Δανάη Ομορεγκιέ Νεάνθη: «Η ζωή είναι ένα θαύμα, ό,τι προσφέρεις σου επιστρέφεται»

Οταν ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης γνώρισε την 26χρονη Δανάη, την επέλεξε αμέσως για τον ρόλο της Αφροαμερικανίδας τροφού-οικονόμου στην παράσταση «Στο διπλανό δωμάτιο ή Tο έργο του δονητή» της Σάρα Ραούλ που ανεβάζει φέτος στο Θέατρο Βρετάνια. Ενα φανταστικό καστ, ιστορικά γεγονότα, χιούμορ, ευφυΐα, τρυφερότητα συναντιούνται σε μια τολμηρή ιστορία αγάπης στη Νέα Υόρκη της δεκαετίας του 1880 με διθυραμβικές κριτικές. «Την πρώτη φορά που είδα τον Κωνσταντίνο ήταν όταν με είχε πάει η μητέρα μου στο θέατρο, να δω τον “Πουπουλένιο”. Εκεί αποφάσισα ότι θέλω να γίνω ηθοποιός. Η ζωή τα έφερε να με σκηνοθετεί σήμερα», λέει η Δανάη Ομορεγκιέ Νεάνθη που όταν πρωτοπήρε το κείμενο, νόμιζε ότι της κάνουν φάρσα. «Ενα έργο όπου οι γυναίκες γνωρίζουν τον οργασμό ως θεραπεία της υστερίας στη βικτoριανή εποχή, γραμμένο με τόλμη, πώς ανεβαίνει στο κεντρικότερο σημείο της πόλης;» αναρωτήθηκε.

Σήμερα, όμως, που μας υποδέχεται στο σαλόνι του «St George Lycabettus» μετά τη φωτογράφηση, θα ξετυλίξει τη δική της εξίσου ενδιαφέρουσα ιστορία. Αν και ελληνικής καταγωγής, αναφέρεται στις διακρίσεις που είχε να αντιμετωπίσει λόγω του χρώματος που κληρονόμησε από τον Νιγηριανό πατέρα της. Χειμαρρώδης, η Δανάη δεν μασάει τα λόγια της: «Φυσικά και είμαι παιδί της Ελληνίδας μητέρας μου, το μήλο θα πέσει κάτω από τη μηλιά. Ομως, όταν οι ανισότητες, ο σεξισμός, ο ρατσισμός, όλα αυτά υπάρχουν, οι άνθρωποι πρέπει να μιλήσουν και να αναζητούν ο ένας τον άλλον για να αλλάξει ο κόσμος μας. Θέλω να σκηνοθετήσω τον εαυτό μου κι άλλους σαν εμένα, ακόμα κι αν η περίπτωσή μου σπανίζει. Μεγάλωσα με μία λευκή γυναίκα, σε καιρούς που δεν ήταν politically correct όπως σήμερα. Είμαστε όλοι άνθρωποι, όμως ζούμε σε έναν κόσμο που βασίζεται πολύ στο φαίνεσθαι.

Ανάλογα με την εμφάνιση, σου συμπεριφέρονται διαφορετικά. Οποιος με γνωρίσει, δεν θα σκεφτεί “α, να μία Ελληνίδα”. Παρ’ όλα αυτά, εγώ δεν μεγάλωσα με τον μπαμπά μου που ήταν και ο συνδετικός κρίκος με το διαφορετικό, αλλά σε ένα σπίτι ελληνικό. Στο σχολείο με αντιλαμβάνονταν ως κάτι διαφορετικό και κάπου εκεί, μόνη μου, έπρεπε να τα καταφέρω. Πλέον, έχω αποδείξει στον εαυτό μου ότι τα βγάζω πέρα σε οποιαδήποτε συνθήκη, είμαι αυτάρκης, ήρεμη και ικανοποιημένη με τη ζωή μου, θέλω όμως να ζήσω την επιβεβαίωση, κυρίως για να πω στον εαυτό μου: “Εγινε, είδες; Μην αγχώνεσαι”.

Η καθημερινότητα, οι συμπεριφορές, το DNA δεν σε καθορίζουν, οι ρίζες σού προσδίδουν τα χαρακτηριστικά, αλλά η σχέση που έχω με τους γονείς μου δεν είναι αυτό που ενδείκνυται. Στη δική μου περίπτωση η μαμά μου δεν ήταν ιδιαίτερα παρούσα όταν δεχόμουν bullying, γιατί δεν μπορούσε να το αντιληφθεί, δεν ήταν δικό της βίωμα. Τα μαλλιά μου τα φτιάχναμε πάντα κότσο, ήταν ντροπιαστικό να κυκλοφορώ με τα μαλλιά ελεύθερα. Τι σημασία έχει που είμαι βιολογική της κόρη αν δεν μπορεί να το αντιμετωπίσει αυτό, και τι σημασία έχει αν ένα κορίτσι δεν είναι βιολογικό παιδί της μητέρας του όταν εκείνη αγκαλιάζει κάθε χαρακτηριστικό του;

Είμαι γέννημα μιας γυναίκας λευκής και ενός άντρα Αφρικανού, αλλά δεν ταυτίζομαι με κανέναν από τους δύο. Δεν ήμουν σε κανέναν από τους δύο πιστή, υπήρξα απογοητευμένη από τις επιλογές τους, θεωρώ ό,τι πιο σημαντικό την απόφαση να είσαι συνεπής».
Η Δανάη στα σχολικά της χρόνια ήταν άριστη μαθήτρια και είχε εξαιρετικές επιδόσεις στο μπαλέτο. «Είχα την αγωνία να νιώσω ότι αγαπιέμαι, ότι αξίζω, πρόκειται για διαχρονικές ανθρώπινες ανάγκες. Το κουβαλάω όλο αυτό από την παιδική μου ηλικία, αλλά κάποια στιγμή άφησα το μαστίγιο στην άκρη και αγάπησα τον εαυτό μου. Πλέον δεν παίρνω απόσταση από ό,τι ονειρεύομαι, δεν μένω με το ανικανοποίητο.

