Δήμητρα Ματσούκα: «Είμαι παντός καιρού»

Ψύχωση, απωθημένο ή λατρεία; Η Δήμητρα Ματσούκα είναι εδώ για να μας θυμίζει ότι οι πόθοι έχουν πρόσωπο, έστω και όταν πρόκειται να υπηρετήσουν ένα ρόλο. Δεκαπέντε χρόνια μετά το «καλημέρα» αναμετριέται στη σκηνή με όλο και περισσότερο πάθος, ένταση και αγωνία, με ηρωίδες αινιγματικές, μοιραίες και ελκυστικές. Όπως η Έντα Γκάμπλερ. Mε αφορμή το νέο ρόλο της στην ομώνυμη παράσταση με τις σκηνοθετικές οδηγίες του Κωνσταντίνου Ρήγου, η Δήμητρα μιλά για όλα.

Η Έντα Γκάμπλερ συμβιβάζεται και παντρεύεται. Η ίδια θα το επέλεγε κάποια στιγμή;
«Για τη δεδομένη στιγμή το αποκλείω. Είναι πέρα της ιδιοσυγκρασίας μου. Αποτελεί εκούσια υποταγή στη δυστυχία το να μοιράζεσαι τη ζωή σου με έναν άνθρωπο που δεν επιθυμείς. Δεν πιστεύω ότι ο έρωτας κρατάει αιώνια – δεν είμαι δεκαοκτώ χρονών – αλλά μπορεί να υπάρξει θαυμασμός και η αίσθηση ότι έχεις βρει έναν άνθρωπο που πραγματικά μπορείς να μοιραστείς την καθημερινότητα και τα όνειρά σου». Τι θαυμάζει σ’ έναν άντρα; «Καταρχάς το μυαλό του. Το πως σκέφτεται, εκφράζεται, κινείται, συμπεριφέρεται, αντιμετωπίζει τα προβλήματα. Με συγκινεί η καλοσύνη και η ακεραιότητά του».

Η εμφάνιση;
«Είναι σημαντικό να μου αρέσει. Γοητεύομαι από μερικά χαρακτηριστικά. Μια ωραία ματιά, ένα ωραίο χαμόγελο. Δεν χρειάζεται να είναι ο άλλος ο Μπραντ Πιτ, ο οποίος παρεμπιπτόντως δεν μου αρέσει σαν άντρας».

Σοβαρά;
«Σοβαρότατα. Δεν μου αρέσει το πρόσωπό του, αυτά τα μάτια, η μικρή μυτούλα που δεν πάει στον άντρα. Δεν με τρελαίνει. Προτιμώ τύπους σαν τον Μπενίσιο ντελ Τόρο».

Και από οικονομική επιφάνεια;
«Είμαι παντός καιρού χωρίς καμιά αμφιβολία. Το έχω ζήσει. Μπορώ να δω το ωραίο και στην πολυτελή ζωή και στην πιο μετρημένη. Έχω ζήσει και με λίγα και είδα ότι μπορώ να το αντιμετωπίσω. Δεν είμαι οσιομάρτυρας, να κάνω θυσίες, αλλά μπορώ να αντέξω»

Μέχρι ποιο σημείο;
Και η Έντα Γκάμπλερ ήταν απόλυτη στις επιλογές της αλλά άφραγκη. «Τα χρήματα για τους ανθρώπους που είναι ελεύθεροι δεν αποτελούν περιορισμό. Γνωρίζω πολλούς που δεν έχουν άνεση, αλλά ζούνε ωραία. Χαίρονται την κάθε στιγμή τους έχοντας πλάι τους φίλους που τους αγαπάνε. Στο τέλος της μέρας είναι γεμάτοι και ευτυχισμένοι. Είναι θέμα επιλογής. Και αισθητικής».

Η δουλειά μας είναι η ζωή μας;
«Για μένα ναι. Τουλάχιστον ένα μεγάλο μέρος της ζωής μου. Δεν έχω κηδεμονία, σύζυγο, παιδί. Είμαι στην ουσία ένας άνθρωπος μόνος, ανεξάρτητος, χωρίς οικογενειακές υποχρεώσεις. Η δουλειά σε ένα μεγάλο βαθμό με καθορίζει. Και έχω καταλάβει ότι προσπαθώ να επιλέγω ότι πραγματικά με ευχαριστεί ανεξαρτήτως χρημάτων».

