Τάσος Καραμήτσος

Πρώτα απ’ όλα μερικές παρατηρήσεις επ’ αυτών, ξεκινώντας από την αντιπολίτευση που έτσι πολύ εύκολα είπε ότι «αφού έχετε 11,5 δισ. ευρώ πλεόνασμα, γιατί δίνετε μόνο 1 δισ. ευρώ και κρατάτε τα υπόλοιπα...».

Ξέρετε, αυτά τα εξωφρενικά που λέγονται έτσι εύκολα μέχρι πρότινος τα ακούγαμε από τον ΣΥΡΙΖΑ, τον Βαρουφάκη και τη Ζωή, όχι όμως από το ΠΑΣΟΚ (Δουδωνής), γιατί υποθετικά -αλλά εγώ πιστεύω και πραγματικά- το ΠΑΣΟΚ ήταν ένα κανονικό κόμμα που πάντοτε αποτελούσε μια εναλλακτική πρόταση-λύση για τη διακυβέρνηση της χώρας.

Σήμερα, κατά τα πρότυπα του «ξυλολίου των Τεμπών», το ΠΑΣΟΚ λέει ό,τι και η Ζωή, αλλά και σχεδόν όλα τα υπόλοιπα ακραία μικρότερα κόμματα εντός και εκτός της Βουλής. Γιατί το να ασκείς κριτική για το πού και πώς μπορείς να μοιράσεις ένα μέρος του υπερπλεονάσματος είναι σωστό και απολύτως λογικό, θεμιτό από την αντιπολίτευση. Το να λες, όμως, ότι... δώστε τα μισά ή όλα, όπως πίστευε ο ΣΥΡΙΖΑ ότι μπορούσε να δώσει τα 37 δισ. ευρώ που είχε το Δημόσιο ως μνημονιακή υποχρέωση, αντιλαμβάνεστε ότι οι άνθρωποι δεν έχουν ιδέα τι συμβαίνει στην Ε.Ε. και στα δημόσια οικονομικά.

Θα αναρωτηθεί λοιπόν κάποιος, πέραν της τραγωδίας που ζει η χώρα με την εξόφθαλμη έλλειψη αντιπολίτευσης, αν έκανε σωστά που έδωσε όπως έδωσε αυτό το 1 δισ. ευρώ ο Μητσοτάκης. Καταρχήν, η γνώμη μου είναι ότι αν όλα ήταν καλά και η ακρίβεια δεν είχε τσακίσει τους πολίτες από το 2021 και μετά (λόγω της διεθνούς πληθωριστικής έκρηξης), τα πρωτογενή πλεονάσματα θα έπρεπε όλα να πηγαίνουν κατευθείαν στο Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων προκειμένου να γίνονται έργα, να πληρώνονται οι εταιρείες που έχουν μείνει πολύ πίσω σε αποπληρωμές από το Δημόσιο, και έτσι δυστυχώς αυτές με τη σειρά τους έχουν αφήσει απλήρωτη ολόκληρη την επιχειρηματική «αλυσίδα», η οποία καταλήγει σε απλήρωτους εργαζόμενους. Αυτό συμβαίνει κατά κόρον σε μικρομεσαίες εργολαβικές εταιρείες αλλά και αλλού.

Ομως η κατάσταση στη χώρα λόγω της ακρίβειας είναι αρκετά διαφορετική, οπότε ναι, ένα μέρος των πλεονασμάτων πρέπει να οδηγείται στις τσέπες των πιο αδύναμων που είναι οι χαμηλοσυνταξιούχοι, γιατί αυτοί δεν έχουν τη δυνατότητα να δουλέψουν. Τα υψηλά ενοίκια είναι βέβαια μια πραγματικότητα που απλούστατα δεν αντιμετωπίζεται πουθενά στον κόσμο εύκολα ή μάλλον μπορεί και καθόλου. Δεν ξέρω αν πράγματι η επιδότηση θα οδηγήσει σε αποκάλυψη φοροδιαφυγής, μετρητά που δίνουν οι ενοικιαστές στους ιδιοκτήτες και θα τα κόψουν για να απολαύσουν την επιδότηση. Οπως επίσης δεν ξέρω αν θα οδηγηθεί η αγορά σε αύξηση των ενοικίων λόγω της κρατικής επιδότησης, αλλά μάλλον αυτό το ακούω υπερβολικό.

Σε κάθε περίπτωση, η επιτυχία των υπερπλεονασμάτων οφείλεται κυρίως στον περιορισμό της φοροδιαφυγής λόγω της εφαρμογής των POS, οπότε αυτό που έχει να κάνει η κυβέρνηση είναι να βρει τρόπους κυρίως στα καταστήματα εστίασης αλλά και αλλού να περιορίσει τα μετρητά και να εφαρμόσει χρεώσεις με πιστωτικές ή χρεωστικές κάρτες. Ας βάλει πλαφόν στον τζίρο με μετρητά γιατί τώρα στ’ αλήθεια, ειδικά στα νησιά (που έρχεται και καλοκαίρι), δεν υπάρχει ούτε ένας ξένος τουρίστας που να μην πληρώνει με κάρτα.

Θεωρώ επίσης ότι οι επιτυχίες του οικονομικού επιτελείου Πιερρακάκη, που φαίνεται να λειτουργεί σε συνδυασμό με τον Χατζηδάκη στο Μαξίμου αρμονικά, επιτρέπουν και πιο τολμηρές κινήσεις προκειμένου να απελευθερωθούν δυνάμεις της αγοράς με μέτρα πιο τολμηρά. Για παράδειγμα, όποιος είναι ακόμα θεριακλής μπορεί να δώσει ένα ακόμη ευρώ την ημέρα για τα τσιγάρα του, οι τιμές των οποίων σε όλες τις χώρες της Ευρωζώνης είναι διπλάσιες από εκείνες της Ελλάδας.

Σε δημοσιονομικό όφελος μιλάμε για ποσό που θα υπερβαίνει τα 200 εκατ. ευρώ, δηλαδή όσο περίπου και η επιδότηση του ενός ενοικίου. Υπάρχουν πολλά, αρκεί να υπάρχει διάθεση και δημιουργικότητα, κάτι το οποίο είναι και το μοναδικό αντίδοτο στο βάλτωμα της κυβέρνησης που την οδήγησε πάνω από 10 μονάδες πιο κάτω από τα εθνικά ποσοστά της προ διετίας.