Οι 167 ημέρες αγωνίας και η αγκαλιά των γονιών των Μητρετώδη και Κούκλατζη

Μία μεγάλη αγκαλιά που άνοιξε στην πίστα του αεροδρομίου «Μακεδονία» της Θεσσαλονίκης σήμανε το τέλος ενός εφιάλτη για δύο οικογένειες. Αυτές των Ελλήνων στρατιωτικών που έμειναν για 167 ημέρες στις φυλακές υψίστης ασφαλείας της Ανδριανούπολης. Η Σοφία Κούκλατζη, δεν περίμενε τη λήξη των τυπικών της έλευσης του γιου της στην τελετή που στήθηκε στις 3.30 τα ξημερώματα της περασμένης Τετάρτης στο αεροδρόμιο. Άνοιξε ψηλά τα χέρια της και τύλιξε τον γιο της στην αγκαλιά της ξεφυσώντας ανακουφισμένη.

Οι γονείς των δύο στρατιωτικών, στην Καστοριά και στην Ορεστιάδα, μπορεί να είχαν τη συμπαράσταση της πολιτικής ηγεσίας, των κομμάτων, της Εκκλησίας, κυρίως όλου του ελληνικού Λαού και πιο κοντά των γειτόνων τους, όμως όταν έκλειναν οι πόρτες των σπιτιών τους, το μαρτύριο γινόταν ολοένα μεγαλύτερο αυτές τις μαρτυρικές 167 ημέρες της κράτησης των παιδιών τους.

«Το καταλαβαίνετε κι εσείς, βασανίστηκαν αυτοί οι άνθρωποι. Οι χειρότερες στιγμές τους ήταν όταν επισκέπτονταν τα παιδιά στη φυλακή και μετά επέστρεφαν. Αισθάνονταν ανήμποροι να τους προσφέρουν κάτι και αυτό επέτεινε το μαρτύριο». Ο θείος του λοχία Δημήτρη Κούκλατζη, Ηλίας Κούκλατζης, έζησε απ’ όλους πιο κοντά το δράμα της οικογένειας. «Μένουμε στο ίδιο σπίτι», λέει στο «ΘΕΜΑ». Ήταν αυτός ο οποίος την πρώτη ημέρα της σύλληψης του ανεψιού του έτρεξε μόνος στα τουρκικά εδάφη, μάλωνε με το προσωπικό του ελληνικού προξενείου της Ανδριανούπολης για να μάθει κάποιο νέο, την ώρα που οι ελληνικές αρχές είχαν ξαφνιαστεί με την εξέλιξη του επεισοδίου στη γραμμή των συνόρων, στις Καστανιές.

Οι μέρες που περνούσαν όλο αυτό το διάστημα, μετά τη σύλληψη και την κράτηση των Άγγελου Μητρετώδη και Δημήτρη Κούκλατζη στην Τουρκία, έγιναν το μαρτύριο της σταγόνας γι’ αυτούς τους ανθρώπους. «Βιώναμε το εξπρές του μεσονυκτίου», είπε όταν έφτασε στο σπίτι του στην Καστοριά, έχοντας αγκαλιά τον ανθυπολοχαγό γιο του, ο Νίκος Μητρετώδης, απόστρατος αξιωματικός, ο οποίος όλο αυτό το διάστημα προσπαθούσε να διατηρήσει την ψυχραιμία του, γνωρίζοντας καλά πως η υπόθεση του γιου του δεν αφορούσε μία απλή σύλληψη για παραβίαση συνόρων, όπως συνήθως γινόταν, αλλά τις εύθραυστες διπλωματικές σχέσεις δύο χωρών. Και ο ίδιος κρατούσε μετά βίας τη συγκίνησή του όταν ήρθε η στιγμή να υποδεχτεί τον γιο του. Φαίνεται σαν να μην πίστευε ότι θα τον δει να πατάει σε ελληνικό έδαφος και αρκετές φορές έβαλε τα χέρια του στο πρόσωπο.