Και η γυναικεία φιλαρέσκεια πάει περίπατο;
«Ευτυχώς με την κρίση απαλλάχτηκα από τα περιττά. Γλίτωσα από μια αλόγιστη κατανάλωση. Αγόραζα ρούχα και παπούτσια, αλλά κατά βάθος ένιωθα ενοχές, σαν να έχανα τον αυτοσεβασμό μου. Στα καταστήματα αισθανόμουν όμορφα, αλλά στο σπίτι λυπημένη. Λυπημένη και απογοητευμένη για τον εαυτό μου».





Η ΑΒΑΣΤΑΧΤΗ ΕΛΑΦΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ SEX SYMBOL
Η ταμπέλα του sex symbol την κυνηγούσε από το ξεκίνημά της και ηχεί ακόμα μάλλον άσχημα στα αυτιά της.
«Δεν μου αρέσει καθόλου και δεν καταλαβαίνω τη φαιδρότητα αυτού του όρου. Ποτέ δεν το προκάλεσα και δεν το θεωρώ κολακευτικό. Μάλλον μου ακούγεται αστείο. Πάντα με ενδιέφερε η πραγματική ζωή και όχι το τι ψιθυρίζεται και ακούγεται. Το κουτσομπολιό ανέκαθεν με απωθούσε. Μου φαίνεται περίεργο που πολύς κόσμος ασχολείται με τις ζωές των άλλων. Σημασία για μένα έχουν τα συναισθήματα, η αγάπη, ο έρωτας».

Άραγε έχει νιώσει ποτέ εγκλωβισμένη σε μία σχέση όπως η πρωταγωνίστρια που υποδύεται, η Έντα Γκάμπλερ;
«Φυσικά και έχω αισθανθεί εγκλωβισμένη από την αγάπη μου για κάποιον. Ποιος είμαι ο Μπάτμαν, ένας υπερήρωας; Έχω νιώσει και εγκλωβισμένη και αδύναμη και ανεπαρκής. Είμαι από τους ανθρώπους που δένονται και δεν μπορώ εύκολα να ξεκόψω. Μπορεί να παραμείνω σε μια σχέση παρόλο που δεν είμαι πια ευτυχισμένη».

Πόσο μπορεί να κρατήσει η ευτυχία σε μια σχέση;
«Δεν ξέρω το πόσο, αλλά σίγουρα πρέπει να βασίζεται στην αγάπη, έτσι ώστε τον περισσότερο καιρό να νιώθεις ευτυχία. Ή έστω να υπάρχουν οι στιγμές που θα δικαιώνουν την επιλογή σου. Η ευτυχία δεν είναι δεδομένη ούτε συνεχής. Μια σχέση πάντα έχει δυσκολίες, άχαρες περιόδους, συγκρούσεις, αμηχανίες. Δεν μπορεί να κυλάνε όλα ιδανικά. Σημασία έχει να θέλεις να γίνεσαι καλύτερος για τον άλλο. Και ο άλλος για σένα».

Στα θεατρικά ο έρωτας είναι πρωταγωνιστής. Όλα γυρίζουν γύρω από αυτόν. Στη ζωή όμως; Αντέχει ο έρωτας την καθημερινότητα;
«Ο έρωτας είναι μια εγωιστική μηχανή. Ακόμα και όταν θέλεις ο άλλος να είναι καλά, επιθυμείς να περνάει καλά μόνο μαζί σου. Και όχι χωρίς εσένα».

Ενώ η αγάπη;
«Πολλές φορές και αυτή σε περιορίζει. Η ελευθερία στην αγάπη είναι ένα ζητούμενο που δύσκολα το κατακτάμε. Αν και μιλάμε συχνά για αγάπη, πολλοί λίγοι έχουμε αισθανθεί την ουσία της. Παραδέχομαι ότι αρκετές φορές έλεγα πως αγαπούσα κάποιον και τελικά αναρωτιόμουν αν είχα το ταλέντο, τη δύναμη αλλά και την ικανότητα να τον αγαπήσω».

Μήπως ο έρωτας είναι λίγο υπερεκτιμημένος;
«Ο έρωτας πάντα πρέπει να είναι και ιδανικός και υπερεκτιμημένος. Πιστεύω μόνο στο μεγάλο έρωτα. Δεν μπορεί να είσαι λίγο ερωτευμένος. Ή είσαι ή δεν είσαι. Στη ζωή μου μία φορά έχω ερωτευθεί δυνατά και με διάρκεια. Και αν μου ξανασυμβεί θέλω να είμαι αντάξια της αξίας του. Προς το παρόν ουσιαστικά είμαι μόνη μου εδώ και πολύ καιρό».

