ από τις τηλεοπτικές οθόνες.

Οι άνθρωποι του ποδοσφαίρου παγκοσμίως προσπαθούν να αναλύσουν τι συνέβη στα γήπεδα του Κατάρ και πώς η διοργάνωση θα επηρεάσει το άθλημα στη συνέχεια. Διότι όσα έγιναν στο χορτάρι των υπερσύγχρονων σταδίων του εμιράτου έχουν ενδιαφέρον, παρότι δεν υπήρξε κάποια πληθώρα νέων ιδεών ως προς τα συστήματα και τον τρόπο προσέγγισης του παιχνιδιού.

 

Σίγουρα υπάρχει μια τάση αναθεώρησης δύο σημαντικών στοιχείων που καθιέρωσε η ισπανική σχολή την τελευταία 15ετία: αφενός η φιλοσοφία με την υπομονετική κατοχή της μπάλας και τις εκατοντάδες κοντινές πάσες δεν έχει εγγυημένο αποτέλεσμα. Η αποτυχία της Ισπανίας, που αποκλείστηκε στους «16» έχοντας μόνο μία νίκη επί της Κόστα Ρίκα στους ομίλους, τροφοδότησε έντονα τον σχετικό προβληματισμό. Αφετέρου, η λογική με την οποία μία ομάδα δεν έχει κλασικό σέντερ φορ, αλλά κατεβαίνει με επιθετικούς τύπου «μπορούν να παίξουν και στο 9», πνέει τα λοίσθια. Δεν το κατάλαβε η Ισπανία, αλλά και η Γερμανία που πήγε να υιοθετήσει έναν τέτοιον τρόπο ανάπτυξης. Το είχε καταλάβει ήδη από το καλοκαίρι ένας πρέσβης αυτού του συστήματος, ο Πεπ Γκουαρδιόλα, που άλλαξε όλο το πλάνο του, αποκτώντας τον Νορβηγό Χάαλαντ - οι υπόλοιποι μάλλον το αντιλήφθηκαν τώρα στο Κατάρ.

Στο ερώτημα εάν μειώνονται οι μεγάλες διαφορές στον παγκόσμιο ποδοσφαιρικό χάρτη, η απάντηση δεν είναι εύκολη, αλλά σίγουρα δεν είναι και «ναι». Η Ευρώπη και η Νότια Αμερική, κυρίως με Βραζιλία και Αργεντινή, εξακολουθούν να κυριαρχούν, με τις ομάδες της Αφρικής να είναι φιλότιμες αλλά αφελείς και εκείνες της Ασίας να παραμένουν φλύαρες.

Φερνάντο Σάντος - Τα «φροϋδικά εργαλεία» του 68χρονου κόουτς

Η πιο συζητημένη και υπό κανονικές συνθήκες αμφιλεγόμενη κίνηση προπονητή στο Μουντιάλ του Κατάρ ήταν η απόφαση του Φερνάντο Σάντος να αφήσει εκτός ενδεκάδας της Εθνικής Πορτογαλίας τον Κριστιάνο Ρονάλντο. Και μάλιστα όχι σε ένα οποιοδήποτε ματς, αλλά σε εκείνο με την Ελβετία, που ήταν νοκ άουτ για τη φάση των «16». Εν ολίγοις, εάν έχανε από τους Ελβετούς, η ομάδα θα αποκλειόταν πρόωρα, άδοξα και με ένα τεράστιο «γιατί». Και μαζί με τον αποκλεισμό, πιθανόν να αποχαιρετούσε και ο ίδιος, αναλαμβάνοντας την ευθύνη του ρίσκου που πήρε. Ομως οι «Θαλασσοπόροι» νίκησαν και ο Φερνάντο, ένας δικός μας άνθρωπος, δικαιώθηκε - τουλάχιστον σε εκείνη τη φάση. Και μάλιστα εκκωφαντικά: ο αντικαταστάτης του Ρονάλντο, ο νεαρός Γκονσάλο Ράμος πέτυχε χατ τρικ, οδηγώντας την ομάδα στη σαρωτική νίκη επί της Ελβετίας με 6-1. Οσοι απόρησαν με την απόφαση του Σάντος μάλλον δεν γνωρίζουν τίποτα από τον χαρακτήρα του. Μια απλή ματιά στο βιογραφικό του και κάποια βοήθεια από τη φροϋδική σχολή ψυχανάλυσης θα έδινε όλη την απαραίτητη εξήγηση.



