Δημήτρης Παγαδάκης

Καθένας, ωστόσο, δικαιούται να έχει μία γνώμη, ένα σκεπτικό, μια αξιολόγηση, μια ανάλυση τέλος πάντων. Για κάθε περιστατικό. Ενοχλητικό ή ευχάριστο, αδιάφορο. Φτάνει να περισσεύει η περίσκεψη. Το κακό είναι ότι κυριαρχεί η βιασύνη για συμπεράσματα. Το χειρότερο, η πρεμούρα για γνωμοδοτήσεις. Κοινώς, η έκδοση φετφάδων.

Το θλιβερό γεγονός της απώλειας της ζωής ενός νέου ανθρώπου με κλεμμένο αυτοκίνητο από χαλάζι πυροβολισμών των επίσης νεαρών αστυνομικών που τον καταδίωκαν έγινε αφορμή για διανοητικό κομφούζιο ή, καλύτερα, μικρονοϊκό ξεσάλωμα. Και ακόμη, ευκαιρία υστερικού ξεδιπλώματος αναθεμάτων, αφορισμών, διακρίσεων και ακροβατικών συμψηφισμών .

Μερίδα της κοινωνίας εγκωμιάζει τους περιπολούντες αστυνομικούς ως ευσυνείδητους φύλακες της τάξης που κινδυνεύουν την ώρα άσκησης του καθήκοντος τους. Μια άλλη τους αντιμετωπίζει ως ασύδοτους κουμπουροφόρους που σκοτώνουν αβέρτα και αναίτια.

Από κοντά υπάρχουν εκείνοι που θεωρούν κάθε νεαρό Ρομά, επί της ουσίας Έλληνα πολίτη, σεσημασμένο, παραβατικό και κλεφτρόνι που πάει γυρεύοντας για παραδειγματική τιμωρία. Απέναντι τους στοιχίζονται όσοι περιγράφουν τη φυλή του περιθωριοποιημένη και καταπιεσμένη έρμαιο στις αυταρχικές διαθέσεις του τυφλού ρατσισμού και θύμα της “προμελετημένης” κρατικής καταστολής.

Προφανώς και η έννοια της κοινωνικής συνοχής στέκεται μετέωρη όταν το δημόσιο σώμα διχάζεται μεταξύ φαντασμάτων. Χωρίζεται και ραγίζει όταν κάθε πλευρά εκφράζει στερεοτυπικούς χαρακτηρισμούς για υποτιθέμενους “ντεσπεράντος” και “κυνηγούς κεφαλών”. Πόσο μάλλον φυγοκεντρίζεται από τη σταθερά της συντεταγμένης πολιτείας όταν επιμένει να αγνοεί τα γεγονότα που πρέπει προηγουμένως να τεκμηριωθούν.
Με επιβραβεύσεις και σιχτιρίσματα δεν επαληθεύεται το τι έγινε στο Πέραμα; ¨Ήταν μήπως μεμονωμένο συμβάν, ανθρωποκυνηγητό ρουτίνας με τραγική κατάληξη, αιματηρή καταδίωξη ή φονική συμπλοκή; Υπήρξε νόμιμη άμυνα, σοβαρή επιχειρησιακή ασυνεννοησία ή κατάχρηση δικαιώματος από πλευράς της ΕΛΑΣ; Ήταν, άραγε , ρατσιστικό έγκλημα μίσους από σώμα αυτόκλητων τιμωρών με ανεξέλεγκτη οπλοκατοχή;
Οπωσδήποτε με το να χάσει ένας άνθρωπος τη ζωή του, ότι κι αν συνέβη εκεί είναι ένα τραγικά ολέθριο γεγονός. Το μαρτυρά και ο κατεπείγων πειθαρχικός έλεγχος και η πλήρης επιχειρησιακή αξιολόγηση της δράσης των αστυνομικών που διατάχθηκαν.

Ευτυχώς. Γιατί μπορεί η Ελλάδα να δοκιμάζεται από μύρια στραβά αλλά δεν είναι ανεξέλεγκτα βίαιο Φαρ Ουέστ. Έχει θεσμικές διαδικασίες όπως κάθε πολιτισμένο κράτος. Και διαθέτει δικαστικά όργανα που, λογικά, δεν βιάζονται να εκδώσουν καταδικαστικές ή αθωωτικές αποφάσεις πριν τεθούν όλα τα στοιχεία στη διάθεσή τους.

Τα υπόλοιπα είναι τσάμπα φιγούρες και κούφια λόγια σε ένα τσίρκο ενθουσιωδών χειροκροτημάτων και σκόπιμης μνησικακίας. Μακριά από ισαποστακισμούς, το κυρίαρχο είναι η εμπέδωση αισθήματος συλλογικής ασφάλειας. Αυτή προστατεύει τα ατομικά δικαιώματα, αποτελεί προϋπόθεση θωράκισης της Δημοκρατίας και αναγκαίο όρο της κοινωνική ομαλότητας.

Αντίθετα είναι ο έξαλλος θυμός, η επιθετική αναίδεια, οι λούμπεν βανδαλισμοί και οι τρομοκρατικές απειλές που υπονομεύουν τις θεμελιώδεις ελευθερίες των πολιτών και διαβρώνουν το κράτος δικαίου. Αν τώρα υπάρχουν φανατικοί η παρασυρμένοι οπαδοί των όποιων έκνομων ενεργειών, από όπου κι αν προέρχονται, κακό του κεφαλιού τους.

Πιο επιζήμιος, όμως για τη Δημοκρατία είναι ο ακτιβιστκός παραλογισμός που ζητάει διακριτική απόσυρση της κρατικής προστασίας και αφοπλισμό των ένστολων οργάνων της πολιτείας. Στη πραγματικότητα τέτοια ανεύθυνα αιτήματα πριμοδοτούν την ανάδυση της αυτοδικίας και χτίζουν ολοζώντανο σκηνικό Άγριας Δύσης. Με δυο λόγια, υποκινούν και παροτρύνουν τους οχυρωμένους στα ταμπούρια των απόψεων τους πολίτες να σκοτωθούν μεταξύ τους. Με πραγματικά πυρά. Και να πάνε άκλαυτοι.