Η μοναξιά τη φοβίζει;
«Φλερτάρω με τη μοναχική ζωή. Μπορώ να με φανταστώ και μόνη και σε σχέση. Και με παιδί και χωρίς κανένα παιδί. Είμαι ανοιχτή σε όλα».

Στο γάμο;
«Τον έχω εξιδανικεύσει και αυτόν. Είμαι παιδί χωρισμένων γονιών και όπως γίνεται συνήθως έχω ταλαιπωρηθεί. Από την άλλη βλέπω γύρω μου ανθρώπους παντρεμένους και δυστυχείς και αναρωτιέμαι αν αξίζει τον κόπο. Αν κάποια στιγμή το τολμήσω θέλω να είμαι σίγουρη».

Παρ΄όλα αυτά είναι δεμένη με τους γονείς της. Από εκείνους άλλωστε κληρονόμησε τα καλλιτεχνικά γονίδια. Έστω και αν η τέχνη δεν έγινε το επάγγελμά τους. Η μητέρα της ήταν ρεσεψιονίστ σε κεντρικό ξενοδοχείο στη Γλυφάδα αλλά έγραφε στίχους – μάλιστα κάποιους από αυτούς διάλεξε πρόσφατα ο Κώστας Λειβαδάς. Και ο πατέρας της ήταν τελωνιακός και τραγουδούσε – έχει μια συλλογή με 2.500 βινύλια. Μαζί με την αδερφή της ίσως να είναι και η αιτία που δεν αποφάσισε να πάει στο εξωτερικό να αναζητήσει την τύχη της. «Δεν μπορώ να αφήσω τους δεσμούς μου με την οικογένειά μου. Μου είναι πολύ δύσκολο να αποχωριστώ τους δικούς μου. Μου αρέσει που έχουν καθημερινή παρουσία στη ζωή μου. Θαυμάζω όσους δεν θέλουν να έχουν δεσμεύσεις, αλλά αυτή τη γενναιότητα δεν την έχω».

ΕΥΤΥΧΙΑ ΑΓΩΝΑΣ ΑΓΟΝΟΣ
Τι αφαιρεί η δουλειά από την προσωπική ζωή;
«Πρώτα από όλα την ηρεμία μου. Παρατηρώ άλλους ανθρώπους που διαχειρίζονται με διαφορετικό τρόπο το κομμάτι της επαγγελματικής τους ζωής και καταφέρνουν να αποστασιοποιηθούν και απορώ πως το κάνουν. Εμένα η δουλειά μου με καθορίζει. Μια κακή πρόβα είναι μια κακή μέρα. Μια κακή παράσταση είναι μια κακή νύχτα και για μένα και για τους γύρω μου. Με στοιχειώνει σαν κατάρα. Είμαι δυστυχισμένη. Όχι απλώς κακόκεφη αλλά δυστυχισμένη. Έχω μεγάλη θλίψη και δεν θέλω να μιλάω σε κανέναν. Αλλά έτσι ήμουν από μαθήτρια. Όταν έπαιρνα κακό βαθμό ήταν για μένα μέρα εθνικού πένθους».

Η αναγνωρισιμότητα ωστόσο έχει και τα καλά της.
«Σου προσφέρει κάποια πεζά πράγματα της καθημερινότητας. Πηγαίνεις σ’ ένα μαγαζί και σε εξυπηρετούνε στον απόλυτο βαθμό. Ή σε μια υπηρεσία κάνουν τα πάντα για να μείνεις ευχαριστημένη. Γενικώς σε διευκολύνει και επειδή στα πρακτικά ζητήματα είμαι φυγόπονη μου αρέσει. Από την άλλη όμως, αφαιρεί την ουσία. Δημιουργεί μια στερεοτυπική εικόνα και πρέπει να καταβάλεις μεγάλη προσπάθεια για να αποδείξεις πως δεν είσαι αυτή που νομίζουν. Πως διαφέρεις από την εικόνα σου που τις περισσότερες φορές σχηματίζεται ερήμην σου».

Είναι εύκολο;
«Μοιάζει με το να διώχνεις μακριά σου έναν δαίμονα που βλέπουν οι άλλοι πάνω σου. Αυτόν των πολλών χρημάτων και της μεγάλης ζωής».

