Εντμουντ Χίλαρι: Ο άνθρωπος που κοίταζε ψηλά

«Στο τέλος δεν είναι το βουνό που κατακτούμε αλλά ο εαυτός μας», απάντησε ο Εντμουντ Χίλαρι σε μία από τις αμέτρητες φορές που ρωτήθηκε για το πώς ένιωσε όταν στις 29 Μαΐου 1953 κατέκτησε για πρώτη φορά στην ιστορία το Εβερεστ μαζί με τον αχώριστο σέρπα του (οδηγό) Τενζίνγκ Νοργκάι από το Νεπάλ. Τίποτα δεν προδίκαζε πως ο μοναχικός έφηβος και μετέπειτα φιλήσυχος μελισσοκόμος από το Οκλαντ της Νέας Ζηλανδίας θα πατούσε πρώτος το πόδι του στην αφιλόξενη αλλά ταυτόχρονα μαγευτική «στέγη» του κόσμου. Μέχρι τότε τουλάχιστον 150 άνθρωποι είχαν χάσει τη ζωή τους, με το όνειρο της κατάκτησης της ψηλότερης κορυφής του κόσμου να «παγώνει» για πάντα στα μάτια τους.

«Μπούρα-Σαχίμπ»

Ο Εντμουντ Χίλαρι δεν έχει μείνει στην ιστορία μόνο ως ένας πρωτοπόρος ορειβάτης, αλλά ως σπουδαίος άνθρωπος, φωτεινό παράδειγμα προσφοράς και ανθρωπιάς. Τη φιλία με τον Νεπαλέζο οδηγό του δεν την ξέχασε ποτέ, όπως ποτέ δεν ξέχασε και τις σκληρές συνθήκες της ζωής των κατοίκων που ζουν στα «πόδια» του Εβερεστ. Χάρη στην πρωτοβουλία του Χίλαρι χτίστηκαν στη χώρα του Νεπάλ δύο νοσοκομεία, 30 σχολεία, 12 ιατρικές κλινικές, γέφυρες και αεροδρόμια. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον επέδειξε για την αναστήλωση μοναστηριών, αφού σεβόταν απεριόριστα τη βουδιστική θρησκεία. Είναι χαρακτηριστικό πως, αφού ο Χίλαρι και ο Νοργκάι πάτησαν την κορυφή, έθαψαν στο χιόνι λίγα γλυκά και μπισκότα ως ελάχιστη προσφορά στους θεούς. Ο «Μπούρα-Σαχίμπ», όπως θα τον αποκαλούν για πάντα οι κάτοικοι του Νεπάλ (στη γλώσσα τους σημαίνει «μεγάλος στο ανάστημα, μεγάλος στην καρδιά»), με την ακτινοβολία της παρουσίας του έριξε φως στη σκοτεινή αυτή γωνιά της γης.

Ζωή γεμάτη

«Κανένα εγχείρημα, καμία επιτυχία». Με αυτές τις τέσσερις λέξεις τιτλοφόρησε το 1975 την αυτοβιογραφία του ο Εντμουντ Χίλαρι και απέδωσε με τον καλύτερο τρόπο όλη του την κοσμοθεωρία. Στόχος του υπήρξε πάντα η κορυφή μέσα από την προσπάθεια. Συνήθιζε να λέει πως «η κατάκτηση του Εβερεστ ήταν σαν να κερδίζεις έναν πόλεμο για χάρη της ανθρωπότητας». Και όταν του ζήτησαν διευκρίνιση, η απάντησή του ήταν αφοπλιστική: «Διδαχτήκαμε τις τεράστιες και ανεκμετάλλευτες ικανότητες του ανθρώπου… σαν να φτάνεις στο φεγγάρι χωρίς τη βοήθεια της τεχνολογίας». Στις 11 Ιανουαρίου ο Εντμουντ «έφυγε». «Εφυγε» όμως για «ψηλά» και εκεί θα είναι χαρούμενος, γιατί πάντα το λιγότερο που κοίταζε ήταν το «ψηλά».