Τρικυμία και κατά κράτος ήττα

 Εκ προοιμίου η αποστολή στο ΣΕΦ θα ήταν πολύ δύσκολη, αφού οι “πράσινοι” είχαν σημαντικές απουσίες και απέναντί τους μία ομάδα που έχει χημεία, καθώς δεν είχε ολοκληρωτικές αλλαγές στο ρόστερ σε σχέση με τη χρονιά που μας πέρασε.

Παρόλα αυτά όταν παίζεις απέναντι στον Ολυμπιακό οι δικαιολογίες πρέπει να εξαντλούνται τη στιγμή που οι παίκτες πατάνε το παρκέ για να αγωνιστούν. Δυστυχώς για τον Παναθηναϊκό η εικόνα του ήταν τέτοια εντός των τεσσάρων γραμμών, που εξαντλεί κάθε άλλοθι και κάθε δικαιολογία.

Ένας Παναθηναϊκός που ηττήθηκε κατά κράτος σε όλα τα επίπεδα, τόσο σε αγωνιστικό, όσο και σε τακτικό. Ο Ολυμπιακός εκμεταλλεύτηκε κάθε αδυναμία των φιλοξενούμενων και τους τιμώρησε με πολύ σκληρό τρόπο, την ώρα που μετά τα πρώτα 7-8 λεπτά οι “πράσινοι” έδειχναν πλήρως ανήμποροι να αμυνθούν, αλλά και να κάνουν μία επίθεση της προκοπής. Η συγκέντρωση από κάποιο σημείο και μετά είχε πάει… περίπατο, ενώ στην επίθεση υπήρχε μεγάλη στατικότητα. Υπήρξαν επιθέσεις που έμοιαζαν να βγαίνουν από χρονοντούλαπο της μπασκετικής ιστορίας με τους παίκτες να είναι σχεδόν θεατές.

Ουσιαστική ανάλυση δεν μπορεί να γίνει μετά το πρώτο ημίχρονο, αφού ο Παναθηναϊκός είχε καταρρεύσει στο παρκέ και δεν έδειξε ποτέ σημάδια ανάκαμψης. Τα πάντα κρίθηκαν στο πρώτο ημίχρονο και εκεί έγιναν πράγματα που πρέπει να σταθεί το τεχνικό τιμ και να μην επιτρέψει την επανάληψη τους.

Ο αγώνας

Με το ξεκίνημα του αγώνα το πρώτο πράγμα που έγινε ορατό από τις πρώτες επιθέσεις ήταν πως οι πράσινοι στόχευσαν τον Βασίλη Σπανούλη, με σκοπό να μη βρει διαδρόμους για drive αλλά και να έχει πάντα αθλητικούς και ψηλότερους παίκτες απέναντί του για να δυσκολευτούν οι εκτελέσεις του.

Αρχικά λοιπόν το μαρκάρισμα του αναλάμβανε ο Γκιστ, ενώ στις αλλαγές στα σκριν έπεφτε επάνω του ο Σίνγκλετον. Ουσιαστικά αυτό μπέρδεψε τον Ολυμπιακό στα πρώτα 2-3 λεπτά μέχρι να αναγνωρίσει και να εκμεταλλευτεί τα μις ματς που είχε σε άλλα σημεία του γηπέδου. Πρώτο και καλύτερο από αυτά ήταν αυτό του Πρίντεζη με τον Χαραλαμπόπουλο. Οι “ερυθρόλευκοι” άρχισαν αμέσως να χτυπάνε εκεί παίρνοντας εύκολα σκορ, αλλά και προκαλώντας φθορά. Επίσης με αυτό το σχήμα έμενε συχνά-πυκνά γυμνή η ρακέτα, και αν αυτό στην αρχή δεν ήταν φανερό, όσο πέρναγε η ώρα τόσο περισσότερο γινόταν πλεονέκτημα για τον Ολυμπιακό και μειονέκτημα για τους φιλοξενούμενους.

Ο Ολυμπιακός επίσης προσπάθησε να πιέσει τόσο στην επίθεση όσο και στην άμυνα τους αριθμητικά λίγους γκαρντ που είχε ο Πεδουλάκης στο ρόστερ του για το παιχνίδι. Αποτέλεσμα αυτού τα δύο γρήγορα φάουλ του Καλάθη αλλά και τα 4 κλεψίματα στα πρώτα 7 λεπτά που κατέληγαν σε εύκολους πόντους για τους γηπεδούχους σε ανοιχτό γήπεδο.

