Ανδρέας Τετέι: Από την Αλεπότρυπα και τα γήπεδα του Ελικώνα μέχρι την Κηφισιά και τη μεταγραφή στον Παναθηναϊκό

Είναι μια σχετικά ζεστή Πέμπτη του Σεπτεμβρίου το 2019 και κάποιοι «άρρωστοι» με το ποδόσφαιρο μαζεύονται για να δουν τον φιλικό αγώνα ανάμεσα στον ΠΑΟ Ρουφ και την Κηφισιά, που τότε αγωνίζεται στη Γ' κατηγορία.

Αρχηγός της ομάδας από τα βόρεια προάστια είναι ο 28χρονος Λέρι Έσλερ, ένας ψηλός και σωματώδης αριστερός μπακ που αναλαμβάνει να φυλάξει ένα ψηλόλιγνο 17χρονο εξτρέμ με καταγωγή από την Γκάνα και τη Σιέρα Λεόνε, τον Ανδρέα Τετέι.

Ο Έσλερ ίσως και να χαμογέλασε όταν τον είδε, αφού ήταν σίγουρος ότι τον «είχε» εύκολα, αλλά μόλις αρχίζει το παιχνίδι, ο πιτσιρικάς θα του κάνει την ζωή δύσκολη. Είναι φοβερά γρήγορος, τον περνάει σαν σταματημένο κάποιες φορές, αλλά και όταν κοντράρονται σωματικά, ο νεαρός δεν πέφτει με τίποτε στο χορτάρι.

Ο αγώνας τελειώνει με σκορ 1-2 υπέρ της Κηφισιάς αλλά αυτό ελάχιστα απασχολεί τον Χρήστο Πρίτσα -ισχυρό άνδρα και μεγαλομέτοχο της ομάδας- που τις επόμενες μέρες ψάχνει να βρει τον νεαρό και τον υπογράψει στον σύλλογο που θα τον αναδείξει με συνοπτικές διαδικασίες.

Έξι χρόνια μετά από εκείνο το αξέχαστο φιλικό, ο 24χρονος πλέον Ανδρέας Τετέι, έχει εξελιχθεί σε έναν στράικερ που βγάζει μάτια με την απόδοσή του και πριν από τέσσερις μέρες, έκανε το μπαμ με την μεταγραφή του στον Παναθηναϊκό.

Την ομάδα που θα αγωνίζεται από τον ερχόμενο Ιανουάριο το «τανκ των βορείων προαστίων», όπως αποκαλούν τον νεαρό με το συνεσταλμένο βλέμμα, που οδηγεί ένα Smart και λατρεύει την μητέρα του και τις δύο αδερφές του.

Η ιστορία του μοιάζει αρκετά με αυτή του Γιάννη Αντετοκούμπο. Είναι και αυτός ένα παιδί μεταναστών από την Αφρική, που γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ελλάδα, με στερήσεις αλλά και την αγάπη της μαμάς του, το μοναδικό ίσως πράγμα που περίσσευε απλόχερα στο σπίτι τους.

Ο μπαμπάς του είχε «φύγει» πολύ νωρίς, όταν ο Ανδρέας ήταν ακόμη βρέφος.

Η Κυψέλη και ο μπαλαδόρος της Αλεπότρυπας

Στα μέσα της δεκαετίας του ‘90 η μητέρα του Ανδρέα έρχεται στην Αθήνα, αφήνοντας πίσω της την Γκάνα, αναζητώντας μια καλύτερη μοίρα στην Ελλάδα, όπως και πολλοί άλλοι συμπατριώτες της.

Η γνωριμία της με έναν μετανάστη από την μόνιμα ταραγμένη Σιέρα Λεόνε θα γεννήσει αρχικά έναν έρωτα που θα καταλήξει σε γάμο και τον Μάιο του 2001, το κλάμα του Ανδρέα ακούγεται για πρώτη φορά.

Ο πατέρας του δεν θα χαρεί πολύ τον ερχομό του γιου του, αφού οχτώ μήνες μετά σκοτώνεται σε ένα εργατικό δυστύχημα, αφήνοντας τη μητέρα του μόνη στη ζωή, μαζί με τα παιδιά τους σε ένα φτωχικό σπίτι στην Κυψέλη.

Μεγαλώνοντας ο μικρός είναι ένα ευγενικό παιδί που αρχίζει όπως όλα σχεδόν τα αγόρια να παίζει μπάλα σε αλάνες αρχικά -τότε υπήρχαν ακόμη- και αργότερα στην Αλεπότρυπα, όπως έλεγαν τον Ελικώνα.

