Μιχάλης Ασλάνης: «Έτσι έφτασα στο τέλος»

Τον απολογισμό της ζωής του αλλά και των λαθών που τον οδήγησαν στην οικονομική καταστροφή και στη συνέχεια στον θάνατο κάνει ο Μιχάλης Ασλάνης στην τελευταία επιστολή που άφησε στους δύο στενούς του συνεργάτες και τους δύο δικηγόρους του, τέσσερις ημέρες προτού βάλει τέλος στη ζωή του. Μέσα στις εννέα χειρόγραφες σελίδες ξετυλίγεται το δραματικό χρονικό της μεγάλης πτώσης. Ο σχεδιαστής κάνει την αυτοκριτική του, αναφέρεται με ονόματα στους ανθρώπους που θεωρεί υπεύθυνους για τον κατήφορό του και δηλώνει πως δεν έχει τη δύναμη να συνεχίσει... «Σας ευχαριστώ θερμά», αναφέρει ως επίλογο και όπως σεμνά και αθόρυβα συνήθιζε να ρίχνει την αυλαία στα ντεφιλέ, τις ίδιες λέξεις χρησιμοποίησε για το τελευταίο αντίο... Στο φλας μπακ που κάνει στα τρία τελευταία χρόνια της ζωής του ο μόδιστρος έρχεται αντιμέτωπος με τα λάθη και τις επιλογές του. Βλέπει και αναγνωρίζει γεγονότα που στην εποχή της παντοδυναμίας του θεωρούσε ασήμαντες λεπτομέρειες - οι οποίες όμως στάθηκαν καθοριστικές στη μετέπειτα πορεία που τον οδηγούσε προοδευτικά στην καταστροφή... Σημαντικό ρόλο φέρεται, σύμφωνα με τον ίδιο, να έπαιξε η Βικτώρια. Μια νεαρή γυναίκα που μπήκε στη ζωή του λίγα χρόνια νωρίτερα και χάρη στις σπουδές της στα Οικονομικά ο Μιχάλης Ασλάνης τής ανέθεσε όλη την οικονομική διαχείριση της επιχείρησής του. Μάλιστα, όπως λέει ο ίδιος στην επιστολή του, η νεαρή εξαφανίστηκε αφού πρώτα φρόντισε να διαλύσει όλο το λογιστήριο, αχρηστεύοντας ακόμα και τους σκληρούς δίσκους των υπολογιστών.

ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ

Το δριμύ «κατηγορώ» του Μιχάλη Ασλάνη στην τελευταία του επιστολή προς τους στενούς συνεργάτες και τους δικηγόρους του. Τέσσερις ημέρες πριν από την αυτοκτονία, καταλογίζει ευθύνες σε δύο Αλβανίδες συνεργάτιδές του για την οικονομική καταστροφή και εμμέσως για την απόφασή του να βάλει τέλος στη ζωή του

«Αυτές οι γυναίκες με κατέστρεψαν»

Το «ΘΕΜΑ» αποκαλύπτει ολόκληρη τη συγκλονιστική επιστολή του Μιχάλη Ασλάνη. Ενα γράμμα που, όπως φαίνεται και από τον γραφικό χαρακτήρα, συντάχθηκε κάτω από έντονη συναισθηματική φόρτιση και ενώ πιθανότατα ο σχεδιαστής είχε ήδη πάρει τη μεγάλη απόφαση.



«Σας γράφω πολύ στεναχωρημένος. Μόλις πέρασα ένα εγκεφαλικό, με ανεβασμένο ζάχαρο, χοληστερίνη και κατάθλιψη. Σε αυτό το σημείο με έφεραν οι δύο πρώην συνεργάτες μου, η Βικτώρια και η Αγγέλικα. Απατεώνισσες με Α κεφαλαίο! Και εγώ το έμαθα τελευταίος όπως γίνεται πάντα!

Επί χρόνια η Βικτώρια είχε το ταμείο και τη διαχείριση στα χέρια της. Εγώ ήμουν στο δημιουργικό μέρος της δουλειάς. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν τα κατάφερνα στα οικονομικά. Δεν ήμουν ποτέ επιχειρηματίας για να το κυνηγήσω.

