Γιάννης Σερέτης

Να ξεκινήσουμε από τα βασικά για να… προχωρήσουμε την κουβέντα. Αυτή η Εθνική Ελλάδας είναι η πρώτη τα τελευταία 40 χρόνια (μέχρι εκεί φτάνουν οι μνήμες μου) που παίζει σε γενικές γραμμές καλύτερο ποδόσφαιρο από όλες τις ελληνικές του πρωταθλήματος. Ομάδα που κατάφερε να φτιάξει τη δική της ταυτότητα, ομάδα η οποία βασίζεται σε 20-25 παίκτες και βασίστηκε στα θεμέλια της «ανακαίνισης» που είχε γίνει αρχικά με τον Φαν’ τ Σχιπ και εν συνεχεία με τον Πογέτ, ομάδα με άφθονο ταλέντο σε όλες τις θέσεις εκτός από εκείνη του αμυντικού μέσου. Ομάδα με πολύ μικρό μέσο όρο ηλικίας που έχει… άπειρο μέλλον, αλλά θέλει το αποτέλεσμα και στο σήμερα.

Στο σήμερα, απέτυχε μια φορά με τη Γεωργία και είναι… έτοιμη να αποτύχει και δεύτερη φορά στα προκριματικά του Μουντιάλ. Μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, αν τερματίσει στη Τρίτη θέση πίσω από αυτή τη Σκωτία, είναι αποτυχία και μάλιστα μεγάλη.

Προφανώς στη Γλασκώβη μπορούσε να νικήσει διότι στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα ήταν σαφώς ανώτερη ενός αντιπάλου ο οποίος δημιούργησε μηδέν φάσεις σε ροή αγώνα και πέτυχε δυο γκολ από στατικές φάσεις και ένα από γκάφα του τερματοφύλακα. Κι εδώ ακριβώς, σ’ αυτό το σημείο ερχόμαστε στην ουσία του σημαντικότερου προβλήματος της ομάδας. Πρόβλημα δεν είναι γιατί ο Γιοβάνοβιτς δεν έβαλε νωρίτερα στο ματς Κωνσταντέλια – Καρέτσα όπως θα έπρεπε. Η’ γιατί δεν καταλογίστηκε πέναλτι στο πάτημα εναντίον του Ιωαννίδη για να γίνει το 2-2 ή γιατί αγωνίστηκε ο Τζολάκης που κάνει συχνότερα λάθη τον τελευταίο μήνα από τον Βλαχοδήμο. Όλα αυτά είναι παράμετροι ενός αγώνα. Στη μεγάλη εικόνα η Εθνική Ελλάδας καλείται να αντιληφθεί ακριβώς το σημείο στο οποίο βρίσκεται.

Τα «βασικά» τα έχει κάνει και με το παραπάνω. Καλό γκρουπ, χαρισματικό. Με ωραία ποδοσφαιρική ταυτότητα. Συσπειρωμένο. Με στήριξη από την ΕΠΟ. Χωρίς έριδες λόγω αντιπαλότητας συλλόγων. Με καλή, υγιή ποδοσφαιρική ατμόσφαιρα και με πολλή αγάπη από τους φιλάθλους. Όμως αν αυτή η ομάδα μείνει στο «μπράβο» και στο «δεν πειράζει», δύσκολα θα φτάσει γρήγορα σε ανώτερο επίπεδο. Αυτή η εθνική πρέπει να γίνει πιο αυστηρή με τον εαυτό της. Να βάλει πιο ψηλά τον πήχη και να προσέχει περισσότερο στις λεπτομέρειες. Να εστιάζει στις λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά όταν θες να ξεχωρίσεις και να πάς από το «πολύ καλός» στο «εξαιρετικός».

