Βασίλης Στεφανακίδης

Και δεν μιλώ για συμπεριφορές και πράξεις εκτός Κοινοβουλίου, αλλά κυρίως για το ανύπαρκτο έργο και σε πολλές περιπτώσεις τις γραφικές παρεμβάσεις ή πρωτοβουλίες που στρέφονται ακόμα κατά της ίδιας της χώρας που θεωρητικά εκπροσωπούν, ανεξαρτήτως ιδεολογικής και κομματικής προέλευσης.

Το πρόσφατο επεισόδιο ξυλοδαρμού δημοσιογράφου από ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ είναι απλώς η αφορμή για το παρόν σχόλιο, για να θυμηθούμε δεκάδες περιστατικά των τελευταίων χρόνων στις Βρυξέλλες και το Στρασβούργο που αποδεικνύουν αρχικά τις λανθασμένες επιλογές αυτών που τους έβαλαν στα ψηφοδέλτια και στη συνέχεια των ψηφοφόρων που τους έδωσαν την ψήφο τους.

Η εύκολη απάντηση-καραμέλα των κομμάτων είναι πως όλοι έχουν δικαίωμα στην εκπροσώπηση σε μια συμπεριληπτική δημοκρατία και στο τέλος ο λαός είναι αυτός που αποφασίζει. Ολοι όμως παραλείπουν να πουν ότι το κύριο προσόν τέτοιων υποψηφίων -πέραν των σκληρών κομματικών και των μηχανισμών- είναι η αναγνωρισιμότητα.

Δεν έχει καμία σημασία πώς χτίστηκε αυτή η αναγνωρισιμότητα, αρκεί να είναι απτή και μετρήσιμη.

Εξ ου, λοιπόν, και βλέπουμε τόσο στα ευρωψηφοδέλτια στις τελευταίες αναμετρήσεις (παλιότερα υπήρχαν οι λίστες με τους «διορισμούς» των αρχηγών) αλλά και στις εθνικές εκλογές να συμπεριλαμβάνονται αναγνωρίσιμα πρόσωπα από τον χώρο του θεάματος, της τηλεόρασης, των γηπέδων, της πασαρέλας, του YouTube κ.λπ.

Η συνέχεια επί του πεδίου; Η μία τηλεπαρουσιάστρια να συλλαμβάνεται με βαλίτσα 500.000 ευρώ, ο άλλος ηθοποιός να καταγγέλλεται για βιασμό, ο μπασκετμπολίστας να γρονθοκοπεί δημοσιογράφο γιατί δεν του άρεσαν τα μούτρα του, ο ποδοσφαιριστής του Δημοτικού να αλλάζει κόμμα γιατί το προηγούμενο μετάνιωσε για την ευκαιρία που του έδωσε, το πρώην μανεκέν από την άκρα Δεξιά που αρχικά εκλέχτηκε να μεταπηδά με ευκολία στη ριζοσπαστική Αριστερά και πλείστα άλλα, μηδέ εξαιρουμένων και των αναγνωρίσιμων από το σινάφι μας, τα χαΐρια των οποίων βλέπουμε στα κοινοβούλια και δεν ξέρουμε πού να κρυφτούμε. Και να μην ξεχάσω την 87χρονη κρεοπώλισσα από τον Εβρο που την ψάχνουν και δεν τη βρίσκουν στις Βρυξέλλες γιατί φοβάται να μπει σε αεροπλάνο!

Αλλά και στην εθνική Βουλή και τους δήμους αναγνωρίσιμοι «σωτήρες», ων ουκ έστιν αριθμός, που μια που τους ψηφίζουμε και μια που παθαίνουν αφωνία για μια ολόκληρη θητεία και μας θυμίζουν την ύπαρξή τους στις επόμενες εκλογές. Ενδεχομένως και μέσα από τα social media όπου απαθανατίζονται σε glamorous events.

Μα, θα πει κάποιος, η πολιτική δεν είναι επάγγελμα, ούτε κληρονομικό δικαίωμα κάποιων ελίτ. Ολοι έχουν το δικαίωμα να προσφέρουν τις ιδέες, τις απόψεις, το όραμά τους, ανεξαρτήτως κοινωνικής, οικονομικής και επαγγελματικής προέλευσης.

Σωστά. Αυτό είναι άλλωστε δημοκρατία. Εχω όμως μια μικρή ένσταση. Οσοι επιθυμούν να μετάσχουν στα κοινά πρέπει να έχουν κάτι να προσφέρουν. Να έχουν κάποιο υπόβαθρο για να συμμετάσχουν σε νομοθετικά σώματα που αποφασίζουν για τις ζωές όλων μας. Αν δεν γνωρίζουν τα στοιχειώδη, τότε δεν είναι τίποτε άλλο από πρόβατα που, έναντι μιας αξιόλογης αμοιβής και κοινωνικής αναγνώρισης, απλώς ψηφίζουν ό,τι λέει το κόμμα και τις περισσότερες φορές δεν ξέρουν καν περί τίνος πρόκειται.

Ωστόσο, και πολλοί άλλοι που δεν προέρχονται από τους celebrities είναι καλύτεροι επειδή τσακώνονται στα κανάλια και υψώνουν συνδικαλιστικές σημαίες ή εξαργυρώνουν την αναγνωρισιμότητα και τη δημοφιλία μέσα από το επάγγελμά τους;

Προφανώς όχι, γιατί συνήθως, όπως λέει και ο λαός, ο άδειος τενεκές κάνει περισσότερο θόρυβο. Και εν τέλει, το κρίσιμο σε όλη αυτή την παράνοια είναι η αποφασιστική κρίση των ψηφοφόρων, που, όμως, όπως ξέρουμε όλοι, δεν είναι πάντα η σοφότερη. Κι έτσι ο καθρέφτης της κοινωνίας εμφανίζει αυτά τα είδωλα και στη συνέχεια τα αποκαθηλώνει μέχρι τα κόμματα να εμφανίσουν τα new enrtries! Και ελπίζουμε μέσα στη γενική αγωνία προσέλκυσης ψήφων από αναγνωρίσιμους να μη δούμε και την κατά τα άλλα συμπαθή influencer Ιωάννα Τούνη ή τύπους με πολλούς ακολούθους στα social όπως ο Φειδίας της Κύπρου!