Ο πατέρας του, Φρανσίσκο Σάντος, που έζησε μέχρι τα 97 χρόνια, ήταν ένας άνθρωπος με αυστηρούς κανόνες, απίστευτη σκληρότητα, εκνευριστικά σχολαστικός και δύσκολα παραδεχόταν το λάθος - έτσι τον περιγράφει ο πολύπειρος προπονητής. Ο Φερνάντο μεγάλωσε σε ένα πλαίσιο ακριβώς όπως το διαμόρφωσε ο πατέρας του, προς τον οποίο έτρεφε μεγάλο σεβασμό και ήταν δεμένοι. Αρα, με τέτοια επιρροή και αρχέγονα πρότυπα ήταν δύσκολο έως απίθανο να δεχτεί τα τερτίπια, τις γκρίνιες και τη ματαιοδοξία του Ρονάλντο να υπερισχύσουν της ομάδας. Μιας ομάδας με τόσο πλούσιο ταλέντο από τη μέση και μπροστά, που ο Κριστιάνο φαντάζει καμιά φορά και... βάρος για τη γρήγορη, συνδυαστική και αποτελεσματική ανάπτυξή της μέσα στο παιχνίδι.

«Χωρίς τον Ρονάλντο η Πορτογαλία παίζει καλύτερα ως ομάδα, το είδαμε στο παιχνίδι με την Ελβετία, στο οποίο παίξαμε χωρίς κάποιο σημείο αναφοράς και αυτό ήταν κάτι πολύ όμορφο να το βλέπεις», δήλωσε χαρακτηριστικά ο πρώην αρχηγός της ομάδας Ζοσέ Φόντε. Δεν αποκλείεται αυτό ακριβώς να βλέπει και ο ίδιος ο Σάντος. Τους παίκτες του δηλαδή να υποτάσσονται ασυνείδητα και από σεβασμό στην ανάγκη να βρουν σε κάθε επίθεση τον Ρονάλντο, με αποτέλεσμα το παιχνίδι τους να γίνεται τουλάχιστον προβλέψιμο, ίσως και αργό, ακόμα και «εμμονικό», υπό την έννοια ότι ο αρχηγός θέλει πριν απ’ όλα να πετύχει ο ίδιος γκολ, παρά να πασάρει! Ισως να μην είναι τυχαίο ότι ο Κριστιάνο δεν κατάφερε να στεριώσει στο μεταξύ ούτε στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, η οποία τον αποδέσμευσε λίγο πριν ξεκινήσει το Μουντιάλ!  

Η κρίση στην πρωταθλήτρια Ευρώπης του 2016 εκδηλώθηκε όταν ο σούπερ σταρ, που παίζει για πέμπτο συνεχόμενο Μουντιάλ και θέλει να σπάσει όλα τα ρεκόρ, αντέδρασε με δυσθυμία στην απόφαση του Σάντος να τον κάνει αλλαγή στο παιχνίδι με τη Νότια Κορέα. Στο προηγούμενο ματς με την Ουρουγουάη είχε γίνει παγκόσμιο θέαμα, προσπαθώντας να πείσει ότι ήταν δικό του το γκολ που πέτυχε ο συμπαίκτης του Μπρούνο Φερνάντες, επειδή δήθεν ακούμπησε την μπάλα με το... τσουλούφι του.

