Πως δεν ανάβει το καλοριφέρ...

Κάποτε μακαριζόντουσαν οι ένοικοι των πολυκατοικιών από αυτούς που καθόντουσαν σε παλιά σπίτια λόγω της κεντρικής θέρμανσης.

-Καλοριφέρ! Τι ανάγκη έχετε εσείς!

Και επειδή «Όποιος πεινάει καρβέλια ονειρεύεται», η αίσθηση του κρύου στους μη κατέχοντες μεγάλωνε ακόμη περισσότερο...
Έλα όμως που ο καιρός έχει γυρίσματα!

Αυτό το αγαθό γίνεται σήμερα αφορμή να λυπάται κανείς όσους μένουν σε πολυκατοικία.

Τι χρειάζεται ένα καλοριφέρ; Θα μου πείτε βέβαια πετρέλαιο ή κάρβουνο. Ε! λοιπόν γελαστήκατε οικτρά. Χρειάζεται και κάτι πολύ σπουδαιότερο. Και αυτό το κάτι είναι η συμφωνία των ενοίκων. Αγαθό που στις μέρες μας είναι είδος σε ανεπάρκεια!

Όποιος δυστυχής έχει αναλάβει –ασφαλώς με άγνοια του κινδύνου- τα καθήκοντα του Διαχειριστή -συνήθως κάποιος γραμματιζούμενος ένοικος-, κάνει τον καταμερισμό και στέλνει τα σχετικά ραβασάκια σε κάθε ένοικο. Και τότε αρχίζει το δράμα που υπονοήσαμε στην αρχή. Σπάνια όλοι οι ένοικοι είναι άνθρωποι διαλλακτικοί που πληρώνουν και ζεσταίνονται.

Έχουμε όμως και κάποιους ιδιότροπους και τζαναμπέτηδες:

-Εγώ δεν θέλω καλοριφέρ!
-Πως δεν θέλετε αγαπητέ. Χειμώνας μπήκε, πιάσανε τα κρύα, το καλοριφέρ πρέπει να ανάψει!
-Δεν θέλω αδερφέ! Εμείς δεν κρυώνουμε, κοιμόμαστε με ανοιχτά παράθυρα.
-Δικαίωμά σας. Σύμφωνα όμως με τον κανονισμό έχετε υποχρέωση να πληρώνετε.

-Μα γιατί να πληρώνω για κάτι που δεν χρειάζομαι;
-Γιατί υπογράψατε συμβόλαιο!
-Το υπέγραψα τυπικά!
-Μα έχετε σώματα, σωλήνες...
-Να μου τα κλείσετε! Εγώ καλοριφέρ δεν χρειάζομαι και δεν πληρώνω! Τέρμα! Όσοι χρειάζονται ας πληρώσουν.

Όχι βέβαια πως ο κ. Καραμπερόπουλος δεν θέλει θέρμανση. Την θέλει και την καλοθέλει. Αλλά σκέπτεται:

Τι θα κάνουν οι άλλοι; Κάποια στιγμή θα πληρώσουν και τα δικά μου! Εις υγεία τα κορόιδα!

Αυτό σημαίνει πως ή οι λοιποί ένοικοι θα αναγκαστούν να πληρώσουν την αναλογία του τζαναμπέτη, ή θα το πάρουν πεισματικά –το λέμε και πατριωτικά!- και τότε βλέπεις μια κοτζάμ πολυκατοικία να τουρτουρίζει στο κρύο...

Στη δική μου πολυκατοικία έχουμε δέκα οκτώ διαμερίσματα και πληρώνουμε οι δέκα! Αλλά και πάλι δεν βρίσκουμε άκρη ένεκα το ωράριο!

Ο ένοικος του πρώτου διαμερίσματος το θέλει οπωσδήποτε τρεις ώρες το πρωί έξη με εννιά.

-Το πρωί που σηκώνομαι από το κρεβάτι μου θέλω να είναι ζεστά, ως την ώρα που θα φύγω.

Οι ένοικοι όμως του δεύτερου και τρίτου διαμερίσματος διαφωνούν ριζικά

-Το πρωί ανοίγουμε τα παράθυρα για να αεριστεί το σπίτι. Γιατί να καίμε τσάμπα πετρέλαιο;
-Και πότε θα το καίμε;
-Το μεσημέρι φυσικά. Δώδεκα με τρεις.

Αλλά βέβαια οι ένοικοι του πέμπτου, δεκάτου και δέκατου πέμπτου διαμερίσματος...

Μη σας κουράζω. Σκέτο κομφούζιο. Άλλοι πρωί, άλλοι μεσημέρι, άλλοι βράδυ, άλλοι ό. τι πείτε εσείς –είναι αυτοί που δεν «συμμετέχουν».

Δεν είμαι σίγουρος αν θα βγάλουμε φέτος τη χρονιά. Κάποια στιγμή θα τιναχτεί το «σύστημα» στον αέρα! Πάλι καλά που τις τελευταίες χρονιές μας κάνει καλό καιρό...

Μα θα μου πείτε...

-Ο κανονισμός; Μα επί τέλους δεν έχετε κανονισμό;

Εδώ γελάνε...

Σας εύχομαι ΚΑΛΟ, και προπάντων ΖΕΣΤΟ ΧΕΙΜΩΝΑ

Θωμάς Σιταράς, Αθηναιογράφος- Συγγραφέας, FB: Σιταράς Θωμάς