25 χρόνια φιλοσοφημένης μουσικής

Μια φορά και ένα καιρό υπήρχε ένα συγκρότημα. Μια ομάδα μουσικών που αποφάσισε το 1990 να ενώσει τις δυνάμεις της και να κάνει πράξη το όραμα της για μουσική χωρίς σύνορα. Από τότε μέχρι σήμερα η κολλεκτίβα έχει αλλάξει πολλές φορές σύσταση, έχει διαλυθεί, έχει ξαναενωθεί, έχει φιλοσοφήσει και έχει τραγουδήσει στα πιο απίθανα μέρη. Πάντα ξεκινώντας από την αγάπη των μελών της για την κρητική μουσική η ομάδα των Χαΐνηδων είναι πάντα κοντά μας με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.

Οι πρόσφατες φήμες για την διάλυση του συγκροτήματος διαψεύστηκαν από τον ίδιο τον Δημήτρη Αποστολάκη, λυράρη, εμπνευστή του γκρουπ και βασικό δημιουργό των τραγουδιών του. Ο ίδιος μαζί με τον Δημήτρη Ζαχαριουδάκη είναι και οι μόνοι που έχουν απομείνει από την αρχική σύνθεση χωρίς όμως κάθε αλλαγή μελών να γίνεται με μελοδραματικό τρόπο, τσακωμούς και διαλυμένες φιλίες. Οι μουσικοί στους Χαΐνηδες έρχονται και φεύγουν όπως ακριβώς τα μέλη μιας παρέας. Χάνονται για λίγο και ξαναενώνονται με συγκίνηση. Συμπράττουν και μετά τραβά και πάλι ο καθένας τον δρόμο του.

Και μπορεί την Τετάρτη 9 Σεπτεμβρίου στην Τεχνόπολις του Δήμου Αθηναίων να μην ακούσουμε το «Καπηλειό» από τον

Μίλτο Πασχαλίδη, αλλά η φωνή του έχει σημαδέψει αυτό το εξαιρετικό τραγούδι και η συμμετοχή του στο συγκρότημα αν και για μόλις ένα δίσκο θα μείνει αξέχαστη. Όπως αξέχαστη θα μείνει και η συμμετοχή του Ψαραντώνη σε πολλά τραγούδια, του Γιάννη Χαρούλη , του Αλκίνοου Ιωαννίδη, του καραγκιοζοπαίχτη Άθω Δανέλη στο δίσκο «Ο Καραγκιόζης στη Γιουροβίζιον» το 2007 αλλά και των Mode Plagal. Δεκάδες επιτυχίες, άλλα κυρίως δεκάδες τραγούδια με μοναδικούς στίχους και αυτόν τον μελωδικό ήχο της λύρας που δεν μπορεί κανείς να αγνοήσει.



Όλα τα παραπάνω αφορούν τη μουσική δημιουργία του συγκροτήματος. Αλλά το ίδιο σημαντική είναι και η στάση τους απέναντι στη ζωή και την τέχνη. Η γνώμη που έχουν για την ελληνική κοινωνία αλλά και το σύμπαν. Επιστήμονες πριν από μουσικοί και πολίτες του κόσμου πριν από οτιδήποτε άλλο. Αυτοί είναι οι Χαΐνηδες και όπως είναι φυσικό το κάλεσμα τους για την επετειακή συναυλία στην Τεχνόπολη είναι το ίδιο ιδιαίτερο με αυτούς. Περιγράφει τον τρόπο για να γίνει η ζωή μας καλύτερη και καλεί στο πάρτι τους τους πιο αλλόκοτους ακροατές!

«Η ζωή μας δε θα γίνει καλύτερη αν εμείς εξασκούμε με συνέπεια την τέχνη μας. Ο κόσμος θ' αλλάξει πραγματικά αν, όλοι και όλες, μάθομε να κάνουμε τη ζωή μας τέχνη. Κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή. Ελάτε να μάθομε μαζί να χορεύομε, να τραγουδούμε, να στοχαζόμαστε. Γιατί, μόνο ο χορευτής ξέρει να περπατεί, μόνο ο τραγουδιστής να μιλεί, μόνο ο στοχαστής να χαμογελά.

»Η ζωή μας δε θα γίνει καλύτερη αν κάνομε οικονομία στο χρήμα μας. Μόνο αν κάνομε οικονομία στο χρόνο μας. Η ύψιστη πολιτική πράξη είναι να διαλέξομε αυστηρά τον απέναντι μας. Το μόνο κριτήριο επιλογής είναι η ποιητική αρμονία μεταξύ των λόγων και των πράξεων του. Τότε αυξάνεται το ‘πολιτισμικό’ μας κεφάλαιο, που απ’ αυτό απορρέει και το υγιές ‘οικονομικό’ .

»Η παράσταση ενδείκνυται: για χαρούμενους μελλοθάνατους, για εγκυμονούσες και εγκυμονούντες, για ανώριμους σοφούς, για σοβαρούς αλήτες, για κατά βάθος τρελούς, για κατά πλάτος λογικούς και για βατράχους που προτιμούν τη λίμνη, από το φιλί της ωραίας πριγκίπισσας».