Βασίλης Στεφανακίδης

Οι εκδοθείσες οικοδομικές άδειες στο σύνολο της επικράτειας μειώθηκαν κατά 22%. Το εύλογο ερώτημα είναι γιατί αυτή η τεράστια μείωση. Μήπως η οικονομία έχει μπει σε ύφεση και δεν το πήραμε χαμπάρι; Μήπως υπάρχει μεγάλη στενότητα στην αγορά και έλλειψη ρευστότητας; Μήπως λύθηκε το στεγαστικό πρόβλημα της χώρας και επομένως είναι λογική μια κόπωση στη ζήτηση ακινήτων;

Προφανώς τίποτε απ’ όλα αυτά. Το αίτιο βρίσκεται στην απόφαση του ΣτΕ να απαγορεύσει τα bonus σε τετραγωνικά και ύψος στα κτίρια που πληρούσαν τις νέες περιβαλλοντικές και ενεργειακές προϋποθέσεις του ΝΟΚ.

Ενας κανονισμός που ισχύει εδώ και χρόνια και έχουν κάνει χρήση των προβλέψεών του κατασκευαστές σε εκατοντάδες πολυκατοικίες, κυρίως στα μεγάλα αστικά κέντρα. Πλην όμως όταν κάποιοι ιδιώτες και δήμοι προσέφυγαν στο ΣτΕ κατά των προβλέψεων του ΝΟΚ, το Ανώτατο Δικαστήριο έκρινε και αποφάσισε ότι αυτός ο ΝΟΚ είναι αντισυνταγματικός και πως πρέπει να αποσυρθεί. Αποτέλεσμα; Ολη η οικοδομική δραστηριότητά να αναστατωθεί και να ανακοπεί. Ηδη τελείωσε και ο Μάιος και ακόμα είναι θολό τι μπορεί να χτίσει κανείς εν αναμονή κάποιας ρύθμισης του αρμόδιου υπουργείου η οποία ετοιμάζεται σε... συνεργασία με το ΣτΕ για να μην εκπέσει ξανά έπειτα από κάποια προσφυγή!

Εν τοιαύτη περιπτώσει όμως υπάρχουν κάποιες απορίες.

Αυτό το Ανώτατο Δικαστήριο πού ακριβώς ζει και δραστηριοποιείται; Μήπως σε κάποια άλλη χώρα; Οταν επί χρόνια έχει συνταχθεί ο ΝΟΚ γιατί δεν κάθισαν να τον διαβάσουν και να προειδοποιήσουν την εκτελεστική εξουσία για την αντισυνταγματικότητα και το κάνουν τώρα επειδή υπήρξαν προσφυγές; Δηλαδή αν δεν γίνονταν προσφυγές θα έχτιζε ο καθένας στηριζόμενος σε έναν αντισυνταγματικό νόμο;

Είπαμε, η Δικαιοσύνη οφείλει να είναι τυφλή. Ωστόσο οι δικαστές, εκτός από την ερμηνεία του Συντάγματος και των νόμων, δεν θα έπρεπε να συνυπολογίζουν τη διαμορφωμένη κατάσταση στην κοινωνία και να διασφαλίζουν την ασφάλεια δικαίου και την ισονομία;

Μήπως κάποιοι από τους δικαστές, καλυπτόμενοι πίσω από τη θεσμική ανεξαρτησία τους, στην ουσία όχι απλώς ακυρώνουν την εκτελεστική εξουσία, αλλά και την υποκαθιστούν με τις αποφάσεις τους; Καμία ενσυναίσθηση των προβλημάτων που δημιουργούνται στην οικονομία από τις τυπολατρικές αποφάσεις τους; Και είναι άραγε δίκαιο στο τέλος να επικρατεί το «όποιος πρόλαβε, πρόλαβε και είναι τυχερός και όποιος δεν πρόλαβε είναι απλά άτυχος και τι να κάνουμε;»;

Πέρα όμως από το σοκ που ζούμε στην οικοδομική δραστηριότητα, η οποία θα δείχνει την ίδια κακή εικόνα και για όλο τουλάχιστον το πεντάμηνο, τελευταία έχουμε ένα ακόμα τεράστιο θέμα που έχει αναστατώσει τη χώρα απ’ άκρου εις άκρον.

Μια απόφαση και πάλι του ΣτΕ έρχεται να ακυρώσει νόμο που ισχύει πάνω από 20 χρόνια και αφορά τα οικόπεδα στα όρια οικισμών κάτω από 2.000 κατοίκους. Δηλαδή σχεδόν όλα τα χωριά της υπαίθρου. Μέχρι τώρα όταν ήθελε κάποιος να χτίσει λίγα μέτρα έξω από τα όρια του χαραγμένου οικισμού έπαιρνε άδεια από την οικεία νομαρχία και προχωρούσε.

Τώρα το ΣτΕ θεωρεί όλα τα οικόπεδα γύρω από τους οικισμούς, ακόμα κι αν εφάπτονται με τα όρια, ως απλά χωράφια που δεν μπορούν να χτιστούν και θεωρεί την περιφερειακή διοίκηση αναρμόδια για έκδοση τέτοιων αδειών.

Και, βέβαια, ως χωράφια δεν έχουν πλέον καμία αξία ενώ οι ιδιοκτήτες τους, που θεωρούσαν πως είχαν ένα περιουσιακό στοιχείο προς εκμετάλλευση ή για να αφήσουν στα παιδιά τους, πλέον στην πράξη δεν έχουν τίποτα. Και αυτό με μια απόφαση που έρχεται από το πουθενά και οδηγεί φυσικά στο πουθενά.

Το δε κόστος, την αγανάκτηση και την οργή των εκατοντάδων χιλιάδων ιδιοκτητών δεν την εισπράττουν οι δικαστές του ΣτΕ, αλλά η κυβέρνηση, επί των ημερών της οποίας συμβαίνει αυτή η απομείωση περιουσιών. Και πώς να εξηγήσεις στον κάθε -και δικαίως- αγανακτισμένο πολίτη ότι δεν φταίει η κυβέρνηση, αλλά οι δικαστές; Τρέχει και δεν φτάνει τώρα η κυβέρνηση, να σβήσει -που δεν σβήνουν εύκολα- τις φωτιές που άναψε το ΣτΕ και κοστίζουν πολιτικά.

Και φυσικά δεν έχουν τι να πουν η κυβέρνηση και ο Μητσοτάκης όταν τους λένε «μα εμείς εσένα ψηφίσαμε να μας κυβερνήσεις και στην πράξη εσύ επιτρέπεις το ΣτΕ να συγκυβερνά και μάλιστα από θέση ισχύος»! Και τα περί διαχωρισμού των εξουσιών και της ανεξαρτησίας τους ο πολύς κόσμος τ’ ακούει βερεσέ, αφού στην πράξη νιώθει πάντα θύμα πολλών εξουσιών!