Αυτή (η Βικτώρια) μου παρουσιαζόταν ως καλό κορίτσι, ότι ήθελε να με βοηθήσει. Την ήξερα από μικρή (οι γονείς της δούλευαν στο σπίτι. Βέβαια και αυτοί με κατέκλεβαν). Η δε Αγγέλικα ήταν συνεργάτης της στις κλεψιές. Οταν οι νύφες ζητούσαν τραπεζικό λογαριασμό να βάλουν προκαταβολή ή εξόφληση, έδινε το λογαριασμό της κόρης της. Η Βικτώρια, ο σύζυγός της, η Αγγέλικα και μια κουμπάρα της, η οποία έκανε πρακτική σε εμένα, είχαν ανοίξει μια επιχείρηση και πουλούσαν ρούχα και νυφικά Aslanis λιανική και χονδρική.



Εκτός από τα ρούχα που έκλεβαν από το ατελιέ (η Βικτώρια είχε τα κλειδιά ακόμα και του σπιτιού μου), μου έκλεβαν ακόμη και τα εμπορεύματα που μου έστελναν. Οταν πήγαινα στο Παρίσι όπου είχα βρει εργοστάσια εκπληκτικά (εκεί έκαναν παραγωγή και ο Valentino και ο Cavalli και άλλοι διάσημοι ξένοι σχεδιαστές) και μου έραβαν τα ρούχα και τα νυφικά, γυρνούσα στην Ελλάδα, έστελνα τα χρήματα και περίμενα... Τα τρία τελευταία χρόνια στην αρχή μου έλεγε η Βικτώρια ότι δύο φορές τα κλέψανε στη μεταφορά και ότι μιλούσε με τη μεταφορική εταιρεία και τους άλλους για αποζημίωση ή να πάω να παραγγείλω καινούργια!

ΨΕΜΑΤΑ - ΑΠΑΤΕΩΝΙΕΣ

Είχα τέτοια αγωνία και αυτή να μου λέει φρικτά ψέματα ότι και καλά περιμένει κάθε μέρα ο άντρας της στις αποθήκες της μεταφορικής εταιρείας στον Ασπρόπυργο να αδειάσουν τα κοντέινερ και όλο δεν ερχόντουσαν. Η μια κοροϊδία πάνω στην άλλη... Η κομπανία λοιπόν αυτή έπαιρνε τα εκπληκτικά αυτά ρούχα και νυφικά και τα πουλούσαν. Για να με ησυχάσουν μου έφεραν κάτι κούτες (χωρίς παραστατικά) και μέσα είχαν κάτι αισχρά ρούχα τα οποία εγώ ούτε καν είχα παραγγείλει... Ωσπου μια μέρα περνώντας από την οδό Πειραιώς, βλέπω ένα από αυτά τα φορέματα σε κινέζικο μαγαζί. Τις στέλνω (Αγγέλικα και Βικτώρια) να δούνε. Είχα τρελαθεί... Και πάλι δεν μπορούσα να συλλάβω το μέγεθος της απάτης!!!
Εκτός από αυτά, ό,τι χαρτί για δικαστήριο ερχόταν, η Βικτώρια το έσκιζε διότι τα είχε κάνει πλακάκια με τους αντιδίκους και έπαιρνε φιλοδωρήματα, γινόντουσαν μοιρασιές. Πολλά δικαστήρια έτσι γινόντουσαν ερήμην μου.

ΑΛΒΑΝΙΚΗ ΜΑΦΙΑ!