Ψηλώνει γρήγορα και δείχνει ότι «το έχει με το τόπι» όπως έχουν πει φίλοι του, ξεκινώντας να παίζει στον Άτλαντα Κυψέλης, πριν μεταπηδήσει στην Κορωνίδα Γαλατσίου, έφηβος πια.

Ταυτόχρονα βοηθάει σχεδόν καθημερινά την μητέρα του, που έχει ανοίξει με κόπο ένα κομμωτήριο, προσέχει τις δύο αδερφές του και στο πρόσωπο του Μιχάλη Καβαλιέρη -ο Ανδρέας ήταν φίλος με τον γιο του- που είχε θητεύσει βοηθός του Τάκη Λεμονή, βρίσκει τον πρώτο άνθρωπο που πίστεψε στο ταλέντο του.

Η μεταγραφή του στον ΠΑΟ Ρουφ είναι το επόμενο βήμα μια διαδρομής που δεν ήταν εύκολη, με τον Ανδρέα να προσπαθεί να καταξιωθεί και να κάνει το μπαμ ή να βρει την ευκαιρία να υπογράψει ένα σχετικά καλό συμβόλαιο με μια ομάδα κατηγορίας.

Στην Κυψέλη, μια πολυπολιτισμική γειτονιά στην οποία κατοικούν άνθρωποι από διάφορες χώρες του κόσμου, κυκλοφορεί με τους φίλους του στην Φωκίωνος Νέγρη, είναι χαλαρός και όλοι όσοι τον γνωρίζουν έχουν να πουν μια καλή κουβέντα για τον χαμογελαστό νεαρό.

Έναν νεαρό που ήθελε να αποκτήσει πολύ την ελληνική ιθαγένεια, όπως ακριβώς και ο Γιάννης Αντετοκούμπο, έχοντας δεθεί άρρηκτα με την χώρα στην οποία γεννήθηκε, μεγάλωσε και ζούσε.

Κάνει τα χαρτιά του κάποια στιγμή και μετά περιμένει... Το όνομά του αρχίζει να συζητιέται δειλά-δειλά και δεν είναι λίγοι αυτοί που πιστεύουν ότι ο ύψους 1.90 πλέον Ανδρέας θα μεγαλουργήσει.

Το μόνο που χρειαζόταν ήταν μια καλή μεταγραφή.

Η Κηφισιά, οι Δανοί και οι μεγάλες στιγμές

Ήρθε, μετά από εκείνο το φιλικό του 2019, όταν ο Χρήστος Πρίτσας τον υπογράφει στην Κηφισιά και όπως λένε όλοι, ήταν από την πρώτη στιγμή, κάτι σαν πατέρας για τον Ανδρέα, ο οποίος γίνεται κολλητός με τον γιο του Πάνο, που παίζει κι αυτός στην ομάδα. 

Ο Τετέι θα αποδείξει και με το παραπάνω ότι αξίζει, όταν σκοράρει γενικά, αλλά ειδικά στη νίκη κατά του Πανιωνίου, που στέλνει την ομάδα του στα σαλόνια της Super League.

Είναι μια σεζόν που δεν θα την ξεχάσει ποτέ, αφού τον Δεκέμβριο του 2022, τότε που η ομάδα του πάλευε για την άνοδο στην Super League, ο Χρήστος Πρίτσας τον ειδοποιεί να πάει στα γραφεία της ομάδας.

Εκεί του δείχνει μια επίσημη πρόταση που έχει έρθει από την δανέζικη Viborg, η οποία ζητάει να τον αγοράσει έναντι 700.000 ευρώ, αφού δικός της scouter είχε έρθει στην Ελλάδα για να τον δει να παίζει.

Μπροστά σε κόσμο ο Ανδρέας Τετέι, που έπαιρνε τότε πολύ πιο λίγα χρήματα από αυτά που έδιναν, αρχίζει να κλαίει, λέγοντας ότι δεν θέλει να φύγει από την ομάδα, αν δεν ανέβει πρώτα κατηγορία.

«Ας μπούμε στην Super League και μετά κάντε ό,τι θέλετε» λέει στον μεγαλομέτοχο της ομάδας, ο οποίος έχει αναπτύξει μαζί του μια σχέση πατέρα - γιου με τον 21χρονο τότε επιθετικό.

Η Κηφισιά τα καταφέρνει και το καλοκαίρι του 2022 μετά από μια γραφειοκρατική διαδικασία που κράτησε αρκετά, ο Ανδρέας Τετέι παίρνει επιτέλους την ελληνική ιθαγένεια.