Για να το κάνουμε… πενηνταράκια: «Λεπτομέρεια» είναι η τεράστια ευκαιρία του Παυλίδη στο 5’. «Λεπτομέρεια» είναι ότι στο πρώτο ημίχρονο στο οποίο μετά το 10’ η Ελλάδα έπαιζε μονότερμα δεν πήρε πολλά μικρά ρίσκα ώστε να πιέσει περισσότερο τον αντίπαλο και να προηγηθεί (Ζαφείρης πιο κοντά στον Μπακασέτα, Τζόλης πιο κοντά στον Παυλίδη με τον Τσιμίκα χαφ, περισσότερα overlaps ο Βαγιαννίδης). Λεπτομέρεια είναι ότι ο Τσιμίκας αντί να κάνει πάσα πέντε μέτρων στον Τζόλη σεντράρει προς τον Παυλίδη δέκα λεπτά πριν από το 0-1. Λεπτομέρεια είναι ότι ο Βαγιαννίδης παραχωρεί αβασάνιστα το κόρνερ από το οποίο ισοφάρισαν οι Σκωτσέζοι ενώ θα μπορούσε εύκολα να στείλει την μπάλα πλάγιο άουτ. Λεπτομέρεια είναι ότι στο φάουλ από το οποίο προκύπτει το 2-1 στέκονται χωρίς λόγο τρεις παίκτες στο τείχος από πλάγια θέση και στο δεύτερο δοκάρι είναι τρεις Σκωτσέζοι εναντίον δύο Ελλήνων. Λεπτομέρεια είναι ότι ο Τζολάκης δεν επιχειρεί έξοδο στη μικρή περιοχή του: σημαντικότερη η ευθύνη του στη συγκεκριμένη φάση παρά στη γκάφα του 3-1 στο 95’.

Αυτή η Εθνική Ελλάδας πίστεψε μετά τη νίκη στην Αγγλία ότι είναι καλύτερη απ’ αυτό που στην πραγματικότητα είναι. Σταδιακά… ήρθε στα ίσα της, προσγειώθηκε. Τώρα, κάθε παίκτης της πρέπει να καταλάβει ότι κάθε λεπτομέρεια είναι μια χαμένη ευκαιρία. Διότι οι εθνικές δεν έχουν… τρεις διοργανώσεις κάθε χρονιά. Εχουν μία διοργάνωση κάθε διετία. Και κάθε χαμένη λεπτομέρεια μπορεί να είναι μια χαμένη διοργάνωση.

Αυτή η ήττα στη Σκωτία πόνεσε, πλήγωσε, «έτσουξε», μας στενοχώρησε. Σαφώς οι ελπίδες πρόκρισης είναι απειροελάχιστες: η Εθνική πρέπει να το κάνει όπως ο… ΠΑΟΚ το 2024 με σερί νίκες στο φινάλε εναντίον των ανταγωνιστών της. Πέραν του Παγκοσμίου Κυπέλλου, όμως, για να αποτελέσει αυτή η πορεία της πολύτιμο μάθημα για τα επόμενα προκριματικά, πρέπει να δει τι συνέβη όχι μόνο στο 0-3 από τη Δανία στο Φάληρο, αλλά και στο 3-1 από τη Σκωτία. Διότι ματς τα οποία τελειώνουν στο 65’ ή στο 70’ ή στο 75’ δεν ανακαλύφθηκαν ακόμα στο ποδόσφαιρο.

Τα ματς τελειώνουν στο 95’ και το ποδόσφαιρο είναι σπορ στο οποίο ο εκάστοτε «χειρότερος» έχει σημαντικό ποσοστό επιτυχίας απέναντι στον εκάστοτε καλύτερο. Κολακευτικό το «Η μεγαλύτερη κλοπή στην ιστορία μετά από εκείνη των Ελγινείων» που έγραψαν οι Σκωτσέζοι, θα το θυμόμαστε μετά από χρόνια, αλλά για να ανέβει ακόμα ένα επίπεδο η ομάδα, πρέπει να κοιτάζει περισσότερο τα στραβά της παρά τα κεκτημένα καλά της.