Πώς είναι να ζεις στο ίδιο σπίτι με ένα τετράποδο παιδί - Προδημοσίευση στο protothema.gr
UPD:
Υπέροχα, πανέμορφα, αφοσιωμένα και αξιαγάπητα, τα σκυλιά δεν είναι μόνο «ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου». Είναι κάτι πολύ παραπάνω από αυτό. Ρωτήστε όποιον έχει σκύλο και θα σας πει!
Αν αγαπάτε τα σκυλιά, αυτό το βιβλίο είναι για εσάς. Κι αν πάλι δεν έχετε σκύλο, αλλά σκέφτεστε να αποκτήσετε, διαβάστε το ξανά και ξανά. Θα μάθετε, με τον πιο απλό και παραστατικό τρόπο, και με πολλά παραδείγματα από την καθημερινότητα:
–Ποιος τύπος σκύλου ταιριάζει περισσότερο με το στιλ της ζωής σας. –Τι προετοιμασίες πρέπει να κάνετε πριν έρθει στο σπίτι σας. –Πώς θα περάσουν οι πρώτοι δύσκολοι, αλλά τόσο ευχάριστοι, μήνες. –Ποιες είναι οι υποχρεώσεις σας απέναντί του από εκεί και πέρα.
Μέσα από είκοσι ανεξάρτητα κεφάλαια, ενημερωθείτε –από κάποιον που τα έμαθε όλα από… πρώτο χέρι, με πολλά παραδείγματα από την καθημερινή τριβή με τα δικά του σκυλιά– για όλα όσα είναι απαραίτητο να ξέρετε πριν ενώσετε τη ζωή σας με το κουτάβι ή τον ενήλικο σκύλο που ονειρεύεστε.
Πώς είναι, λοιπόν, να ζεις στο ίδιο σπίτι με ένα τετράποδο παιδί;
Ο Κυριάκος Αθανασιάδης είναι συγγραφέας. Ζει με τη γυναίκα του, τη συγγραφέα και δημοσιογράφο Κική Τσιλιγγερίδου, στη Θεσσαλονίκη, παρέα με δύο σκυλιά, τον Αρσέν και την Άγκαθα, και μία γάτα, τη Φαντομά.
Καθώς δεν μιλούν, τα σκυλιά έχουν άλλους τρόπους επικοινωνίας –μεταξύ τους, και με εμάς.
Ή μάλλον ψέματα: τα σκυλιά μιλούν. Και όχι μόνο με το γάβγισμά τους, αλλά με μια πολύ μεγάλη ποικιλία ήχων που παράγουν με το στόμα, τη μύτη και τον λαιμό τους. Τα σκυλιά γαβγίζουν, γρυλίζουν, ξεφυσούν, φταρνίζονται, κλαψουρίζουν, ουρλιάζουν, τσιρίζουν, μουρμουρίζουν, αλυχτούν, μεταξύ πολ¬λών άλλων. Μάλιστα, καθένας από τους ήχους που βγάζουν έχει άλλη σημασία ανάλογα με τον αποδέκτη του ή με την έντασή του ή με το εκάστοτε «συ¬γκείμενο». Ένα εκνευρισμένο, απότομο ξεφύσημα μπορεί να σημαίνει χίλια δυο πράγματα –αλλά μπορεί να σημαίνει ό,τι ακριβώς σημαίνει και όταν εμείς οι ίδιοι ξεφυσούμε απότομα: στιγμιαίο εκνευρισμό.
Ζώντας μαζί με έναν σκύλο, μαθαίνουμε να ξεχωρίζουμε όλους αυτούς τους ήχους. Οποιοσδήποτε ιδιοκτήτης, κάτοχος ή «γονιός» ενός σκυλιού γίνεται, μέσα σε έναν δυο μήνες, εξαίρετος μεταφραστής της γλώσσας του.