Στα χρόνια που ακολουθούν οι εμφανίσεις του σε παιχνίδια όπως αυτό με την ΑΕΚ και το φετινό με τον Παναθηναϊκό, ο οποίος ηττήθηκε με 3-2 από την Κηφισιά, εδραιώνουν την φήμη του. Όσο για τον ρατσισμό που δεν είχε νιώσει ποτέ στην Κυψέλη που μεγάλωσε, η όπου αλλού πήγαινε για διασκέδαση ή διακοπές, έμελλε να τον βιώσει στο γήπεδο.

Εκεί όπου ειδικά τα δύο τελευταία χρόνια δούλεψε πολύ για να βελτιωθεί σε σωματικό και φυσικό επίπεδο.

Ο Μπέος, η βάφτιση και το επόμενο βήμα

Στις 11 Φεβρουαρίου του 2024, η Κηφισιά παίζει με τον Βόλο στο γήπεδο της Καισαριανής και στην αρχή της αναμέτρησης ο Ανδρέας Τετέι κερδίζει φάουλ.

Στον πάγκο του Βόλου διαμαρτύρονται για το σφύριγμα και ο έχων το γενικό πρόσταγμα της ομάδας Αχιλλέας Μπέος εκφράζει την αντίθεσή του, λέγοντας την φράση: «Ρε, μόνος του έπεσε η μαϊμού».

Ο Τετέι ενημερώνει τον διαιτητή, ο οποίος όμως ήταν μακριά και μετά το τέλος του αγώνα δηλώνει ότι δέχθηκε ρατσιστικό σχόλιο από παράγοντα του Βόλου, χωρίς να κατονομάσει τον δήμαρχο.

Η ΠΑΕ Βόλος απαντάει άμεσα με ανακοίνωση, λέγοντας ότι ο Τετέι δεν λέει αλήθεια και ότι στην πραγματικότητα ειπώθηκε η φράση «Ρε τι μαϊμού φάουλ έδωσες;», η οποία δεν είχε καμία σχέση με τον ποδοσφαιριστή.

Λίγες ώρες μετά, η Κηφισιά δημοσιοποιεί το επίμαχο βίντεο με τον Αχιλλέα Μπέο να λέει το περιβόητο «Ρε, μόνος του έπεσε η μαϊμού» και επεμβαίνει ο υπεύθυνος άσκησης πειθαρχικών διώξεων ποδοσφαιρικών αδικημάτων εισαγγελέας Κωνσταντίνος Σπυρόπουλος, που προχωράει σε πειθαρχική δίωξη τόσο σε βάρος του Μπέου, όσο και της ΠΑΕ Βόλος.

Το Πρωτοβάθμιο Πειθαρχικό όργανο της Super League επέβαλε στον Αχιλλέα Μπέο ποινή απαγόρευσης εισόδου στα γήπεδα για τρεις μήνες και χρηματικό πρόστιμο 50.000 ευρώ, κατοχύρωσε το παιχνίδι υπέρ της Κηφισιάς με σκορ 3-0 ενώ η ΠΑΕ Βόλος τιμωρήθηκε με πρόστιμο 20.000 ευρώ.

Ο Ανδρέας Τετέι δέχτηκε άπειρα μηνύματα στήριξης από τον απλό κόσμο, ακόμη και όταν πέρναγε μια βόλτα από το κομμωτήριο της μαμάς του και ο δήμαρχος Βόλου άσκησε έφεση κατά της απόφασης μιλώντας για αδικίες και επίορκους δικαστές.

Λίγους μήνες μετά, την Τετάρτη 17 Απριλίου του 2024, ο χαρισματικός επιθετικός βαπτίσθηκε Χριστιανός Ορθόδοξος με ανάδοχο τον Χρήστο Πρίτσα, τον άνθρωπο που, όπως λέει, του άλλαξε την ζωή.

Μια ζωή που ξεκίνησε από τις αλάνες της Κυψέλης-χωρίς ειδικά παπούτσια και ίσως με ταλαιπωρημένες από την χρήση μπάλες-συνεχίστηκε στην Αλεπότρυπα και έφτασε στα σαλόνια της Super League.

Από τον ερχόμενο Ιανουάριο ο Ανδρέας θα φοράει την πράσινη φανέλα με το τριφύλλι και θα μπορεί να υπερηφανεύεται ότι τα κατάφερε με τον δικό του τρόπο.