Η τρύπα της άμυνας στο σχήμα με Μπουρούση

Αν πριν το παιχνίδι υπήρχε ένα κομμάτι του παιχνιδιού που οι φιλοξενούμενοι είχαν υπεροπλία, αυτό ήταν το επιθετικό παιχνίδι του Μπουρούση στο ποστ. Με την είσοδο του Έλληνα σέντερ φαινόταν ότι ο Παναθηναϊκός θα χτυπήσει εκεί άμεσα. Δεν υπήρχε όμως κανένα σχέδιο να προφυλαχτεί στα μετόπισθεν η ομάδα με την δεδομένη αδυναμία του Μπουρούση να παίξει άμυνες αλλαγών. Ο Ολυμπιακός από την πρώτη επίθεση χτύπησε με σκριν στην μπάλα, πέρασε τους Χάκετ και Γκριν στο παρκέ, με τον πρώτο να μπορεί να πάει επιθετικά στη ρακέτα μετά το σκριν και τον δεύτερο να πάρει αυτά τα instant shoots που δεν μπορεί να μαρκάρει ο Καρδιτσιώτης σέντερ. Αποτέλεσμα αυτής της τακτικής ήταν ο Ολυμπιακός να πάρει σχεδόν 15 συνεχόμενους πόντους χτυπώντας στην επίθεση με τον ίδιο τρόπο.

Τρία σουτ του Γκριν και επτά πόντοι, πέντε του Χάκετ με ένα τρίποντο και δύο βολές και τέσσερις του Γιανγκ με ένα όμορφο alley oop και δύο βολές έδωσαν πλέον στον Ολυμπιακό τις πρώτες διψήφιες διαφορές. Το χειρότερο ήταν ότι για 7-8 επιθέσεις βλέπαμε το ίδιο έργο, χωρίς να αλλάζει κάποια προσέγγιση η άμυνα, έστω με κάποια βοήθεια από τις πλευρές στα κοψίματα, είτε με ένα double team για να φύγει η μπάλα από τα χέρια του σουτέρ.

Ο Μπουρούσης είναι ένας παίκτης που μπορεί να σου δώσει πολλά, αρκεί να μπορέσεις σαν ομάδα να τον προστατέψεις στην άμυνα, κάτι που έκανε υποδειγματικά πέρυσι ο Περάσοβιτς στην Μπασκόνια.

Δυσκοίλια επίθεση, κατώτερος σε όλα τα επίπεδα

Στην επίθεση ο Παναθηναϊκός επίσης δεν είχε ιδιαίτερη φαντασία, δημιουργικότητα και κίνηση. Είδαμε μία στοχευμένη προσπάθεια να ποστάρουν οι παίκτες στο “3” όταν είχαν μις ματς, ειδικά ο Χαραλαμπόπουλος με τον Σπανούλη και ο Ρίβερς με τον Γκριν. Παρόλα αυτά με αρκετές μπάλες να φτάνουν εκεί, οι “πράσινοι” πήραν μόλις δύο πόντους με αυτή τη συγκεκριμένη στόχευση.

Με την είσοδο του Μπουρούση η επίθεση έγινε ακόμα πιο προβλέψιμη, με τις μπάλες όλες να οδηγούνται στο ποστ, αλλά μέχρι εκεί. Ο Ολυμπιακός έπαιξε καθαρά ατομική άμυνα επιλέγοντας να μη στείλει βοήθειες. Σε αυτές τις φάσεις βλέπαμε έναν στατικό Παναθηναϊκό με τον Μπουρούση να παίζει στη μισή πλευρά στο ποστ και στην άλλη μεριά να υπάρχει ένας συνωστισμός παικτών που είχαν θέση-θεατή- χωρίς να γίνεται τίποτα άλλο. Ούτε κάποιο κόψιμο μέσα στη ρακέτα, ούτε σκριν είτε στην πλευρά του παίκτη, ούτε στην αντίθετη. Αυτές οι επιθέσεις είναι σαν να βγήκαν από το χρονοντούλαπο της δεκαετίας του ’90…

Όταν λοιπόν με την είσοδο του Μιλουτίνοφ, ο Μπουρούσης τα βρήκε πλέον σκούρα, οι επιθέσεις άρχισαν να είναι εκτός κάθε λογικής, με τον Ολυμπιακό να εξασφαλίζει με ευκολία το αμυντικό ριμπάουντ και να τρέχει συνεχώς στο τρανζίσιον.

