Γιάννης Τσιώρης: Αν δεν είσαι έτοιμος να ρισκάρεις, δεν θα πας και πολύ μακριά

Η πιθανότητα να μην παραμείνεις στον ΑΝΤ1 για να δεις το «Dragons’ Den Greece» αν την ώρα του ζάπινγκ πέσεις πάνω σε κοντινό της κάμερας στον Γιάννη Τσιώρη είναι αντιστρόφως ανάλογη της επιχειρηματικής του επιτυχίας: μηδαμινή.

Πόσο μάλλον αν ακούσεις τη φωνή και την εκφορά του λόγου του: ένας εξαιρετικά νέος άνδρας που μιλάει με ευγένεια, σοβαρότητα και γνώσεις -που κανονικά θα είχε ένας με τα διπλάσια χρόνια του- χωρίς όμως να χάνει το μέτρο ή τη γλυκύτητά του. Οπότε τα πράγματα είναι απλά: δεν αλλάζεις κανάλι και κάθεσαι να μάθεις. Πού ξέρεις, μπορεί κάποια συμβουλή του να σου κάνει αυτό το μαγικό κλικ και να γίνεις εκατομμυριούχος. Προς το παρόν, ας απολαύσουμε τη φωτογένεια (και) του μυαλού του...

GALA: Είχατε φανταστεί ποτέ ότι η επιχειρηματική σας πορεία θα σας οδηγούσε στην τηλεόραση;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΙΩΡΗΣ: Ούτε το είχα φανταστεί, ούτε το επεδίωξα, ούτε ήταν στις προτεραιότητές μου! Ηταν μια εξέλιξη που προέκυψε μέσα από τη διαδρομή μου. Η πρώτη προσέγγιση -πριν από τον πρώτο κύκλο του «Dragons’ Den» μάλιστα- έγινε από τον Σάκη Τανιμανίδη μέσω της Endeavor, του οργανισμού που στηρίζει ενεργά την επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα. Εκείνη τη στιγμή, όμως, δεν είχα ακόμη ξεκαθαρίσει μέσα μου πόσο άνετα αισθανόμουν με τη δημόσια προβολή ή αν ήταν κάτι που με εξέφραζε πραγματικά. Με τον καιρό, όμως, συνειδητοποίησα ότι το «Dragons’ Den» δεν είναι απλώς ένα τηλεοπτικό format. Είναι μια πλατφόρμα που μπορεί πραγματικά να ενισχύσει τη νεανική επιχειρηματικότητα και να εμπνεύσει ανθρώπους να κυνηγήσουν τα όνειρά τους. Ετσι, είδα το «Dragons’ Den» ως μια μοναδική ευκαιρία να προσφέρω κάτι ουσιαστικό: να συνδυάσουμε την ψυχαγωγία με τη μεταφορά γνώσης και επιχειρηματικού ήθους.

G.: Πώς σας φαίνεται ο χώρος αυτός; Πιο εύκολος ή πιο δύσκολος απ’ ό,τι τον φανταζόσασταν και σε τι;
Γ.ΤΣ.: Το να μου παρουσιάζουν επιχειρηματικές ιδέες δεν μου ήταν κάτι ξένο - είναι κάτι οικείο από την καθημερινότητά μου. Απλώς στο πλατό η εμπειρία είναι χρονικά συμπυκνωμένη. Η εμπειρία ήταν πολύ πιο ευχάριστη και ομαλή απ’ όσο φανταζόμουν. Παρότι υπήρχε άγχος στα πρώτα γυρίσματα λόγω του πρωτόγνωρου περιβάλλοντος, προσαρμόστηκα αρκετά γρήγορα. Και ομολογώ πως η ενέργεια των επιχειρηματιών και η αλληλεπίδραση με τους υπόλοιπους Dragons έκαναν την όλη εμπειρία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα.

G.: Ως παιδί, ποια ήταν τα ενδιαφέροντά σας;
Γ.ΤΣ.: Πέρασα από τις διάφορες κλασικές φάσεις που βίωσαν τα περισσότερα παιδιά στην Ελλάδα εκείνη την εποχή. Είχα πάθος με τις συλλογές: τηλεκάρτες, νομίσματα, τάπες, μπίλιες, ορυκτά, κάρτες Pokémon και πολλά άλλα. Ενα από τα πιο έντονα και αγαπημένα κομμάτια της παιδικής μου ηλικίας -σχεδόν για μια δεκαετία- εκτυλισσόταν γύρω από ένα δεντρόσπιτο που είχαμε χτίσει με φίλους στο Χαλάνδρι. Εκεί περάσαμε ατελείωτες ώρες παιχνιδιού και ονείρων μαζί με δεκάδες παιδιά της γειτονιάς που πέρασαν από εκεί όλα αυτά τα χρόνια. Παράλληλα, έπαιζα πολύ ποδόσφαιρο και laser tag.

