Με την απουσία του, ο Κυριάκος δήλωσε «παρών» στη γαλάζια διαδοχή

Ως το πρώτο «παρών» στην κούρσα για τη διαδοχή στη Νέα Δημοκρατία ερμηνεύεται η ηχηρή απουσία του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου της αξιωματικής αντιπολίτευσης Κυριάκου Μητσοτάκη από την ψηφοφορία στη Βουλή για την εκλογή του Προκόπη Παυλόπουλου στην Προεδρία της Δημοκρατίας.

Αψηφώντας, μόνος αυτός, την επίσημη γραμμή του κόμματος που η υπερψήφιση του κ. Παυλόπουλου, ο γιος του Επίτιμου προέδρου της ΝΔ, σύμφωνα με συναδέλφους του, «έδειξε τη διάθεσή του να ανοίξει αρχηγική περπατησιά». 

Με τη δήλωση, μάλιστα, με την οποία ο πρώην υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης δικαιολόγησε τη στάση του «ενέγραψε υποθήκη για τη συμμετοχή στις διαδικασίες διαδοχής» στην ηγεσίας της Κεντροδεξιάς που αρκετοί εκτιμούν ότι θα ξεκινήσουν μόλις ξεκαθαρίσει το θολό πεδίο στις διαπραγματεύσεις ανάμεσα στην κυβέρνηση και τους εκπροσώπους των εταίρων και δανειστών της χώρας.

Αν και ορισμένοι θεωρούν ότι η απουσία του κ. Μητσοτάκη δεν ήταν παρά «ένας τσαμπουκάς εκ του ασφαλούς», αφού και ο ίδιος επισημαίνει στη δήλωσή του ότι ήταν εξασφαλισμένη η εκλογή του κ. Παυλόπουλου, το σκεπτικό, ωστόσο, που τη συνοδεύει δείχνει ότι ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας είναι διατεθειμένος να συγκρουστεί με την πανίσχυρη «καραμανλική» πτέρυγα, της οποίας ο κ. Παυλόπουλος υπήρξε επί σειρά ετών επίλεκτος στέλεχος και βασικός εκφραστής.

Οι τρεις λόγοι, άλλωστε, που επικαλείται για να αιτιολογήσει την άρνηση του να προσέλθει στη Βουλή για να ψηφίσει τον στενότερο εκ των συνεργατών του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή, συνιστά ένα δριμύ κατηγορώ για την διακυβέρνηση της ώρας κατά πενταετία 2004-2009, την οποία αποδόμησε μέσα από λίγες λέξεις. 

Ο κ. Μητσοτάκης υποστηρίζει ότι δεν πείστηκε για την καταλληλότητα της επιλογής του κ. Παυλόπουλου – τον οποίο χαρακτηρίζει «εξαίρετο νομικό με βαθιά επιστημονική κατάρτιση»- επειδή μέσα από την πολιτική του διαδρομή «δεν  αντιστάθηκε στις “σειρήνες” του πελατειακού κράτους, χειρίστηκε με ανεπάρκεια μια από τις μεγαλύτερες κρίσεις της σύγχρονης ιστορίας μας, τον Δεκέμβριο του 2008, και τέλος δεν εκφράζει τη θέση της Ελλάδας στη ενωμένη Ευρώπη με τον τρόπο που εγώ θα επιθυμούσα».

Και οι τρεις λόγοι που προβάλει ο πρώην υπουργός εντάσσονται στη σαφή προσπάθεια του να εμφανιστεί ο ίδιος ως εκφραστής των κεντρώων, φιλελεύθερων μεταρρυθμιστικών δυνάμεων που από αρκετούς στη ΝΔ θεωρείται ότι αποτελεί ως ο προνομιακός χώρος για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και η επιτυχής επαναδιεκδίκηση του θα είναι εκείνη που μπορεί να οδηγήσει ξανά την Κεντροδεξιά στη εξουσία.

Διατυπώνεται, ωστόσο, και σοβαρός αντίλογος, σύμφωνα με την οποία «η ΝΔ ήταν και παραμένει “καραμανλική” και μόνον όποιος έχει την υποστήριξη της συγκεκριμένης πτέρυγας μπορεί να ελπίζει ότι θα κερδίσει την κούρσα της διαδοχής», όπως, κατά την άποψη προσώπων που είναι γνώστες των εσωκομματικών συσχετισμών στη Συγγρού, «συμβαίνει παγίως στο κόμμα που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και επισφραγίστηκε το 2009 στη μάχη ανάμεσα στη Ντόρα και στον Σαμαρά».

Κάποιοι, μάλιστα, θερμόαιμοι «καραμανλικοί» που ενοχλήθηκαν από τη στάση του κ. Μητσοτάκη, επιχειρώντας να μειώσουν τη σημασία της κίνησης του χλεύαζαν υποστηρίζοντας: «Και η Γαϊτάνη, η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ από τη Θεσσαλονίκη, δεν ήρθε στη Βουλή να ψηφίσει, επειδή διαφωνούσε με την πρόταση του κόμματός της για τον Προκόπη Παυλόπουλο, αλλά αυτό δεν την έκανε και διάδοχο του Τσίπρα…».