Κάπου εκεί έκανε έντονη την παρουσία του σε πολύ μεγάλο βαθμό το πρόβλημα που είχαμε δει και με την Ζαλγκίρις και αφορούσε την εξασφάλιση του αμυντικού ριμπάουντ. Ο Ολυμπιακός σκόραρε στο τέλος του ημιχρόνου 11 σερί πόντους από επιθετικά ριμπάουντ. Δύο τρίποντα του Λοτζέσκι, ένα καλάθι και φάουλ του Μιλουτίνοφ και ένα καλάθι του Πρίντεζη, ουσιαστικά εκτόξευσαν τη διαφορά στις παρυφές των 20 πόντων.

Από εκεί και πέρα και με το γήπεδο ουσιαστικά να έχει κατηφορίσει με τους γηπεδούχους να φτάνουν στο +23 με το ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου δεν υπήρχε ματς. Ο Παναθηναϊκός παραδόθηκε άνευ όρων και αυτό είναι κάτι που δεν είναι καθόλου τιμητικό για την ιστορία του.

Πλέον δεν ξέρουμε τι εξελίξεις μπορεί να υπάρχουν μετά από μία τέτοια ήττα, αλλά αυτό που φωνάζει αγωνιστικά είναι ότι λείπει ξεκάθαρα ένας παίκτης με ηγετικά χαρακτηριστικά στην περιφέρεια για να μπορέσει να κάνει ένα επιθετικό δίδυμο μαζί με τον Παππά. Ο Καλάθης είναι ξεκάθαρο ότι δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος του ηγέτη και σκόρερ τόσο μέσα όσο και έξω από το παρκέ. Ίσως να μη νοιώθει άνετα και ο ίδιος με αυτό τον ρόλο.

ΥΓ1. Ο Ολυμπιακός δεν είχε πάνω από 50% ούτε στα δίποντα, ούτε στα τρίποντα, ο Σπανούλης σκόραρε μόλις δύο πόντους και οι γηπεδούχοι σκόραραν με ευκολία 88 πόντους.

ΥΓ2. Όταν δέχεσαι σχεδόν 30 πόντους στο τρανζίσιον και περισσότερους από 20 από επιθετικά ριμπάουντ, τότε σαφώς δεν μπορείς σαν ομάδα να έχεις καμία απαίτηση νίκης απέναντι σε οποιαδήποτε ομάδα, πόσο μάλλον ομάδα του επιπέδου του Ολυμπιακού.

ΥΓ3. Κάνει μπαμ ότι δεν υπάρχει μία ηγετική προσωπικότητα εντός παρκέ, για να ηρεμήσει την ομάδα, να διαβάσει το παιχνίδι και να δώσει κάποιες κατευθύνσεις. Τρικυμία σε όλα τα επίπεδα. Η απώλεια του Διαμαντίδη είναι τεράστια και δυσαναπλήρωτη σε αυτό το κομμάτι.

ΥΓ4. Χρειάζεται απόκτηση γκαρντ άμεσα για να μη χαθεί ο στόχος της Ευρωλίγκας. Είναι πολλά τα ματς και τα κουκιά δεν βγαίνουν.

ΥΓ5. Ο Ολυμπιακός κέρδισε πρώτα από όλα από την άμυνα, υπερίσχυσε σε ενέργεια και προσανατολίστηκε σε ολόκληρο το σύνολο του Παναθηναϊκού και όχι σε έναν παίκτη. Όποιος και αν είναι ο αντίπαλος δεν μπορεί μία ομάδα να προσανατολίζεται σε έναν μόνο παίκτη.

ΥΓ6. Το παιχνίδι στην Μόσχα είναι ένα ακόμα βουνό, απέναντι στη καλύτερη ομάδα της Ευρώπης. Με τους αυτοματισμούς ακόμα να αναζητούνται, το μόνο που μπορεί να κάνει ο Παναθηναϊκός είναι παίξει πιο σκληρά και να διαβάσει τους αντιπάλους του στο σύνολό τους.

ΥΓ7. Για τους φίλους της ομάδας είναι ένα πολύ δύσκολο βράδυ, το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να στηρίξουν μία ομάδα που τη τελευταία 20ετία έχει δώσει σε αυτούς απίστευτες χαρές.


Πηγή:www.eurohoops.net