Οκτώ χρόνια μετά τη δημοσίευση της υπουργικής απόφασης που δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ 1157, η οποία δεν έφερε καμία ουσιαστική αλλαγή σε σχέση με την προϋπάρχουσα του 1997, βρισκόμαστε στο 2025, όπου η
αδειοδότηση των
βρεφονηπιακών σταθμών εξακολουθεί να βασίζεται σε κριτήρια και σκεπτικό… 28 ετών!
Από το 2017 μέχρι σήμερα, το μόνο που έχει επιτευχθεί είναι να παραμείνουν αδειοδοτημένες οι ήδη υπάρχουσες δομές, ενώ οι νέες βρίσκονται έρμαιο της εκάστοτε ερμηνείας της υπουργικής απόφασης από τις επιτροπές αδειοδότησης. Κανένα μέτρο δεν έχει ληφθεί σε κεντρικό επίπεδο, καμία ουσιαστική μεταβολή δεν έχει υλοποιηθεί. Πίσω από τη φράση «για την ασφάλεια των παιδιών» κρύβεται η απουσία πολιτικής βούλησης για αλλαγές, που θα μπορούσαν να βελτιώσουν τόσο τη διαδικασία αδειοδότησης όσο και τη λειτουργία των δομών.
Τα παραπάνω επισημαίνει ο Μηχανολόγος Μηχανικός, εξειδικευμένος σε θέματα αδειοδότησης βρεφονηπιακών σταθμών,
Παναγιώτης Ευαγγελίου.
Επιγραμματικά, παρατηρεί, στην ισχύουσα διάταξη εξακολουθεί να απαιτείται χώρος πλυντηρίου-σιδερωτηρίου και χώρος ακαθάρτων (κλινοσκεπασμάτων), λες και ένας βρεφονηπιακός σταθμός οφείλει να λειτουργεί και ως καθαριστήριο! Ζητείται αίθουσα πολλαπλών χρήσεων ελάχιστης επιφάνειας 9 τ.μ., η οποία χρησιμοποιείται ως εξεταστήριο για τον γιατρό (ενώ προβλέπεται και χώρος μόνωσης για τον ίδιο σκοπό), αλλά και ως χώρος συνάντησης του ειδικού προσωπικού με τους γονείς -τη στιγμή που οι γονείς συνήθως ενημερώνονται στο γραφείο της διεύθυνσης, χώρος που επίσης απαιτείται.
Επιπλέον, απαιτείται αύλειος χώρος ελάχιστης επιφάνειας 3,5 τ.μ. ανά βρέφος, όταν η δομή είναι μόνο βρεφικός σταθμός, και 4,5 τ.μ. ανά παιδί (υπολογίζοντας αθροιστικά βρέφη και νήπια), όταν πρόκειται για βρεφονηπιακό ή παιδικό σταθμό. Πρόκειται για προδιαγραφή αδιανόητη, όταν για τα εκπαιδευτήρια απαιτούνται μόλις 2 τ.μ. ανά παιδί! Δηλαδή, για έναν βρεφονηπιακό σταθμό με 100 παιδιά -που αυλίζονται εκ περιτροπής, ανά τμήμα- απαιτούνται 450 τ.μ. αύλειου χώρου, ενώ για ένα σχολείο της ίδιας δυναμικότητας, όπου όλα τα παιδιά αυλίζονται ταυτόχρονα, χρειάζονται μόλις 200 τ.μ. Να σημειωθεί, δε, ότι στην ηλικία των 6 μηνών έως 4 ετών, περίπου τα μισά παιδιά δεν περπατούν ακόμη, αλλά μπουσουλάνε! Είναι προφανές ότι ένα βρέφος δεν χρειάζεται 4,5 τετραγωνικά μέτρα, για να… μπουσουλήσει.
Όλα τα παραπάνω, μαζί με άλλες... παράλογες απαιτήσεις της ισχύουσας υπουργικής απόφασης, οδηγούν τους νέους επιχειρηματίες σε αδιέξοδο: δυσκολεύονται να βρουν κατάλληλο κτίριο για τη νέα τους επιχείρηση και, όταν το βρουν, έρχονται αντιμέτωποι με το τέρας της γραφειοκρατίας.
Η λύση, αν και απλή, δεν έχει ακόμη εφαρμοστεί λόγω έλλειψης πολιτικής βούλησης. Και η λύση είναι η συγκρότηση μίας επιτροπής από αποδεδειγμένα έμπειρα στελέχη στον τομέα της αδειοδότησης και λειτουργίας βρεφονηπιακών σταθμών, όπου ο καθένας θα έχει λόγο αποκλειστικά για το πεδίο ευθύνης του.
Συγκεκριμένα:
•
Μηχανικοί με εμπειρία στον σχεδιασμό και την αδειοδότηση, ώστε να προτείνουν ρεαλιστικές κτιριακές προδιαγραφές.
• Πολεοδόμοι, για τον καθορισμό των πολεοδομικών διατάξεων και την ορθή ένταξη των σχεδίων στις υπηρεσίες του Δήμου και των ΥΔΟΜ.
• Υγειονομικοί υπάλληλοι, για τον καθορισμό των απαραίτητων υγειονομικών προϋποθέσεων.
• Εκπρόσωποι των επιχειρηματιών, που θα συνεισφέρουν με την εμπειρία τους προτάσεις για τη βελτίωση της λειτουργίας των δομών.
Παράλληλα, είναι απαραίτητη η σύσταση ενιαίας, ανεξάρτητης αρχής αδειοδότησης, εποπτευόμενης από το αρμόδιο υπουργείο, η οποία θα εξασφαλίσει ενιαία εφαρμογή του νόμου και θα εξαλείψει τις διαφορετικές ερμηνείες ανά δήμο.