Χρήστος Μπόκας

Η αρχή έγινε με το «λεφτά υπάρχουν» του κ. Γιώργου Παπανδρέου που διαψεύστηκε παταγωδώς στο Καστελόριζο. Ακολούθησαν τα Ζάππεια του κ. Αντώνη Σαμαρά για να φθάσουμε στο πρόγραμμα Θεσσαλονίκης του κ. Αλέξη Τσίπρα.

Πριν τις εκλογές οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ υποστήριζαν την πολιτική τους επιλογή λέγοντας πως «θα είμαστε ευχαριστημένοι αν ο Τσίπρας ως πρωθυπουργός υλοποιήσει δύο από τις δέκα υποσχέσεις του». Σήμερα, έξι μήνες μετά, το πρόγραμμα Θεσσαλονίκης έχει εγκαταλειφτεί και έχει αντικατασταθεί με σκληρά μνημονιακά μέτρα ενώ ετοιμάζονται χειρότερα.

Ωστόσο, πολλοί εκτιμούσαν πως μετά την αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ να υλοποιήσει το υπεραισιόδοξο πρόγραμμά και πολύ περισσότερο μετά την συνθηκολόγηση για το νέο Μνημόνιο θα έμπαινε και ένα οριστικό τέλος στις απόπειρες καλλιέργειας δήθεν εναλλακτικών λύσεων που υπόσχονται την επαναφορά των προ κρίσης συνθηκών. Θεωρούσαν πως θα έμπαιναν οι βάσεις για ένα ουσιαστικό υπερκομματικό διάλογο ώστε να χαραχθεί μια ρεαλιστική, εθνική στρατηγική εξόδου από την κρίση.

Αντ’ αυτού όμως προβάλει «εξισορροπητικά» ένα νέο αφήγημα. Κάτι αντίστοιχο με το success story της κυβέρνησης Σαμαρά.

Σύμφωνα με αυτό, η κυβέρνηση - και προσωπικά ο πρωθυπουργός που είναι και το δυνατό της χαρτί - έχει επιφέρει ένα σημαντικό πλήγμα στο μέτωπο των ακραίων νεοφιλελεύθερων κύκλων της ευρωζώνης που σύντομα θα οδηγήσει στην πτώση της πολιτικής λιτότητας.

Ο κ. Τσίπρας παραδέχεται  πως το περιεχόμενο της νέας συμφωνίας αποτελεί  ήττα και στην ίδια πρόταση κάνει λόγο για την σημαντική επιτυχία των μειωμένων πρωτογενών πλεονασμάτων ή το πλούσιο αναπτυξιακό πακέτο Γιούνκερ. Το αφήγημα αποκτά μυθικές διαστάσεις και υποστηρικτές ισοπεδώνοντας κάθε ίχνος λογικής.

Δεν αφήνει χώρο για ώριμη και ρεαλιστική αποτίμηση. Αντιθέτως, τροφοδοτεί την ανάγκη που είχαν και προεκλογικά οι πολίτες  για… ελπίδα.

Την ίδια ώρα με προσεκτικά σχεδιασμένο τρόπο καλλιεργείται και η προσδοκία για πάταξη της διαφθοράς, εξισορρόπηση των αδικιών και αποκατάσταση της κοινωνικής δικαιοσύνης. Την στιγμή δηλαδή που η κυβέρνηση ψηφίζει την αύξηση του ΦΠΑ στα βασικά είδη διατροφής επιβαρύνοντας ακόμα περισσότερο την μέση ελληνική οικογένεια, μιλά για ανακατανομή των φορολογικών βαρών. Για την ώρα πάντως η κυβέρνηση παραμένει ο αδιαμφισβήτητος παίκτης του πολιτικού σκηνικού έχοντας αποκλειστικά την πρωτοβουλία των κινήσεων.  Η σημαντική δράση του συγκεκριμένου αφηγήματος σε συνδυασμό με το ότι η αντιπολίτευση δεν έχει καταφέρει να αποκτήσει βηματισμό διεκδίκησης εξουσίας την καθιστά ως τον απόλυτο κυρίαρχο. Παράλληλα, γνωρίζει ότι  η ψήφιση των μέτρων δημιουργεί ορατά στίγματα στην βιτρίνα της και πως  η πραγματική φθορά θα προκληθεί από την εφαρμογή και υλοποίηση του μνημονίου. Γι αυτό και στο Μέγαρο Μαξίμου φαίνεται να αντιλαμβάνονται καλά πως ο χρόνος δεν αποτελεί σύμμαχο. Όσο πιο γρήγορα οδηγήσουν την χώρα σε εκλογές τόσο το καλύτερο για τους ίδιους.