Δημήτρης Δανίκας

Κατώτεροι και κατώτατοι λοιπόν. Τα πλάσματα της παραγωγής. Των υπηρεσιών. Οι «πληβείοι». Οι «ασήμαντοι». Οι «έσχατοι». Τα παιδιά ενός κατώτερου θεού. Αφού ο μισθός τους είναι κατώτερος και κατώτατος. Ε τότε κατώτεροι και κατώτατοι κι αυτοί

Ενώ, ας πούμε, οι πάσης φύσεως αρσενικές, θηλυκές και αρσενικοθήληκες «γλάστρες». Οι πάσης φύσεως «κοσμικές» και «βιζιτούδες». Ολες και όλοι αυτοί. Στους πρώτους τίτλους μιας ημερησίας διάταξης σύγχρονης, αεράτης, μοντέρνας, λουσάτης και ακριβής

Ετσι τα «παιδιά ενός κατώτερου θεού» θα λαμβάνουν πενήντα και τέσσερα ευρώ. Αυτή η αύξηση η τρομερή. Ο εργοδότης θα πληρώνει ογδόντα ευρώ. Τόσο αξίζουν αυτοί οι σύγχρονοι δούλοι, ελεύθεροι φυσικά και πολίτες με συνταγματικά δικαίωματα κανονικά. Και φυσικά αν τελικά ψηφιστεί και εφαρμοστεί η εντολή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Αν δηλαδή χαμηλώσει το όριο το αφορολόγητο. Ε τότε στο τέλος κάθε χρονιάς, η αύξηση των πενήντα και τεσσάρων, θα καταλήξει στα δεκαπέντε ευρώ. Μηνιαίως αυτό

Πράγμα που σημαίνει πως η αύξηση η καθημερινή , στην τσέπη κάθε ελεύθερου δούλου θα είναι μισό ευρώ. Περίπου όσο κοστίζει μια τσιχλόφουσκα. Οσο κοστίζει το ένα τέταρτο ενός προφυλακτικού. Οσο κοστίζει μισή σερβιέτα. Οσο κοστίζει μια μπανάνα. Οσο κοστίζουν δύο τσιγάρα. Οσο κοστίζει μισό αναπτηράκι. Οσο κοστίζει μία μικρή φιάλη νερού. Αντε μπαγάσα. Τυχερός είσαι. Θα ξεδιψάσεις!

Μισό ευρώ. Ημερησίως. Από τον πρωθυπουργό. Από τον Αλέξη Τσίπρα. Τον αριστερό. Του Μαδούρο τον οπαδό. Τον σωτήρα του ελληνικού λαού. Του Μαρξισμού. Του Λενινισμού. Των καταλήψεων. Των αγανακτισμένων και αντιμνημονιακών. Του εχθρού του διεθνούς ιμπεριαλισμού. Τον εκπρόσωπο του προλεταριάτου

Αυτή είναι η μεγαλύτερη κυβίστηση. Πολιτική, κοινωνική και ιδεολογική. Η πιο εκκωφαντική. Η πιο ακραία. Η πιο θεαματική. Η πιο μεγαλειώδης. Η πιο υποκριτική. Και η πιο συστημική

Γιατί στο βάθος όλων αυτών. Η εικόνα του πρωθυπουργού. Η σχέση του με τα «παιδιά ενός κατώτερου θεού». Η πίστη του στις ιδέες της αλληλεγγύης, της ισότητας και της ισονομίας. Η πορεία του προς την επαναφορά της χώρας στην κανονικότητα και την λαική προστασία. Ολα αυτά. Καταλήγουν σε μια εικόνα

Μια εικόνα της μελαγχολικής. Της θλιβερής. Της απελπιστικής νεοελληνικής καθημερινότητας. Τα «παιδιά ενός κατώτερου θεού». Ολοι αυτοί της παραγωγής, των υπηρεσιών και της προσφοράς. Να ταυτίζονται, σαν δίδυμα κανονικά, με ρακένδυτους επαίτες. Με άστεγους και με πάσης φύσεως ανθρώπινα ερείπια

Οι σκελετοί. Οι νεκροζώντανοι οργανισμοί. Που σε κάθε γωνιά. Του Κωλανακίου φερ ειπείν. Με απλωμένη την παλάμη και με ψιθυριστή, τσακισμένη, φωνή, λένε «σας παρακαλώ μια βοήθεια να βάλω στο στόμα μου μισή μπουκιά»

Ε λοιπόν ο Αλέξης Τσίπρας ο αρχηγός. Κάθε μέρα, χωρίς να κοιτάξει στα μάτια τον επαίτη της γωνιάς, ικανοποιεί την αριστερή συνείδησή του, βγάζοντας από την τσέπη του και δίνοντας σ αυτό το σκελετό μισό ευρώ!

Αυτά τα φραγκοδίφραγκα η πολιτική της Αριστεράς. Αυτή και η αξία των «παιδιών ενός κατώτερου θεού». Και που σαι. Μου είπε ένας ψηφοφόρος και υποστηρικτής αυτής της φιλανθρωπίας της αριστερής. Να κάνεις τον σταυρό σου. Θα μπορούσε να ήταν και χειρότερα!