Ζέττα Μακρή

Τους τελευταίους μήνες, στριφογυρίζει συνέχεια στο μυαλό μου μέρος από παλαιότερο κείμενό μου, που ακούστηκε σε μια συζήτηση για το ρόλο της γυναίκας και τη θέση της στον 21ο αιώνα.

Ένα πολύ προσωπικό και συναισθηματικά φορτισμένο απόσπασμα, που αποφάσισα να δημοσιοποιήσω τώρα, μετά από πολλή σκέψη αλλά χωρίς καθόλου δισταγμό για το αν θα έπρεπε να ενώσω τη φωνή μου με τη φωνή κάθε γυναίκας που θυματοποιείται.

Λίγες μόνο μέρες έχουν περάσει μετά την τελευταία άνανδρη δολοφονία μιας γυναίκας στην Ιεράπετρα, λίγες μόνο ώρες από το τελευταίο περιστατικό ενδοοικογενειακής βίας.

Γι’ αυτό θέλησα, χωρίς να φιλτράρω το υπάρχον κείμενο, να το μοιραστώ μαζί σας χωρίς σχόλια, χωρίς αυστηρούς επιστημονικούς όρους και άκαμπτη φρασεολογία.

Σας παραδίδω τις λέξεις μου με λύπη, θλίψη, αγανάκτηση και οργή για κάθε θύμα, για κάθε γυναίκα, που βασανίζεται και χάνεται από τα χέρια του γιού της, του συντρόφου της, του συζύγου της, της ανδρικής φιγούρας μέσα στη ζωή της.

«Μια διαδρομή μέσα στο χρόνο, μια πορεία μέσα από διεκδικήσεις, αγώνες, θυσίες. Κατακτήσεις, νίκες, αναγνώριση, παρά τα εμπόδια, τις αμφισβητήσεις και τις ιδεολογικές αγκυλώσεις. Σε εξέλιξη …
Μια ζωή, μια ελπίδα, μια γυναίκα, μια ημέρα, κάθε γυναίκα, κάθε μέρα.

Και μια ημέρα μετά, έναν χρόνο και μια ημέρα μετά, τόσα χρόνια και μια ημέρα μετά… πόσα χρόνια και μια ημέρα ακόμα …

Γιατί μια ημέρα μετά, η ζωή επιστρέφει στους ρυθμούς της, τις ανισότητές της, τις αδικίες της, τις διακρίσεις και τους αποκλεισμούς της.

Γιατί μια ημέρα είναι αρκετή, μόνο όταν μιλάμε για την κάθε μέρα και την κάθε προηγούμενη και την κάθε επόμενη.

21ος αιώνας. Μια περίοδος μέσα στο χρόνο, κάπου στον κόσμο σήμερα, μια κόρη θα γεννηθεί, ένα κορίτσι θα μεγαλώσει, μια κοπέλα θα παντρευτεί, μια φοιτήτρια θα ολοκληρώσει τις πρώτες σπουδές της, θα κάνει το μεταπτυχιακό της και θα ξεκινήσει το διδακτορικό της, μια νέα θα ψάχνει για εργασία, μια άλλη νεαρή θα αποκτήσει κάρτα ανεργίας, μια αυτοαπασχολούμενη θα τολμήσει τη δική της επιχείρηση και θα πετύχει ή θα αποτύχει, μια επιστήμονας θα διαπρέψει στη χώρα της ή κάπου αλλού στον κόσμο, μια γυναίκα θα γίνει μητέρα και θα φέρει στον κόσμο μια κόρη που … ως κορίτσι θα δέχεται λεκτική και σωματική βία στο σπίτι, ως μαθήτρια θα ανέχεται εκφοβισμό στο σχολείο, ως φοιτήτρια θα πέσει θύμα σεξουαλικής κακοποίησης, ως εργαζόμενη θα υποστεί σεξουαλική εκμετάλλευση, ως άνεργη θα ταπεινωθεί από ανήθικες προτάσεις, ως ανερχόμενη επιστήμονας ή επαγγελματίας θα απειληθεί, θα προσβληθεί, θα εξευτελιστεί, ως σύζυγος θα βιώσει σωματική και λεκτική βία, ίσως και να δολοφονηθεί από τα χέρια του συζύγου της.

Αυτά συνέβαιναν και εξακολουθούν να συμβαίνουν.

Γύρω μας, κοντά ή λίγο πιο μακριά, τι σημασία έχει;
Συμβαίνουν στον κόσμο, που θα γεννηθούν οι κόρες μας και οι εγγονές μας και οι δικές τους κόρες.

Σε ένα κύκλο, που μπορούμε να τον σπάσουμε… Για την κάθε γυναίκα, όπου και αν βρίσκεται, όποια γλώσσα και αν μιλά, οι φωνές μας ενωμένες μπορούν να κάνουν τη διαφορά.

Οι διεκδικήσεις δεν σταματούν, όσο υπάρχουν γυναίκες, όσο υπάρχουν άνθρωποι, που αδικούνται. Οι αγώνες δεν τελειώνουν, όσο υπάρχουν γυναίκες, όσο υπάρχουν άνθρωποι που υποφέρουν. Οι ημέρες του χρόνου δεν αρκούν, όσο οι γυναίκες, που χάνονται, όσο οι άνθρωποι που χάνονται είναι αριθμοί που αυξάνονται.

Η Παιδεία είναι η ελπίδα μας, η Παιδεία μπορεί και οφείλει να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο για να «λυθεί» η σιωπή, να σπάσουν τα στερεότυπα και να ακουστεί η αλήθεια.

Με την έγνοια και το βλέμμα μας στραμμένο στο μέλλον, στα παιδιά μας, διδάσκουμε, μέσα από τις θεματικές των εργαστηρίων δεξιοτήτων, τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση, τον σεβασμό στον άλλον και στα ανθρώπινα δικαιώματα, την κοινωνική ευθύνη, τον σεβασμό στη διαφορετικότητα, στην ατομική ελευθερία, στη ζωή.

Προάγουμε και διαφυλάσσουμε το αναφαίρετο δικαίωμα της γενετήσιας αξιοπρέπειας και της προστασίας της γενετήσιας ελευθερίας, ενδυναμώνουμε την πρόληψη από έμφυλη βία, παραμέληση και κακοποίηση.

Δίνουμε στα παιδιά μας την προοπτική να μιλήσουν με θάρρος για ό, τι τα απασχολεί, να προασπίσουν τα θεμελιώδη δικαιώματά τους, να σταθούν με τόλμη απέναντι σε κάθε αδικία, να αποδώσουν και να λάβουν σεβασμό, να εξελιχθούν σε ολοκληρωμένες προσωπικότητες, ελεύθερους, δίκαιους και υπεύθυνους ανθρώπους με ήθος, ευγένεια και αξιοπρέπεια.

Στα αγόρια και τα κορίτσια, τους έφηβους και τις έφηβες, τους άνδρες και τις γυναίκες, που θα συνεχίσουν να αγωνίζονται για έναν καλύτερο, δικαιότερο, ασφαλέστερο, ελεύθερο κόσμο για όλες και όλους.
Και για όλα αυτά δεν είναι ποτέ πολύ νωρίς».

Ένα σύντομο κείμενο με αρχή, μέση και τέλος για ένα θέμα που πρέπει να αντιμετωπιστεί και να εξαλειφθεί στην αρχή του και είναι, ήδη, αργά … Ας μην φτάσουμε στο αργότερα…