Όμως τα σκυλιά δεν επικοινωνούν μόνο με ήχους, «λεκτικά». Επικοινωνούν με όλο τους το σώμα. Από τα αυτιά μέχρι την ουρά, δεν υπάρχει μέλος του σώματός τους που να μη συμμετέχει στο παιχνίδι της επικοινωνίας. Τα μάτια, τα φρύδια, το στέρνο, η ράχη, οι κινήσεις, η στάση, ο τόνος –όλα σημαίνουν κάτι στη σωματική νοηματική γλώσσα του σκύλου, είτε «μιλούν» μαζί μας είτε συνομιλούν με άλλα σκυλιά.
Από το πιο απλό (και πιο γνωστό και κατανοητό σε όλους μας) σημείο, αυτό «με την ουρά στα σκέλια», που, φυσικά, δηλώνει φόβο, μέχρι πιο σύνθετες μη λεκτικές τοποθετήσεις μελών σε συγκεκριμένα σημεία, όπως, για παράδειγμα, την πρόσκληση σε παιχνίδι με έναν άλλο σκύλο που δηλώνεται με μια ποικιλία τρόπων –με την επίσης γνωστή «υπόκλιση»: το στήθος στο έδαφος, τα μπροστινά πόδια τεντωμένα, τα πισινά ορθωμένα στον αέρα, ή απλώς με την πλάγια τοποθέτηση του κεφαλιού μπροστά στο πρόσωπο του άλλου σκύλου–, τα σκυλιά δεν κάνουν άλλο παρά μόνο να «μιλούν» με τον τρόπο τους.
Τα δόντια, εδώ, παίζουν επίσης κυρίαρχο ρόλο.
Οι σκύλοι χρησιμοποιούν πολύ τα δόντια τους. Τα χρησιμοποιούν για να φάνε, βέβαια. Να μια ομοιότητα με εμάς. Τα χρησιμοποιούν για να μασούν: ή μάλλον για να μασουλίζουν. Οι σκύλοι τρελαίνονται για μασούλισμα, από πολύ νεαρή ηλικία μέχρι… για πάντα. Επίσης μπορούν να μασουλίσουν τα πάντα: από ένα ειδικό κόκαλο που τους έχουμε αγο¬ράσει από το pet shop έως το βιβλίο που μόλις αγοράσαμε και περιμέ¬νουμε πώς και πώς να κάτσουμε στην αγαπημένη μας πολυθρόνα για να το διαβάσουμε.
Οι σκύλοι τρελαίνονται για βιβλία, σε μεγαλύτερα ποσοστά απ’ ό,τι οι άνθρωποι: μάλιστα, αν τα ποσοστά ήταν ανάποδα, η αγορά του βιβλίου θα ήταν πάντα με ένα πλατύ χαμόγελο στα χείλη.
Επίσης τρελαίνονται και για οτιδήποτε άλλο μπορεί να χωρέσει στο στόμα τους, ώστε να απολαύσουν το μασούλισμά του. Αυτό μπορεί να είναι ένα έπιπλο –θα ξεκινήσουν, μουλωχτά, από το ποδαράκι του, αλλά αν τους αφήσεις, είναι ικανοί να φάνε ολόκληρο τον καναπέ– ή η ταυτότητά μας. Ή μια πιστωτική κάρτα.
Γενικά οτιδήποτε αφήνουμε χωρίς επιτήρηση στην ακόρεστη όρεξη για μασούλισμα του σκύλου μας.
Του ανεκπαίδευτου σκύλου μας. Με σωστή, καθημερινή εκπαίδευση, ένα σκυλί μπορεί να μάθει πως όχι, αυτό εκεί δεν είναι για φάγωμα. Με τίποτα. Για φάγωμα, ή μάλλον για αιώνιο μασούλισμα, είναι αυτό το παιχνίδι, και το άλλο παιχνίδι, και όλες εκείνες οι δεκάδες παιχνίδια που τους έχου¬με πάρει –και που δεν σταματάμε να τους παίρνουμε ποτέ· ενώ και οι φίλοι μας, όταν έχουμε γενέθλια, πολύ συχνά μάς κάνουν δώρα για τα σκυλιά μας, και όχι ακριβώς για μας.
