Νίκος Αλιάγας

Κρατάω δύο ευρώ στο χέρι, σχεδόν ένα «διφραγκάκι τόσο δα μικρό», όπως λέει και το τραγούδι. Το κοιτάζω και εστιάζω στην κορόνα από την «Αρπαγή της Ευρώπης».

Σκέφτομαι πως ο κατάλληλος τίτλος σήμερα θα ήταν η «Αρπαχτή της Ευρώπης». Πώς κατάντησε! Ενα ενιαίο όραμα, ένα όνειρο πολιτισμών, να κουτσουρεύεται στη ζυγαριά των αδηφάγων! Ξεπούλημα και ξέπλυμα ιδεολογιών στον βωμό της αισχροκέρδειας. Ξεπουλήσαμε την ταυτότητά μας και τους άγραφους νόμους της κληρονομιάς μας για τριάκοντα ευρω-αργύρια. Ξεπουλήσαμε μια πριγκιποπούλα από τη Φοινίκη παριστάνοντας έναν κίβδηλο θεό δίχως ιερό και όσιο, που λέγεται χρήμα.

Στη μυθολογία μας ο Δίας μεταμφιέστηκε σε ταύρο για να σαγηνέψει την κόρη του Αγήνορα και η Ευρώπη τον ερωτεύτηκε για την τόλμη, την ανδρεία, τη δύναμη και τη φαντασία του. Δεν ερωτεύτηκε το πορτοφόλι του.

Η Ευρώπη και ο Δίας έσμιξαν και τα έδωσαν όλα ο ένας για τον άλλο. Εμείς τη δική μας Ευρώπη την προξενέψαμε με κυνισμό σε αγράμματους και ξενέρωτους γραβατωμένους.

Με λίγα λόγια τη δώσαμε, την πουλήσαμε και στην ουσία την απαρνηθήκαμε. Μείναμε με τους σκαλισμένους στα μάρμαρα χιτώνες, ανήμποροι, κρύβοντας στα συρτάρια τα γραμμάτια του χαμένου Ελντοράντο.

Διαβάζοντας τυχαία ένα ερωτικό ποίημα του Χιλιανού ποιητή Πάμπλο Νερούδα φαντάστηκα ένα μυστικό γράμμα που θα έστελνε στην αιχμάλωτη Ευρώπη, σε κάποιο γκρίζο μπουντρούμι-μπορντέλο της Δύσης,  ο τελευταίος Ελληνας-Δίας.

Λίγο πριν σχεδιάσει μια νέα αρπαγή θα μπορούσε κάλλιστα να της είχε γράψει τα παρακάτω λόγια του Πάμπλο Νερούδα (άλλωστε λίγη ποίηση σε αυτές τις τόσο πεζές και κούφιες μέρες δεν μας κάνει κακό):

«Αγριοκόριτσό μου, έχουμε ανάγκη να ανακτήσουμε τον χρόνο και να πάμε προς τα πίσω, στην απόσταση των ζωών μας, φιλί-φιλί, μαζεύοντας από κάποιο μέρος ό,τι δώσαμε χωρίς χαρά, ανακαλύπτοντας σε κάποιο άλλο το μυστικό δρόμο που έφερνε τα πόδια σου κοντά στα δικά μου, και έτσι κάτω από το στόμα μου ξαναβλέπεις το ανικανοποίητο φυτώριο της ζωής σου να απλώνει τις ρίζες του προς την καρδιά μου που σε περίμενε.
Και μία-μία οι νύχτες ανάμεσα στις πόλεις μας τις χωριστές προστίθενται στη νύχτα που μας ενώνει.

Το φως της κάθε μέρας, η φλόγα του ή η ανάπαυσή του μας δίνονται, βγαίνοντας από τον χρόνο, και έτσι
ξεθάβεται στη σκιά ή στο φως ο θησαυρός μας, και έτσι φιλούν τη ζωή τα φιλιά μας.

Ολος ο έρωτας στον έρωτά μας περικλείεται, όλη η δίψα τελειώνει στην αγκαλιά μας.

Να ’μαστε τελικά εδώ πρόσωπο με πρόσωπο, συναντηθήκαμε, δεν έχουμε χάσει τίποτα.

Διατρέξαμε ο ένας τον άλλον με τα χείλη, αλλάξαμε χίλιες φορές μεταξύ μας το θάνατο και τη ζωή, όλα αυτά που κουβαλούσαμε σαν νεκρά μετάλλια τα πετάξαμε στον πάτο της θάλασσας, όλα αυτά που μάθαμε σε τίποτα δεν μας χρησίμευσαν.

Αρχίζουμε ξανά, τελειώνουμε ξανά, θάνατο και ζωή.

Και εδώ επιζούμε, αγνοί, με την αγνότητα που εμείς δημιουργήσαμε, Ευρύτεροι από τη γη που δεν κατάφερε να ξεστρατίσουμε, αιώνιοι σαν τη φωτιά που καίει όσο η ζωή διαρκεί»*.
 
*Ωδή και φύτρα - Πάμπλο Νερούδα - Ερωτικά ποιήματα.
Μετάφραση: Αγαθή Δημητρούκα
Εκδόσεις Πατάκη