Οταν ο λογιστής μου έφυγε, ο οποίος θα μπορούσε να με είχε ξυπνήσει, μου είπε η Βικτώρια να μην ανησυχώ διότι βρήκε μια άλλη λογίστρια - κοντά στο ατελιέ, καταπληκτική κ.λπ. και σε πολύ καλή τιμή, 120 ευρώ κάθε μήνα, της έλεγα να την πληρώσω. Ηθελα και εγώ να τη γνωρίσω. Η Βικτώρια μου είπε να μην την ενοχλήσω γιατί το παιδί της είναι άρρωστο με λευχαιμία. Τη ρώταγα πολλές φορές, μου έλεγε τα ίδια... Ωσπου μια μέρα μου λέει ‘‘Πέθανε το παιδί της και δεν είναι στο γραφείο της...”. Ωσπου ψάχνω στις πληροφορίες, μου δίνουν του σπιτιού της και από το σπίτι της μου λένε ‘‘είναι στο γραφείο’’. Την παίρνω κομπιάζοντας για να τη συλλυπηθώ και η γυναίκα μένει άλαλη. Μου λέει “εδώ δίπλα είναι ο γιος μου στο κομπιούτερ” και χτυπά ξύλο... Της ζητάω χίλιες συγνώμες. Και με την ευκαιρία μου λέει ότι στις αρχές του καλοκαιριού (του περασμένου) ήρθε η Βικτώρια με τα λογιστικά σας βιβλία και εγώ της είπα ότι δυστυχώς έχω πολύ δουλειά και θα μπορέσω να σας αναλάβω από τον Σεπτέμβριο! Αφησε εδώ τα βιβλία και έφυγε. Μήνες τώρα και απορούσα πώς μπορούν αυτόν τον άνθρωπο να τον αφήνουν έτσι ξεκρέμαστο. Αμαρτία.
 Βρήκα λοιπόν ένα λογιστήριο διαλελυμένο και τα αρχεία στο κομπιούτερ κατεστραμμένα φοβούμενες μήπως αποκαλυφθούν οι απάτες τους. Η Αγγέλικα, δε, μάζεψε κάτι βοηθητικές μοδίστρες που είχα και τους είπε "ζητήστε ό,τι θέλετε. Μήπως έχει χαρτιά στα χέρια του... Αφού δεν ξέρει τι του γίνεται"... Τώρα λοιπόν ζητάνε ό,τι θέλουνε. Την παρακαλούσα τελευταία τη Βικτώρια που κράταγε τους λογαριασμούς να μου πει τι της χρωστάω για να την πληρώσω... Και δεν μου έδιναν απάντηση. Είχαν τον σκοπό τους. Σου λέει "μέσω των δικαστηρίων θα του πάρω περισσότερα". Ποιος ξέρει και τι της υποσχέθηκε η δικηγόρος της.

 