O 68χρονος προπονητής είναι πια πολύ μεγάλος για να ανέχεται τις παραξενιές και τον βεντετισμό ενός παίκτη 30 χρόνια μικρότερού του, ακόμα κι αν αυτός λέγεται Ρονάλντο. Ιδίως όταν έχει επιθετικούς σαν τον Ζοάο Φέλιξ, τον Λεάο και τον Γκονσάλο Ράμος, αλλά και στο κέντρο τον Μπρούνο Φερνάντες, τον Μπερνάντο Σίλβα, τον Οτάβιο. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Ρονάλντο είναι περιττός - κάθε άλλο, καθώς μπορεί να καθορίσει ακόμα την έκβαση ενός αγώνα υψηλού επιπέδου! Αλλά ένας Ρονάλντο, που δεν ακούει παραινέσεις τύπου «φύγε από το Κατάρ κι έλα σπίτι που σε αγαπάμε και σε σεβόμαστε» που του απηύθυνε η αδελφή του, αλλά εκείνος, που λειτουργεί ως μέλος και αρχηγός, μάλιστα, ενός συνόλου.

Βέβαια στον πάγκο έμεινε και στο ματς που αποκλείστηκε η Πορτογαλία, αυτό κόντρα στο Μαρόκο, μέχρι το σημείο που ο Σάντος τον πέρασε στο παιχνίδι σε μια απέλπιδα προσπάθεια να ανατρέψει το εις βάρος τους 1-0. Ο Ρονάλντο έχασε το τετ-α-τετ και η Πορτογαλία πήγε σπίτι της.

Τα νέα αστέρια

Στο Μουντιάλ του Κατάρ αγωνίστηκαν (και ορισμένοι εξακολουθούν να αγωνίζονται) πολλοί από τους αστέρες και τα καθιερωμένα ονόματα του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Αλλά το τουρνουά ανέδειξε και αναδεικνύει ταλέντα που φαίνεται ότι θα διαπρέψουν για την επόμενη 15ετία στα γήπεδα. Κάποιοι από αυτούς τους παίκτες ήταν αρκετά γνωστοί από τους συλλόγους τους μέχρι τώρα, ενώ άλλοι τώρα αρχίζουν να φτιάχνουν όνομα στο ευρύ κοινό. Τέσσερις από τις πλέον ξεχωριστές περιπτώσεις πολύ νέων παικτών που εντυπωσίασαν και με τις εμφανίσεις τους στο Μουντιάλ έδωσαν ώθηση στην καριέρα τους είναι ο Άγγλος Τζουντ Μπέλιγχαμ, ο Πορτογάλος Γκονσάλο Ράμος, ο Κροάτης Γιόσκο Γκβαρντιόλ και ο Αργεντινός Χουλιάν Αλβάρες.

Τζουντ Μπέλιγχαμ ο νέος... Σκόουλς δεν είναι για τη Γιουνάιτεντ

Από Αγγλο ποδοσφαιριστή δύσκολα περιμένει κανείς αυτά που κάνει ο μόλις 19 ετών και έξι μηνών μέσος Τζουντ Βίκτορ Γουίλιαμς Μπέλιγχαμ με την ομάδα του Γκάρετ Σαουθγκέιτ στο Κατάρ. Είναι ίσως νωρίς να τον συγκρίνει κανείς με κάποιον από τους θρυλικούς παίκτες του νησιού, αλλά ο «Jude Ball», όπως είναι το παρατσούκλι του, έχει όλα να φόντα για να γράψει ιστορία. Ακόμα και να οδηγήσει την Αγγλία στην κατάκτηση τίτλων, σπάζοντας την κατάρα που κρατάει πάνω από 50 χρόνια, πλημμυρίζοντας τις λονδρέζικες και όχι μόνο παμπ να ρέουν όχι μόνο από μπίρα, αλλά και από λυγμούς σε κάθε μεγάλη διοργάνωση.  