Με απλές εντολές («Μη!») που θα συνοδευτούν με ένα «μπράβο» όταν πράγματι παρατήσει αυτό που έχει στα δόντια του –ίσως και με ένα τριτ: τα τριτ βοηθούν, όλοι το ξέρουμε–, ο σκύλος μας μπορεί μεν να μη σταματήσει ποτέ να είναι ένας απηνής καταστροφέας της περιουσίας μας, αλλά σίγουρα θα περιοριστεί. Είναι στο χέρι μας να τα καταφέρουμε, εκατό τοις εκατό.
Το σπίτι ενός ανθρώπου που ζει με έναν σκύλο δεν έχει ποτέ σκόρπια εδώ κι εκεί πράγματα που θα του κινήσουν την περιέργεια, που θα τον κάνουν να σκεφτεί: Ω Θεέ μου, αυτό άραγε τι γεύση να έχει; Αντίθετα, στα μεγάλα καλάθια που όλοι οι σκυλομπαμπάδες και όλες οι σκυλομαμάδες έχουμε στο σπίτι μας –ένα στο καθιστικό, ένα στην κρεβατοκάμαρα, ένα στο γραφείο– υπάρχουν και περιμένουν υπομονετικά εκείνα τα δεκάδες λούτρινα (και όχι μόνο λούτρινα) παιχνίδια του, οι «πιπίλες», τα σκοινιά με τους κόμπους κ.ο.κ.: όλα όσα θα ικανοποιήσουν την ακόρεστη ανάγκη του για μασούλισμα.
Η ΖΩΗ ΜΕ ΤΟΝ ΑΡΣΕΝ
Ο Αρσέν έχει δαγκώσει μία φορά στη ζωή του –εμένα.
Είχα βάλει το χέρι μου μέσα στο στόμα του για να του πάρω κάτι που φοβήθηκα ότι θα του στεκόταν στον λαιμό: ένα κομμάτι από κόκαλο, που κακώς, πολύ κακώς, του είχα δώσει. (Δεν του ξαναέδωσα ποτέ έκτοτε.) Και, πράγματι, εκείνο το κομμάτι από κόκαλο κατά πάσα πιθανότητα θα του στεκόταν στον λαιμό και θα τον έπνιγε. Ήταν στρεσαρισμένος και φοβισμένος, και δεν ήξερε τι έκανε.
Έτσι, τη στιγμή που τραβούσα το κόκαλο έξω από το στόμα του, έσφιξε τα σαγόνια του και μου δάγκωσε το δάχτυλο.
Το δάχτυλό μου κόπηκε. Κόπηκε μια φάλαγγα. Και πονούσα επί έναν μήνα μέχρι να δέσει.
Προφανώς έφταιγα κι εγώ και η «κακιά στιγμή». Γιατί ο Αρσέν δεν ξέρει να δαγκώνει –σίγουρα δεν ξέρει να δαγκώνει κάτι άλλο πέρα από τις κροκέτες του.
Κάθε σκυλί που στρεσάρεται μπορεί να δαγκώσει. Τις περισσότερες φορές μπορεί απλώς να «κοκαλώσει» από το άγχος, αλλά αυτό δεν σημαίνει κάτι: αν στρεσαριστεί, ενδέχεται να δαγκώσει.
Και μάλιστα οποιονδήποτε. Εμάς, που μας λατρεύει. Έναν φίλο μας. Ακόμη κι ένα παιδί ίσως.
Οπότε οφείλουμε πάντα μα πάντα να έχουμε τον νου μας. Μένουμε μακριά από τις κακοτοπιές, τον μαζεύουμε και φεύγουμε αν δούμε τα πρώτα σημάδια στρες, και γενικώς είμαστε πάρα πολύ προσεκτικοί.
Όπως είμαστε προσεκτικοί και με τα άλλα σκυλιά. Ο Αρσέν δεν είναι ο πιο κοινωνικός τύπος του κόσμου, και σπανίως «μιλά» με ένα άλλο σκυλί. Επίσης (και εδώ ελπίζω να μη με ακούει) δεν είναι ιδιαίτερα θαρραλέος. Αν μυριστεί ένα άλλο σκυλί με το οποίο θα διασταυρωθούμε όπου να ’ναι, προτιμά να το αποφύγει.
