Ιστορία της γεύσης: Οι σαλάτες που γίνονται αλοιφή!

Το τσίπουρο και το ούζο ζητούν σαλάμι Λευκάδας, κασέρι Ξάνθης, χταποδάκι Αιγαίου, αυγοτάραχο Μεσολογγίου, πολίτικη λακέρδα, ταραμοσαλάτα. Με μια κουβέντα ζητούν μεζέδες γιατί έτσι η πόση γίνεται τελετουργία, γίνεται η έκφραση της κοινωνικοποίησης, της χαλαρής διάθεσης και της απόλαυσης.

Οι μεζέδες μπορεί να προέρχονται από τη μητέρα της οριεντάλ γαστρονομίας, την Περσία (το περσικό «mazze» σημαίνει γεύση, νοστιμιά) αλλά στην Κωνσταντινούπολη και στη Σμύρνη έγιναν τέχνη και έκαναν μεγάλο σουξέ.

Ξεκίνησαν όταν οι Ρωμιοί μετά τη δουλειά και πριν από την επάνοδο στο σπίτι όπου περίμενε το φαγητό, σταματούσαν στις μπακαλοταβέρνες και τα καφενεία για ένα ούζο και έναν μεζέ, για να ανοίξει η όρεξη, για να αναλυθούν τα πολιτικά, τα κοινωνικά και ο καιρός. Για να αποφορτιστούν δηλαδή από τις έγνοιες με τρεις γουλιές και δυο μπουκιές. Αλλά υπό όρους! Οι μεζέδες οφείλουν να είναι μικροί και ανανεώσιμοι διότι σκοπός τους δεν είναι να υπάρξει κορεσμός της πείνας αλλά το γαργάλημα της γεύσης. Και δεν πρέπει να έρχονται φύρδην µίγδην.

Διαβάστε περισσότερα στο Olivemagazine.gr