Βλέποντας κανείς τον Μπέλιγχαμ να κινείται στον αγωνιστικό χώρο, ως ένα σύγχρονο «8άρι» με τρομερή ταχύτητα και χειρισμό μπάλας, δύσκολα πιστεύει ότι έχει γεννηθεί τον Ιούνιο του 2003 - δείχνει ώριμος και εξαιρετικά ικανός για τόσο νεαρός. Αλλά υπάρχει λόγος γι’ αυτό, πέρα από το πηγαίο ταλέντο. Η μητέρα του, Ντενίζ, στην οποία έχει αδυναμία, τον έκανε ένα πειθαρχημένο και συγκροτημένο παιδί, ενώ ο πατέρας του, Μαρκ, ένας αστυνομικός από την πόλη Στούρμπριτζ της κεντρικής Αγγλίας, όχι μόνο τον μύησε στα μυστικά της μπάλας, αλλά του μεταβίβασε τον μεγάλο του καημό: παρότι εκείνος ως παίκτης είχε μια καλή διαδρομή σε μικρές κατηγορίες, δεν κατάφερε να κάνει το ένα βήμα παραπάνω σε ένα μεγάλο κλαμπ. Για τον μικρό Τζουντ αυτό λειτούργησε και ως «τάμα». Ορκίστηκε να αφιερώσει όλη του τη ζωή στο ποδόσφαιρο. Και να πετύχει όσα δεν κατάφερε ο πατέρας του, ακριβώς για να τον δικαιώσει. Για άλλα παιδιά, αυτό το βάρος, να πετύχουν δηλαδή το απραγματοποίητο όνειρο των γονιών τους, είναι δυσβάσταχτο. Οχι για τον «Jude Ball» που εντάχτηκε από τα 8 του χρόνια στις ακαδημίες της κοντινής Μπέρμιγχαμ. Η εξέλιξή του, θεαματική.

Εντάχθηκε στις ομάδες U-18 και U-23 του συλλόγου σε ηλικία 14 και 15 ετών, αντίστοιχα, υπέγραψε επαγγελματικό συμβόλαιο στα 16 του και έγινε ο νεότερος σκόρερ του κλαμπ 63 ημέρες αφότου έκλεισε τα 16α γενέθλιά του. Λίγο μετά, το καλοκαίρι του 2020, τον ζήτησε η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Πιθανόν οι άνθρωποι της ομάδας είδαν στη στόφα του πράγματα που θα μπορούσαν να τον κάνουν έναν νέο Πολ Σκόουλς ή και καλύτερο ακόμα. Προσέφεραν 20 εκατ. λίρες (!!!), αλλά οι γονείς του απέρριψαν την πρόταση. Τουναντίον δέχθηκαν εκείνην της γερμανικής Ντόρτμουντ -αυτή ήταν ίσως η μεγαλύτερη σύγχρονη νίκη Γερμανών επί Αγγλων- για 25 εκατ. λίρες και ο 17χρονος τότε «Highly Rated English Teen», όπως τον χαρακτήρισαν, έγινε συμπαίκτης του Ερλινγκ Χάαλαντ. Τώρα τον θέλει όλο το ποδοσφαιρικό σύμπαν, με μεγάλες ευρωπαϊκές ομάδες να ετοιμάζουν μυθικές προτάσεις για να τον αποκτήσουν. Πλην μιας. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έχει διαρρεύσει ότι δεν ενδιαφέρεται - μάλλον δεν του συγχωρεί την προ διετίας άρνηση.
Γιόσκο Γκβαρντιόλ - Ο περιζήτητος κυματοθραύστης