ΨΕΜΑΤΑ - ΨΕΜΑΤΑ - ΨΕΜΑΤΑ

Σου λένε "αυτός δεν ξέρει τι του γίνεται. Αν χρειαστούμε κάποιο χαρτί, θα το έχουμε από τη Βικτώρια (η οποία πρέπει σαν μάρτυρας) να είναι σε όλα τα δικαστήρια". Ετσι δεν είναι; Εχουν υποβάλει μήνυση σε βάρος μου για τη μη καταβολή των δεδουλευμένων και έχουν ασκήσει καταγγελία στο ΙΚΑ για τα ένσημά τους και, Θεέ μου, διεκδικούν και τη νόμιμη απόλυσή τους καθώς λένε ότι δεν τις έχω απολύσει και αποζημιώσει. ΜΑ ΠΩΣ, ΑΦΟΥ ΕΦΥΓΑΝ ΜΟΝΕΣ ΤΟΥΣ.
Δεν τις έδιωξα... Και μάλιστα φύγανε στην καρδιά του καλοκαιριού, την εποχή που έχει πολλή δουλειά, δημιουργώντας ένα χάος. Εγώ δεν ήξερα τι μου γινόταν γιατί κάθε μία είχε τον τομέα της, τις παραγγελίες της. Δεν άφησαν ούτε ένα σημείωμα που να λέει ότι η τάδε νύφη έχει παράδοση τότε, η τάδε έχει πρόβα π.χ. αύριο, της τάδε της το ράβει το συνεργείο Α κ.λπ.
Οι πελάτισσες άρχισαν να ζητάνε τα λεφτά τους πίσω, άλλες κλαίγανε. Για την ταλαιπωρία, τους ζητούσα τα μισά λεφτά και συγνώμη. Τόσο κακό μου κάνανε και ζητάνε και από πάνω. Γι’ αυτό και εμείς πρέπει να κινηθούμε δυναμικά γιατί είναι αυτό πολύ άδικο! Να κάνουμε έφεση αναστολής για να μην προχωρήσουν σε κατάσχεση όπως απειλούν. Οσο μπορούμε γρηγορότερα!  
Μια άλλη εκκρεμότητα είναι αυτή με τη Σ. Δούλευε χρόνια σε εμένα και ανεχόμουν και την αδερφή της, η οποία και αυτή δούλευε εδώ και δεν έκανε για αυτή τη δουλειά. Γνώρισε τον σχεδιαστή Παρίση ο οποίος νοίκιασε το επάνω από εμένα μαγαζί στην οδό Ηρακλείτου 21 και Αναγνωστοπούλου. Οι δε πόρτες των ατελιέ ήταν η μια πάνω στην άλλη. Ο Παρίσης δεν είχε ταμπέλα στο μαγαζί του, αλλά μέσα, πάνω από τη ρεσεψιόν. Οι πελάτισσες μπερδευόντουσαν... Το στυλ των ρούχων και των νυφικών ήταν το ίδιο. Βλέπανε και τη Σ. στην πόρτα και το μπέρδεμα γινόταν. Θυμάμαι μια νύφη κατάλαβε στην πρώτη πρόβα ότι δεν ήταν στον Ασλάνη και σηκώθηκε και έφυγε. Η δε Σ. για να αναγκαστώ να τη διώξω δεν μου μιλούσε. Της έλεγα για δουλειά και αδιαφορούσε.
Η Βικτώρια έπαιρνε προμήθεια ακόμη και από ταξιδιωτικό γραφείο που μου έβγαζε εισιτήρια για τα επαγγελματικά ταξίδια που έκανα. Το καλοκαίρι που πήγα στη Βραζιλία, η Βικτώρια νοίκιασε το σπίτι της Μυκόνου σε κάποιον Μ. Της έδωσε νομίζω 10.000 ευρώ (στο χαρτί αυτό είναι και η υπογραφή μου πλαστή γιατί δεν υπέγραψα εγώ). Το καλοκαίρι εκείνο λοιπόν (χωρίς να ξέρω τίποτα) έστειλα τη Βάνα Μπάρμπα με την κόρη της και τον ανιψιό μου ο οποίος παντρεύτηκε στο νησί. Ετσι ο κ. Μ. πού να μείνει. Πήρε λοιπόν τη Βικτώρια και απαίτησε να του νοικιάσει ξενοδοχείο πολυτελείας με φαΐ κ.λπ. Αυτή το έκανε γιατί αυτός είναι άνθρωπος της νύχτας και φοβήθηκε. Μήπως ήταν δικά της τα λεφτά; Από το ταμείο του μαγαζιού τον κέρασε διακοπές πολυτελείας.
Δεν φτάνει αυτό, πέρυσι το καλοκαίρι εμφανίζεται (μόλις εξαφανίστηκε η Βικτώρια) και ζητούσε το σπίτι να πάει διακοπές και διάφορες άλλες παράλογες απαιτήσεις. Η δίκη εκδικάζεται στις 24 Οκτωβρίου 2013 στο Πρωτοδικείο Σύρου (θα στείλουμε δικηγόρο από εκεί;) για οικονομικές απαιτήσεις 22.000 ευρώ! Σε αυτό το δικαστήριο μπορούμε να ζητήσουμε αναβολή μέχρι να βρεθεί η Βικτώρια; Εσείς ξέρετε αυτά.
Και κάποια στιγμή στο ατελιέ στην Ελίκωνος 1 μπήκε μέσα ένας νεαρός και είπε ότι είναι γιος του κ. Μ. και βούτηξε από το γραφείο ένα πάκο και εξαφανίστηκε. Πάντως -εν αγνοία μου- πρέπει η Βικτώρια να ενοικίαζε το σπίτι της Μυκόνου.

Εγώ δεν έχω δύναμη να διαχειριστώ τίποτα. Η υγεία μου είναι χάλια. Φοβάμαι μήπως πάθω και δεύτερο εγκεφαλικό.
Σας ευχαριστώ θερμά».

Από μικρό παιδί κοντά του

Ποια είναι όμως η γυναίκα που στην τελευταία επιστολή προς τους συνεργάτες του ο Μιχάλης Ασλάνης ρίχνει τη μεγαλύτερη ευθύνη για τη χρεοκοπία της επιχείρησής του; Η Βικτώρια μπήκε στη ζωή του Μιχάλη Ασλάνη από μικρό παιδί, όταν τελείωνε το γυμνάσιο. Κόρη ενός ζευγαριού από την Αλβανία που δούλευε για χρόνια στα σπίτια του σχεδιαστή, δέθηκε μαζί του καθώς της είχε αδυναμία και μεγάλη εμπιστοσύνη.

Μεγαλώνοντας η Βικτώρια πήρε την απόφαση να σπουδάσει Λογιστικά και ο Μιχάλης Ασλάνης ήταν ο άνθρωπος που ανέλαβε εξ ολοκλήρου τα έξοδα των σπουδών της. Ετσι, όταν πήρε το πτυχίο της, ο ίδιος θεώρησε καλό να βάλει έναν δικό του άνθρωπο στις επιχειρήσεις του και της ανέθεσε την οικονομική διαχείριση του οίκου. Μια λανθασμένη επιλογή που, όπως ο ίδιος έλεγε στους δικούς του ανθρώπους, λίγο αργότερα θα πλήρωνε ακριβά...