G.: Τώρα, στον ελεύθερο χρόνο σας τι προτιμάτε να κάνετε;
Γ.ΤΣ.: Τον περισσότερο ελεύθερο χρόνο μου τον επενδύω σε δραστηριότητες που με χαλαρώνουν, όπως ταινίες επιστημονικής φαντασίας, χαλαρές βόλτες για φαγητό... Ενίοτε παίζω βιντεοπαιχνίδια κυρίως σε VR, αλλά και πολύ παλιότερα, όπως το Red Αlert.

G.: Τι θυμάστε να λέτε ότι θα γίνετε όταν μεγαλώσετε και ποια ήταν τα πρώτα σημάδια ότι θα κάνετε μπίζνες;
Γ.ΤΣ.: Ηθελα να γίνω γιατρός, μετά δικηγόρος, και κάποια στιγμή μέχρι και η προεδρία των ΗΠΑ βρέθηκε στο τραπέζι. Η αλήθεια είναι πως δεν ήξερα τι ακριβώς ήθελα να γίνω. Αυτό όμως που ήξερα πολύ καλά ήταν ότι είχα συνεχώς ιδέες και έντονη ανάγκη να δημιουργώ και να χτίζω κάτι από το μηδέν. Αναδρομικά, νομίζω πως το πρώτο ξεκάθαρο σημάδι επιχειρηματικού πνεύματος ήταν το δεντρόσπιτο. Δεν ήταν απλώς μια παιδική κατασκευή, είχε αρχές οργάνωσης που θύμιζαν startup: αριθμούσε σχεδόν εκατό μέλη, είχε δομημένη ιεραρχία, ρόλους, κανόνες λειτουργίας και «πρωτόκολλα ασφαλείας», όπως κάρτες εισόδου, συνθηματικά, μέχρι και εσωτερικές κρυπτογραφήσεις. Hταν ένας μικρός, ζωντανός οργανισμός, και εγώ βρισκόμουν στο τιμόνι του για χρόνια. Εκεί μάλλον θα έπρεπε να καταλάβουμε πού πήγαινε το πράγμα.

G.: Είχατε το οικονομικό υπόβαθρο ή τη βοήθεια από την οικογένεια για να ξεκινήσετε τα πρώτα σας βήματα στον χώρο;
Γ.ΤΣ.: Οχι, δεν υπήρξε κάποιο ιδιαίτερο οικονομικό υπόβαθρο. Το πρώτο μου εγχείρημα, το Vound, βασίστηκε σε κάποια δικά μου κεφάλαια και σε προσωπικό τραπεζικό δάνειο. Οταν ξεκίνησαμε την InstaShop ήμουν ήδη χρεωμένος με 100.000 δολάρια από τον προσωπικό δανεισμό που προανέφερα και είχαμε ξοδέψει όλες τις οικονομίες μας στο Vound. Παράλληλα, μου απέμενε μόλις ένας μήνας μέχρι να λήξει το ενοικιαστήριο του σπιτιού μου και ήξερα ότι δεν θα είχα πού να μείνω. Ετσι, μαζί με τη συνεργάτιδά μου δουλέψαμε υπό έντονη πίεση και μέσα σε έναν μήνα δημιουργήσαμε το πρώτο μας προϊόν.

Προς το τέλος του δεύτερου μήνα είχαμε ήδη φτάσει στις 100 παραγγελίες την ημέρα. Εψαχνα για επενδυτές εναγωνίως - στο LinkedIn, μέσω γνωριμιών, οπουδήποτε μπορούσε να υπάρξει μια ευκαιρία. Τελικά, βρήκαμε ένα fund στην Ιορδανία, το Jabbar Internet Group, και την ελληνική VentureFriends και υπογράψαμε την πρώτη μας συμφωνία χρηματοδότησης, ύψους 360.000 δολαρίων. Κάπως έτσι πήραμε και την πρώτη μας ανάσα - καταφέραμε να αποπληρώσουμε το δάνειο και φυσικά να καλύψουμε και τους πρώτους μισθούς. Ηταν μια πορεία γεμάτη πίεση, αβεβαιότητα και δυσκολίες, αλλά είχαμε πίστη στο προϊόν, επιμονή και τη θέληση να μην τα παρατήσουμε.

