Γιώργος Πιπερίδης: Ο άνθρωπος που... γλύκανε γενιές Αθηναίων με το μαχλέπι του, η μυστική συνταγή για τα τσουρέκια του Lido και οι ουρές απ' όλη την Αθήνα

Ήταν λίγο μετά τα Σεπτεμβριανά του 1955, όταν ο πατέρας του Γιώργου Πιπερίδη, Πέτρος, άρχισε να σκέφτεται το ενδεχόμενο να φύγει από την Κωνσταντινούπολη μαζί με την οικογένειά του.

Την αγαπούσε την Πόλη, εκεί μεγάλωσε, εκεί διατηρούσε το εργαστήριο-ζαχαροπλαστείο του, αλλά μετά το πογκρόμ των Τούρκων κατά των Ελλήνων, ήξερε ότι δεν μπορούσε πλέον να μείνει εκεί.

Άντεξε άλλα δέκα χρόνια, αλλά, με την ανταλλαγή πληθυσμών του 1965, ήρθε στην Ελλάδα για να ξεκινήσει από το μηδέν, δουλεύοντας αρχικά σε ένα ζαχαροπλαστείο για ενάμιση χρόνο.

Την 1η Σεπτεμβρίου του 1967, κατάφερε να ανοίξει στο No 35 της οδού Χρεμωνίδου ένα μικρό εργαστήριο-ζαχαροπλαστείο, με την επωνυμία Lido. Εκεί άρχισε να μπαινοβγαίνει από παιδί ο γιος του Γιώργος Πιπερίδης, που η απώλειά του έγινε γνωστή σήμερα και ο οποίος εντρύφησε από νωρίς στη μυρωδιά που άφηνε το μαχλέπι που έβαζε ο πατέρας του στα τσουρέκια.

Αυτά που έκαναν διάσημο το Lido σε όλη την Αθήνα εδώ και δεκαετίες, με μια συνταγή που παρέμεινε αναλλοίωτη στο χρόνο, όπως και το μικρό ζαχαροπλαστείο. Η μπλε βιτρίνα, τα χαρακτηριστικά μπλε κουτιά με τις χρυσές λεπτομέρειες, τα πολίτικα γλυκά και οι μυρωδιές μιας άλλης εποχής, σε κάνουν να νομίζεις ότι βρίσκεσαι κάπου αλλού, πίσω στην δεκαετία του ‘70, όταν μπαίνε9ις στο μαγαζί με τον στενό διάδρομο, καθώς η μύτη σου «σπάει» από τα αρώματα που αναδύονται από τα κάθε λογής... καλούδια, δεξιά κι αριστερά.

Μεγαλώνοντας, ο Γιώργος Πιπερίδης μπαίνει για τα καλά στη δουλειά δίπλα στον πατέρα του, ενώ η φήμη για τα τσουρέκια του Lido εξαπλώνεται γρήγορα και αρχίζουν οι ουρές έξω από το μαγαζί τους.

Οι ουρές και οι ιστορίες

Όταν το 1986 ο μπαμπάς του πεθαίνει ξαφνικά -εξακολουθούσε να δουλεύει κάθε μέρα και το Πάσχα, εκτός από τα τσουρέκια, έφτιαχνε σοκολατένια σπιτάκια εξ ολοκλήρου στο χέρι- ο Γιώργος αναλαμβάνει τα ηνία της επιχείρησης.

Η συνταγή παραμένει η ίδια, το μαχλέπι έρχεται από την περιοχή του Τοκάτ της Τουρκίας σε σπόρους το οποίο έτριβαν παλιότερα πατήρ και υιός, για να γίνει σκόνη, η μαστίχα από τον Συνεταιρισμό Παραγωγών Χίου, ενώ τα συντηρητικά είναι απαγορευμένη λέξη.

Οι ουρές των πελατών πλέον είναι καθημερινές, πολλοί έρχονται ακόμη και από την Ανάβυσσο για να πάρουν τσουρέκια για το σπίτι και για φίλους τους, ενώ υπάρχει πελάτης που τα αγοράζει και την ίδια μέρα τα στέλνει αεροπορικώς στα παιδιά του που μένουν στη Νέα Υόρκη. Ακόμα και ο σπουδαίος βετεράνος μπασκετμπολίστας Φάνης Χριστοδούλου, μεταξύ άλλων, στηνόταν στην ουρά το Πάσχα, περιμένοντας υπομονετικά για να πάρει τσουρέκι -σύμφωνα με κατοίκους της περιοχής.

Τα χρόνια περνάνε, το Παγκράτι αλλάζει, όπως όλες οι γειτονιές της Αθήνας, αλλά ο Γιώργος Πιπερίδης κρατάει το Lido όπως ακριβώς το είχε στήσει ο πατέρας του.

Ο γιος του, Πέτρος, είναι η τρίτη γενιά, που θα συνεχίσει τον μύθο που έχτισε ο παππούς του, όταν αποφάσισε να φύγει από την Πόλη., εξαιτίας του πογκρόμ των Τούρκων.

Δεν πήρε πολλά πράγματα μαζί του τότε, κουβάλησε όμως τις συνταγές του για γλυκά και ειδικά αυτή για το τσουρέκι, η οποία παραμένει ακριβώς η ίδια για πάνω από 60 χρόνια -το «μυστικό», δε, ακριβώς επειδή δεν περιέχει συντηρητικά, είναι να καταναλωθεί μέσα στις πρώτες δύο ημέρες από την αγορά του.

Αυτό που επίσης δεν άλλαξε είναι οι ουρές στην Χρεμωνίδου έξω από το Lido, ειδικά τα Χριστούγεννα, όταν αγοράζουν την πολίτικη βασιλόπιτα και φυσικά το Πάσχα.

Τότε που οι πελάτες πιάνουν το κουτί στο οποίο έχει μπει το τσουρέκι και αναφωνούν «μα είναι ακόμη ζεστό», ενώ πίσω στο εργαστήριο το προσωπικό συνεχίζει να φουρνίζει...