Για τον 22χρονο Κροάτη αριστερό στόπερ Γιόσκο Γκβαρντιόλ οι εντυπωσιακές εμφανίσεις του στο Μουντιάλ του Κατάρ δεν αξίζουν αν δεν τις χαίρεται με την οικογένειά του, στην οποία έχει καταφανή αδυναμία. Η επιτυχία του στο ποδόσφαιρο ήταν άλλωστε για τη φτωχική οικογένεια του ψαρά Τιχομίρ Γκβαρντιόλ από το Ζάγκρεμπ μια δικαίωση της σκληρής δουλειάς και της υπομονής στο κυνήγι για μια καλύτερη ζωή - κι ο ίδιος ο Γιόσκο για ψαράς προοριζόταν εάν δεν είχε το ταλέντο τη μπάλας. Γι’ αυτό και το πρώτο πράγμα που κάνει μετά από κάθε αγώνα στο Κατάρ - αυτό έγινε αντιληπτό ιδίως μετά το ματς με το Βέλγιο- είναι να τρέχει στην εξέδρα για να πανηγυρίσει οικογενειακά: με τον πατέρα του, τη μητέρα του Σάνια και τις δύο αδελφές του. Τη Φράνκα που παίζει χάντμπολ και τη Λορένα, μια πωλήτρια που εργάζεται και ως μοντέλο - αμφότερες σπουδάζουν επίσης.

Το Μουντιάλ έμελε για τον Γκβαρντιόλ που δαγκώνει σίδερα σε κάθε ματς να είναι αυτό που τον ανέδειξε σε ένα από τα πιο καυτά ονόματα του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, με το μέλλον να είναι όλο μπροστά του, καθώς είναι μόλις 21 ετών - γεννημένος τον Ιανουάριο του 2002. Τον λένε «μικρό Πεπ» λόγω της ομοιότητας του ονόματός του με αυτό του προπονητή της Μάντσεστερ Σίτι Γκουαρντιόλα, έχει στην Εθνική Κροατίας έναν από τους μεγάλους βιρτουόζους του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, τον Λούκα Μόντριτς, στα πρώτα του βήματα έλεγαν ότι κάνει πράγματα που θυμίζουν... Λιονέλ Μέσι, αλλά εκείνος έχει το δικό του... κόλλημα. Θέλει να μοιάσει στον Ολλανδό αμυντικό ογκόλιθο Φίρχιλ Φαν Ντάικ! Οχι τυχαία. Εάν ο ηγέτης της οπισθοφυλακής της Λίβερπουλ είναι θεωρητικά ο πληρέστερος αμυντικός του Μουντιάλ, ο Γιόσκο ήταν τουλάχιστον μέχρι και τη φάση των «16» ο καλύτερος αριστερός στόπερ του τουρνουά. Μοιάζουν και στο στυλ παιχνιδιού. Δυναμικοί, δεσπόζουν με την ψυχραιμία και την τεχνική τους κατάρτιση για αμυντικοί, δημιουργούν παιχνίδι από πίσω και γενικά είναι εγγύηση για τις ομάδες τους.

Και μπορεί να του απηύθυνε κάποια στιγμή ο δικός μας Κώστας Μαυροπάνος την πιο γνωστή ανά τον κόσμο ελληνική προσφώνηση για ένα σκληρό φάουλ που του έκανε -είναι αντίπαλοι στο γερμανικό πρωτάθλημα-, αλλά μόνο τέτοιος δεν είναι! Ούτε εντός, ούτε εκτός γηπέδων. Από την ηλικία των 8 ετών βρέθηκε στην Ντιναμό του Ζάγκρεμπ και τον Ιούλιο του 2020 δέχθηκε πρόταση από τη Λιντς του Μπιέλσα ύψους 22 εκατ. ευρώ. Το σκέφτηκε πολύ, επιβεβαιώνοντας ότι είναι προσεκτικός για κάθε βήμα του και επέλεξε τον δρόμο της... υπομονής. Την απέρριψε και δύο μήνες μετά υπέγραψε συμβόλαιο με τη Λειψία, η οποία τον άφησε έναν χρόνο στην Ντιναμό και τον ενέταξε στους κόλπους της έναν χρόνο μετά. Μετά τα εντυπωσιακά που έκανε στο Μουντιάλ, είναι πλέον περιζήτητος.