«Μου τηλεφώνησε η γυναίκα μου και μ’ ενημέρωσε, δεν ξέρω πού το έμαθε, όμως πήρα την πρόξενο και το επιβεβαίωσα», είπε ο κ. Μητρετώδης στο «ΘΕΜΑ», λίγη ώρα μετά που έγινε γνωστό ότι οι στρατιωτικοί αφέθηκαν ελεύθεροι. «Ήταν δυνατοί, είναι ακόμη δυνατοί, έπρεπε να είναι δυνατοί», συμπλήρωσε για τους στρατιωτικούς.
Η οικογένεια Μητρετώδη το τελευταίο διάστημα ουσιαστικά είχε μετακομίσει στην Ορεστιάδα. Έμενε συχνά στην ακριτική πόλη του Έβρου, στο σπίτι όπου έμενε ο γιος τους, για να εξυπηρετούνται με τις επισκέψεις στην Ανδριανούπολη, τόσο στις φυλακές όσο και στο προξενείο, αλλά και στις επαφές με τους δικηγόρους, όπως και τους τοπικούς παράγοντες του Έβρου που από την αρχή προσπαθούσαν να ανοίξουν τους διαύλους επικοινωνίας. Ωστόσο το τελευταίο διάστημα και αυτοί έδειχναν πως έχαναν την πίστη τους από τις υποσχέσεις που άκουγαν πως γρήγορα οι γιοι τους θα επέστρεφαν στα σπίτια τους στην Ελλάδα.

«Τα νέα ήταν σκοτεινά»

Η αποδοχή της έκτης αίτησης αποφυλάκισης των δύο στρατιωτικών από τις τουρκικές δικαστικές αρχές, ήρθε σαν κεραυνός εν αιθρία ακόμη και για τις οικογένειες. «Κανείς δεν περίμενε να γίνει δεκτή» εξομολογείται ο θείος του λοχία Ηλίας Κούκλατζης. «Τα νέα ήταν συνεχώς σκοτεινά και δύσκολα. Πέρασαν πέντε μήνες και δεν βλέπαμε φως, όλα ήταν φλου, από αίτηση σε αίτηση, περίμεναν και η τελευταία να απορριφτεί. Ήταν εντελώς ξαφνικό αυτό που συνέβη, αλλά ήταν καλό αυτό το ξαφνικό», πρόσθεσε.
Οι γονείς των δύο στρατιωτικών όλο αυτό το διάστημα έβλεπαν από τη μία τα παιδιά τους να αντέχουν, από την άλλη όμως μεταξύ τους μιλούσαν για τα εμφανή σημάδια απογοήτευσης που έδειχναν και εκείνα μέσα στις φυλακές. Οι μέρες περνούσαν χωρίς κανένα θετικό νέο, οι ελληνοτουρκικές σχέσεις επιδεινώνονταν και δεν υπήρχε φως στον ορίζοντα για τους ίδιους. «Είχαν πειστεί ότι δεν θα ξέπλεκαν γρήγορα, ότι η κράτηση θα είναι ακόμη πιο μακροχρόνια, επειδή έβλεπαν τα τεχνάσματα. Δεν υπήρχαν στοιχεία, δεν οριζόταν δίκη, ούτε οι ίδιοι περίμεναν όσα έγιναν. Κι επειδή εμείς είμαστε θρήσκοι άνθρωποι, πάντα ελπίζαμε και η Παναγία βοήθησε. Στην ημέρα της έκανε το θαύμα», σημείωσε ο κ. Κούκλατζης.

Οι γονείς τους προσπαθούσαν σε κάθε επίσκεψη να τους δώσουν κουράγιο. Κρατούσαν τα δάκρυά τους για να μην λυγίσουν μπροστά στα παιδιά τους. «Μετέφεραν θάρρος, αισιοδοξία, ελπίδα. Αυτό έπρεπε να κάνουν για να κρατήσουν ψηλά το ηθικό των δύο φυλακισμένων στρατιωτικών», περιέγραφε άνθρωπος που έζησε από κοντά τις στιγμές της προσμονής που έδειχνε να μην έχει τέλος.