Επιθυμώ την ελευθερία σε κάθε εκδοχή της. Αλλά και η αβεβαιότητα μπορεί να είναι συναρπαστική, υπάρχει μεγάλη ελευθερία σε αυτήν. Θα ήταν κρίμα να σπαταλήσουμε τον χρόνο που μας αντιστοιχεί σε αυτόν τον πλανήτη φοβούμενοι. Λατρεύω οτιδήποτε με προκαλεί να δω τον κόσμο με διαφορετικό τρόπο. Εκείνες τις στιγμές που είναι σαν το σύμπαν να σου λέει ότι βρίσκεσαι στον σωστό δρόμο. Ομως, δεν κάνω πράγματα παράλογα ή χωρίς σκέψη», λέει, και στις στιγμές που κρατάει ανήκει σίγουρα κι εκείνη που χτύπησε το τατουάζ με τον Ικαρο στην κνήμη της.

Η ικανότητα να διαχειρίζεται την υποτίμησή της από τους άλλους συνέβαλε στην πορεία της για μια επιτυχημένη καριέρα, υποψιάζομαι. «Η ζωή είναι ένα θαύμα. Ο,τι προσφέρεις, σου επιστρέφεται», επιβεβαιώνει. «Στη δραματική σχολή ανησυχούσα, έβλεπα ότι όλοι οι ρόλοι είναι για λευκές γυναίκες και τελικά η ζωή τα έφερε και δούλεψα αμέσως μόλις τελείωσα. Μπροστά στον φόβο ότι εγώ θα παίζω πάντοτε σκλάβες, αποφάσισα να γίνω το φίλτρο που θα απορροφά εμπειρίες και θα τις μετατρέπει σε τέχνη, έτσι φαντάζομαι το μέλλον».

Η Δανάη αγαπάει τα ζώα, θα ήθελε να έχει έναν τετράποδο σύντροφο, αλλά επειδή λατρεύει τα ταξίδια δεν μπορεί να δεσμευτεί. «Τα βρήκα λίγο με τη συνείδησή μου φιλοξενώντας μέσα από την πλατφόρμα Dogs’ Voice τη Νόνα, μια σκυλίτσα πολύ δύσκολη περίπτωση, με πολλούς όγκους και παραμορφωμένο σώμα, που κανένας δεν ήθελε να υιοθετήσει. Περάσαμε πολύ όμορφα ώσπου κάποια στιγμή πονούσε αφόρητα και αποφασίσαμε να την κοιμίσουμε. Της εξομολογήθηκα πόσο περήφανη με έκανε που δέχτηκε τη φιλοξενία μου, θέλω να πιστεύω ότι κι εγώ της πρόσφερα μία τελευταία κατοικία, αποχαιρετιστήκαμε, έχω λίγο χνουδάκι της στο δωμάτιό μου, την έχω στην καρδιά μου, θα το ξανακάνω μόλις μπορέσω».


Είναι μια ατόφια ευγενική ψυχή. «Βλέπω τους άστεγους και πονάω, υπάρχει ένας έξω από το θέατρο, ο Δημήτρης. Μετά την παράσταση καθόμαστε και συζητάμε, του δίνω ό,τι μπορώ, δεν μου κάνει καρδιά να τον προσπεράσω. Δεν φοβάμαι τίποτα όταν το θεμέλιό μου είναι η καλοσύνη». Οσο για τα ταξίδια που έχει στα πλάνα της, «θέλω να ταξιδέψω πολύ, να γνωρίσω ανθρώπους από πολλές διαφορετικές κουλτούρες. Από την εμπειρία μου ως σερβιτόρα στην Ισλανδία, αντιμετωπίζω τους ανθρώπους πολύ διαφορετικά πλέον. Στην Ελλάδα νομίζουμε ότι είμαστε οι απόγονοι του Σωκράτη, έχουμε έπαρση. Ενιωσα όμορφα εκεί, με φιλοξένησαν στα σπίτια τους, επισκεφτήκαμε τις φάρμες τους».

Εκπλήσσομαι με την ορμή, με το πνεύμα πολεμιστή που διαθέτει. Οταν γράφει τραγούδια και τα ηχογραφεί είτε σε ελληνικό έδαφος είτε ταξιδεύοντας, σχολιάζει τον υπαρκτό και χτίζει έναν οπτικό κόσμο με τους δικούς της κανόνες. Ανεβάζει βιντεοκλίπ όπου ελίσσεται σε ειρηνικούς τόπους και εντυπωσιάζει με τις ενδυματολογικές της αναφορές. «Η μητέρα μου αγαπούσε την ελληνική μυθολογία -το πέρασε και σε μένα-, γι’ αυτό μου έδωσε το όνομα Δανάη. Ομως στα social media είμαι η Κασσάνδρα, το alter ego μου». Είναι μια ασυνήθιστη περίπτωση η Δανάη, μπροστά από την εποχή της, τραγουδάει για την εποχή της. Η Φιτζέραλντ θα την επικροτούσε...