G.: Θεωρείτε ότι σταθήκατε τυχερός σε κάποια πράγματα ή όλα ήταν αποτέλεσμα επιχειρηματικής ευφυΐας και σκληρής δουλειάς;
Γ.ΤΣ.: Η τύχη είναι μία από τις πιο καθοριστικές δυνάμεις στη ζωή του καθενός μας. Οποιος πετύχει κάτι σπουδαίο και πει «δεν ήμουν τυχερός» απλώς δεν καταλαβαίνει την έννοια της τύχης. Μόνη της ωστόσο η τύχη ξεκάθαρα δεν αρκεί. Η InstaShop ξεκίνησε το 2015, όταν η παράδοση σούπερ μάρκετ μέσω εφαρμογών κινητού τηλεφώνου ήταν κάτι το εξωγήινο. Τα σούπερ μάρκετ το έβλεπαν ως κάτι φαιδρό που δεν θα μπορούσε να πετύχει. «Ποιος θα αγοράσει ντομάτες μέσω κινητού;» έλεγαν χασκογελώντας. «Πρέπει να τις διαλέξεις μία-μία, να τις ζουλήξεις, να δεις αν είναι καλές». Κι όμως, παρά τις αρνήσεις -που δεν ήταν λίγες- προχώρησα ακάθεκτος από το ένα κατάστημα στο άλλο μέχρι να ακούσω το πρώτο «ναι». Δεν ήταν η τύχη πρωταγωνίστρια εδώ, αλλά μάλλον η προσήλωση στον στόχο. Αν δεν είσαι έτοιμος να βάλεις τη σκληρή δουλειά που απαιτείται, να θυσιάσεις τη βόλεψή σου, να ρισκάρεις για να αρπάξεις τις ευκαιρίες που η τύχη θα σου παρουσιάσει, δεν θα πας και πολύ μακριά.

G.: Οι επόμενοι στόχοι σας είναι ανακοινώσιμοι;
Γ.ΤΣ.: Αυτό το διάστημα είμαι απόλυτα αφοσιωμένος στη Revotech. Πρόκειται για μια τεχνολογική εταιρεία με φιλόδοξο όραμα, η οποία εστιάζει στον τομέα της υγείας, του πιο πολύτιμου αγαθού που έχει ο καθένας μας. Στόχος μας είναι να συνδυάσουμε τεχνολογίες αιχμής και να τις εφαρμόσουμε με καινοτόμο τρόπο ώστε οποιοδήποτε πρόβλημα υγείας να μπορεί να εντοπίζεται όσο το δυνατόν νωρίτερα, βελτιώνοντας έτσι την ποιότητα και το προσδόκιμο ζωής όλων. Μέσα στους επόμενους μήνες θα ανακοινώσουμε το πρώτο μας προϊόν. Δεν μπορώ να πω περισσότερα προς το παρόν, αλλά είναι κάτι που μας ενθουσιάζει πολύ και πιστεύουμε ότι μπορεί να φέρει ουσιαστική αλλαγή στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε την πρόληψη στην υγεία.

G.: Ερχεται ένας νέος στο γραφείο σας. Ποιες είναι οι τρεις συμβουλές επιτυχίας που θα του δώσετε;
Γ.ΤΣ.: Το πρώτο πράγμα που θα μοιραζόμουν είναι πως η επιχειρηματικότητα δεν είναι για όλους. Πρόκειται για ένα πολύ απαιτητικό άθλημα που προϋποθέτει τεράστιες θυσίες και δεν ταιριάζει σε κάθε άνθρωπο - και αυτό δεν είναι σε καμία περίπτωση μεμπτό. Δεν είναι κακό να μη θέλεις να γίνεις επιχειρηματίας, υπάρχουν τόσοι άλλοι όμορφοι δρόμοι που μπορεί να ακολουθήσει κανείς. Το σημαντικό είναι ό,τι κι αν επιλέξεις να το θέλεις με όλη σου την ψυχή. Το δεύτερο, ξεκίνα παρά τον φόβο της αποτυχίας. Φυσικά, δεν την επιδιώκουμε, αλλά εφόσον προκύψει πρέπει να τη βλέπουμε ως παράσημο, μια απαραίτητη εμπειρία που μας φέρνει πιο κοντά στην πολυπόθητη επιτυχία. Σκέψου: Ποια είναι η εναλλακτική; Να μην προσπαθήσεις καν; Δεν νομίζω να είναι καλή. Το τελευταίο είναι πως, εφόσον επιχειρήσεις, να θυμάσαι ότι ο πιο πολύτιμος πόρος οποιασδήποτε επιχείρησης είναι οι άνθρωποι που εργάζονται σε αυτή, οπότε δεν είναι μόνο ηθικά σωστό να νοιάζεσαι την ομάδα σου, έχει και ως παρεπόμενο πολύ θετική επίδραση στην εξέλιξη και την υγεία της επιχείρησης. Γιατί, αν νοιάζεσαι εσύ για τους ανθρώπους σου, θα νοιάζονται και εκείνοι για σένα και για όσα νοιάζεσαι.