Η οικογένεια Κούκλατζη είχε διπλή χαρά με την απελευθέρωση του γιου τους. Πέντε ημέρες νωρίτερα η κόρη τους και αδερφή του λοχία Δημήτρη Κούκλατζη, έφερε στον κόσμο το δεύτερο παιδί της, ένα κοριτσάκι. Την ημέρα της απελευθέρωσης οι γονείς του στρατιωτικού ήταν στη Θεσσαλονίκη, στο σπίτι της κόρης. Και αυτοί έμαθαν τα ευχάριστα νέα από τα μέσα ενημέρωσης και στη συνέχεια ήρθε η επιβεβαίωση από επίσημα χείλη.

Ο Νίκος Μητρετώδης όλο αυτό το διάστημα προσπαθούσε να κρατήσει όσο το δυνατόν τις ισορροπίες. Προέρχεται από τα σώματα ασφαλείας και γνωρίζει πόσο λεπτή ήταν και η δική του θέση. Από την πρώτη ημέρα που συνελήφθη ο ανθυπολοχαγός γιος του, ζήτησε από τους δημοσιογράφους με τους οποίους συνομίλησε να είναι προσεκτικοί στο τι μεταφέρουν, τονίζοντας ότι η υπόθεση είναι «εθνικά ευαίσθητη». Αρκετές φορές τις ημέρες της μαρτυρικής προσμονής και ο ίδιος ξέσπασε. Κρατήθηκε όρθιος όμως για να μείνει έτσι και ο γιος του. «Και αυτοί ήταν ήρωες», λέει για τους γονείς των παιδιών πατέρας ανθυπολοχαγού που υπηρετεί στον Έβρο και είναι φίλος και συμμαθητής με τον Α. Μητρετώδη. «Πώς άντεξαν αυτοί οι άνθρωποι», διερωτήθηκε, από την αίθουσα αναμονής του αεροδρομίου, επιθυμώντας και αυτός να είναι στην υποδοχή τα ξημερώματα της Τετάρτης. «Έπαιρναν φάρμακα για να κρατηθούν όρθιοι. Τελευταία τους είδα σε μία παράκληση στην Αγία Σοφία. Ευτυχώς ήταν καλά», πρόσθεσε μιλώντας στο «ΘΕΜΑ».

Με το βλέμμα στο κενό

Πίσω στην τελετή υποδοχής των δύο στρατιωτικών στην πίστα του αεροδρομίου, μπροστά από τον χώρο στάθμευσης των πυροσβεστικών αεροσκαφών, το άγημα της στρατονομίας που απέδωσε τιμές στους στρατιωτικούς μπροστά από τη σκάλα του πρωθυπουργικού αεροσκάφους αποχωρεί. Η τελετή παρουσία τριών μελών της κυβέρνησης και όλης της ηγεσίας του στρατού, ολοκληρώνεται, οι πολιτικοί κάνουν δηλώσεις και οι δύο στρατιωτικοί κρατώντας από το χέρι τους γονείς τους αποχωρούν προς τα αυτοκίνητά τους για να κατευθυνθούν στη λέσχη αξιωματικών της Θεσσαλονίκης.

Ο Άγγελος Μητρετώδης, ο ανώτερος και των δύο ως υπολοχαγός, εκφράζει τις ευχαριστίες του σε όλους για τη συμπαράστασή τους , όμως όταν δημοσιογράφος τον ρωτάει για τις συνθήκες κράτησής του και πόσο δύσκολες ήταν, στέκεται, κοιτάει βαθιά στο κενό και δεν απαντάει. Με αυτό το βλέμμα του έδειξε πως όσα συνέβησαν στις φυλακές υψίστης ασφαλείας της Ανδριανούπολης δεν περιορίστηκαν απλώς στην κράτησή τους σε κάποιες ξένες φυλακές.

Ο λοχίας Δημήτρης Κούκλατζης περιορίζεται να πει μόνον «όλα καλά» και το σκυθρωπό και όλο προβληματισμό βλέμμα του δεν έχει αλλάξει, ακόμη και όταν η μητέρα του δείχνει διαρκώς τη χαρά της και τον κρατάει σφιχτά από το χέρι φοβούμενη ότι θα τον ξαναχάσει. Δείχνει και αυτός πως ζει ένα όνειρο μέσα στον οδυνηρό εφιάλτη της πολύμηνης φυλάκισής του.