Γκονσάλο Ράμος - Ο Ρονάλντο στη δύση του, έρχεται ο Γκονσάλο

Για όποιον δεν πιστεύει στη... θεά τύχη, υπό την έννοια της διασταύρωσης ευνοϊκών συμπτώσεων που οδηγούν έναν άνθρωπο στην επιτυχία, στην ευτυχία, ή απλά στη δικαίωση, η ιστορία του Γκονσάλο Ράμος ίσως αρκεί για αλλαγή πεποιθήσεων. Ο 21χρονος επιθετικός της Πορτογαλίας πέτυχε την Τρίτη το πρώτο και μάλιστα άκρως εντυπωσιακό χατ τρικ του Μουντιάλ σε βάρος της Ελβετίας και έκανε όλο τον κόσμο να (παρα)μιλά γι’ αυτόν. Αλλά κάτι τέτοιο δεν θα γινόταν εάν δεν προηγούνταν δύο συμβάντα, δυσάρεστα για άλλους, αλλά τον ίδιο τον οδήγησαν στη γη της επαγγελίας: βρέθηκε στην αποστολή της Πορτογαλίας στη θέση του τραυματία Ντιέγκο Ζότα της Λίβερπουλ και μπήκε στην ενδεκάδα της ομάδας στον αγώνα με τους Ελβετούς επειδή ο Φερνάντο Σάντος άφησε στον πάγκο τον Ρονάλντο!

Με την απόδοσή του δικαίωσε τον (και «δικό» μας) προπονητή, αλλά και έδειξε ότι είναι για μεγάλα πράγματα. Βέβαια, σχεδόν ποτέ δεν αρκεί από μόνη της η τύχη. Παίζοντας με την Μπενφίκα, ο Ράμος είναι φέτος πρώτος σκόρερ στο πορτογαλικό πρωτάθλημα, έχοντας πετύχει 14 γκολ και 6 ασίστ σε 21 παιχνίδια. Προέρχεται από τις ακαδημίες των Αετών της Λισαβόνας και όλοι ξέρουν τι σημαίνει αυτό ως προς την αξία των παικτών που επιλέγονται για την πρώτη ομάδα. Μπορεί να μην είναι η περίφημη «Masia» της Μπαρτσελόνα, αλλά και το φυτώριο ταλέντων της Μπενφίκα την ξέρει τη δουλειά. Ωθούμενος από την οικονομικά άνετη οικογένειά του, ο Ράμος πήγε στα τσικό της ομάδας από την ηλικία των 12 ετών, αν και είναι γεννημένος στα νότια της χώρας, στην πόλη Ολχάο, κοντά στα σύνορα με την Ισπανία, εξ ου και η τεχνοτροπία στα κτίρια της περιοχής θυμίζουν Ανδαλουσία. Το πόσο τον εκτιμούν οι «Αετοί» το έχουν δείξει και με τη ρήτρα που έχουν βάλει στο συμβόλαιό του: 120 εκατομμύρια, παρακαλώ, πρέπει να καταβάλει κάποια ομάδα για να τον αποκτήσει. Με το άστρο που έχει ο νεαρός, μάλλον το δικαιολογεί το ποσό.