Η σχέση της με τα οικονομικά πως είναι;
«Δεν είμαι καλή σε αυτό. Προσπαθώ να κάνω καλή διαχείριση, ειδικά για τις ανάγκες ανθρώπων που αγαπάω, αλλά πως να το καταφέρεις;».

Πέρα από τις οικονομικές συναλλαγές η δουλειά του ηθοποιού είναι ότι συχνά φαίνεται; Μια παιδική χαρά με γέλια και ευχάριστες στιγμές;
«Η δουλειά μας είναι πολύ σκληρή. Στα δεκαπέντε χρόνια που δουλεύω ως ηθοποιός δεν έχω καμία αμφιβολία πως πρόκειται για ένα πολύ δύσκολο επάγγελμα που αν δεν το αντιμετωπίσεις με τη σοβαρότητα που του αναλογεί θα σε απομακρύνει από τους στόχους σου. Όχι όμως ότι το ρήμα “παίζω” που αφορά στη δουλειά μας είναι τυχαίο. Έχω ζήσει στιγμές μοναδικής χαράς ως ηθοποιός. Χαρά που συγκρίνεται μόνο με αυτή των παιδιών όταν παίζουν».

Και οι στόχοι της ποιοι ήταν; Τα πρότυπά της; Η Αλίκη Βουγιουκλάκη όπως των περισσότερων κοριτσιών της ηλικίας της;
«Ποτέ δεν θαύμαζα τη Βουγιουκλάκη παρόλο που στην ασπρόμαυρη εποχή της ήταν αναντικατάστατη. Το πρότυπό μου ήταν και είναι η Έλλη Λαμπέτη».

Χρόνε , Ανίκατε μάχαν
Ο χρόνος, ο καθρέφτης και ο πλαστικός χειρουργός είναι τα τρία ραντεβού που δύσκολα αποφεύγει μια γυναίκα. Ειδικά αν η ομορφιά της την έχει στιγματίσει, όπως τη Δήμητρα Ματσούκα. «Πολύ πρόσφατα μου συνέβη να κοιτάζομαι στον καθρέφτη και να μου αρέσω. Παλιότερα δεν μου άρεσα και πολύ. Μόνο λίγο. Αλλά τώρα περισσότερο. Ούτε βάφομαι τόσο πολύ όσο όταν ήμουν μικρότερη. Τον καθρέφτη όμως δεν μπορώ να τον αποφύγω. Η εμφάνισή μου έχει να κάνει με τη δουλειά μου. Μπορώ να αποφύγω όμως τον πλαστικό χειρουργό. Ευτυχώς στο DNA μου ήμουν τυχερή. Δεν χρειάστηκε να κάνω τίποτα. Αλλά δεν θα μου άρεσε κιόλας», ομολογεί στο People η ηθοποιός.

Η γυμναστική ωστόσο φαντάζει απαραίτητη. «Και εκεί είμαι τυχερή. Τρώω πολύ, πίνω – κυρίως κόκκινο κρασί – αλλά δεν παχαίνω. Είμαι σταθερά στα εξήντα κιλά. Μαρουλοσαλάτες οι άλλες; Ότι υπάρχει στο τραπέζι εγώ. Κομ ιλ φο οι άλλοι; Τρώω όσο πιο γρήγορα μπορώ εγώ». Μαγειρεύει άραγε; «Τίποτα και ποτέ. Ακόμα και τοστ με δυσκολία το κάνω. Αν το πετύχω είμαι ευχαριστημένη. Ωστόσο παρακολουθώ μανιωδώς εκπομπές μαγειρικής. Βλέπω πως κόβουν τα ραπανάκια και εκστασιάζομαι. Όλη αυτή η διαδικασία με τρελαίνει. Γι’ αυτό προτιμώ να τρώω το φαγητό της μαμάς μου. Και δεν το μετανιώνω». Αυτό όμως δεν την εμποδίζει να ψάχνει, να αναδεικνύει και να προβάλλει γεύσεις, αρώματα και αισθήσεις της καθημερινότητάς μας μέσα από την εκπομπή της “I love Athens” στο κανάλι Action 24. «Η Αθήνα είναι υπέροχη πόλη. Έχει λίγο από Ανατολή, από Δύση και από Βαλκάνια. Όλα κάτι σου θυμίζουν. Κάπως σε εμπνέουν. Με κάποιο τρόπο σε οδηγούν». Όπως και η υποκριτική. Όταν την κάνεις με πάθος.

Διαβάστε περισσότερα στο PEOPLE που κυκλοφορεί μαζί με το ΘΕΜΑ.