Χουλιάν Αλβάρες - Μια αράχνη δίπλα στον Μέσι

Η συζήτηση σε αυτό το Μουντιάλ σχετικά με την Αργεντινή είναι φυσικά εάν θα καταφέρει ο Λιονέλ Μέσι να σπάσει την «κατάρα» και να κερδίσει επιτέλους ένα Μουντιάλ. Αλλά το αμέσως επόμενο ερώτημα, άρρηκτα συνδεδεμένο με το πρώτο, είναι εάν ο κορυφαίος σύγχρονος ποδοσφαιριστής έχει ικανούς συμπαίκτες, ώστε να μην πάει χαμένη για την Μπιανκοσελέστε μια ολόκληρη εποχή χρυσών ευκαιριών! Στη δεύτερη αυτή απορία ήρθε να απαντήσει θετικά το νέο αστέρι της Μάντσεστερ Σίτι, ο Χουλιάν Αλβάρες. Μάλιστα στάθηκε δίπλα στον αρχηγό περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο καταξιωμένο παίκτη της ομάδας, όπως ο Ντι Μαρία, ο Ντε Πολ, ο Ντιμπάλα (που πάντως ταλαιπωρήθηκε από τραυματισμό) ή ο Λαουτάρο Μαρτίνες. Μάλιστα κι εδώ είναι η έκπληξη, ο Αλβάρες πήρε τη θέση του τελευταίου ήδη από τα ματς του ομίλου, όταν ο κόουτς Λιονέλ Σκαλόνι διαπίστωσε ότι ο σταρ της Ιντερ δεν ήταν σε καλό φεγγάρι. Ερχόμενος από τον πάγκο ο επιθετικός της Σίτι, πέτυχε κρίσιμα και ωραία γκολ και μαζί με τον Μέσι απεγκλώβισε την Αργεντινή από τη δεινή θέση που είχε περιέλθει μετά την ήττα-σοκ στην πρεμιέρα από τη Σαουδική Αραβία.  

Ο Αλβάρες δεν είναι ακριβώς το παράδειγμα του παίκτη που αναδείχθηκε από αυτό το Μουντιάλ, ούτε ο πιο νέος της κατηγορίας των νεαρών πρωταγωνιστών, καθώς τον Ιανουάριο συμπληρώνει τα 23 του (γεννημένος το 2000), ενώ τον είχε ανακαλύψει ήδη από πέρυσι ο Πεπ Γκουαρντιόλα και τον κάλεσε στο Μάντσεστερ. Είναι όμως ο απρόσμενος παράγοντας, κάπως σαν ήρωας από το πουθενά, που καθορίζει τη μοίρα της Αργεντινής δίπλα στον Μέσι. Φέρει το παρατσούκλι «Spider» λόγω των συνεχών κινήσεων που κάνει στον αγωνιστικό χώρο, φτιάχνοντας έναν «ιστό» γύρω από τους αντιπάλους του.

Γιος της νηπιαγωγού Μαριάνας και του οδηγού φορτηγών Γκουστάβο άγγιξε την μπάλα στη γενέτειρά του το Καλχίν, κοντά στην Κόρντοβα. Από 4 ετών (!!!) πήγε στη σχολή ποδοσφαίρου του Ούγκο Βάρας, ενός καλτ τύπου ο οποίος είχε και μαγαζί με... πίτσες, ψωμί και εμπανάδας!  

Το ταλέντο του ήταν τέτοιο, που σε ηλικία 11 ετών τον ζήτησαν μεγάλες ομάδες για τις ακαδημίες τους, μεταξύ αυτών και η Ρεάλ Μαδρίτης. Η οικογένεια μετακόμισε για έναν μήνα δοκιμών στην ισπανική πρωτεύουσα, ο μικρός εντυπωσίασε, αλλά η μεταγραφική πολιτική για παιδιά κάτω των 13 ετών δεν επέτρεψε την ένταξη στον ιστορικό σύλλογο. Μέσα στην απογοήτευση απέρριψε πρόταση της Μπόκα Τζούνιορ, έμεινε ως τα 16 του στην Καλχίν και στη συνέχεια επέλεξε τη Ρίβερ Πλέιτ! Η μισητή αντίπαλος της Μπόκα κέρδισε τίτλους, με τον Αλβάρες να είναι βασικό της στέλεχος, κάτι που έφερε το καλοκαίρι του 2022 τη μεταγραφή στη Σίτι.

Ειδήσεις σήμερα:

«Θόλωσα όταν ζήτησε να μην ξαναβρεθούμε» είπε η 17χρονη για την δολοφονία της 23χρονης

«Παρέλαση» κακοκαιριών μέχρι τα τέλη της εβδομάδας - Πώς θα κάνουμε Χριστούγεννα

Κυνηγητό e-αποδείξεων για έκπτωση φόρου έως 2.300 ευρώ