Χάρης Τζωρτζάκης: Οι παιδικές αναμνήσεις ενός άθρησκου, βράδυ Μ. Πέμπτης

Με μία μακροσκελή δημοσίευσή του στο facebook, o Xάρης Τζωρτζάκης «ταξιδεύει» πίσω στις παιδικές του αναμνήσεις, όταν ο παππούς του, παπάς στο επάγγελμα, τον έπαιρνε μαζί του στην εκκλησία το βράδυ της Μ. Πέμπτης, και ντυνόταν παπαδοπαίδι πλάι στον Εσταυρωμένο Χριστό.
Ο ίδιος περιγράφει: «Έχω σταματήσει εδώ και πολλά χρόνια να είμαι θρήσκος, αλλά ακόμα και σήμερα η Μεγάλη Πέμπτη έχει μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Είναι μάλλον αυτές οι άτιμες οι παιδικές αναμνήσεις που σε συνοδεύουν οι ρημάδες ως το τέλος. Σαν σήμερα λοιπόν ξυπνούσα με την προσμονή της βραδινής λειτουργίας. Ξεκινάγαμε νωρίς το απόγευμα με τον παππού μου τον παπα Χρήστο και περπατούσαμε από την πλατεία Μέμου του Κορυδαλλού μέχρι την εκκλησιά του Άη Γιώργη Νικαίας.
Εκεί συναντούσα τα αλλά «προνομιούχα» παιδιά της γειτονιάς που το βράδυ θα είχαν κι αυτά την τιμή να ντυθούν παπαδάκια και να κρατήσουν τα βαρύτιμα εξαπτέρυγα στα 12 Ευαγγέλια. Ο παππούς μας έκανε ένα σύντομο μπρίφινγκ της τελετής και όταν σιγουρευόταν ότι τα είχαμε αφομοιώσει σωστά και δε θα κάναμε καμία μπαρούφα μας άφηνε να ξεχυθούμε στο προαύλιο για παιχνίδι μέχρι να έρθει η μεγάλη ώρα. Άλλο που δε θέλαμε!
Στη Νίκαια ο εορτασμός της Ανάστασης ξεκινούσε από τη Μεγάλη Πέμπτη με τα δυναμιτάκια να πέφτουν βροχή στον άτυπο πόλεμο με το προαύλιο του διπλανού σχολείου. Ένας άνισος πόλεμος που ανάγκαζε εμάς τα παπαδοπαίδια κάθε χρόνο σε άτακτη υποχώρηση αδύναμοι να αντισταθούμε στους σκληροτράχηλους άθρησκους βησιγότθους ούννους του σχολείου. Μονάχα τον παπα Γεράσιμο φοβούνταν αυτοί που έβγαινε και τους έριχνε κανα πασχαλιάτικο καντήλι για να μας υπερασπίσει.
Ώσπου έφτανε η μεγάλη ώρα. Βάζαμε τα καλοσιδερωμένα κόκκινα άμφια μπαίναμε στο ιερό και περιμέναμε να χτυπήσει το «τρίτο κουδούνι». Κι όταν χτυπούσε ξεκινούσε η μαγεία. Η τελετή. Κι έφτανε η ώρα, η πιο ιερή όλων..
«Σήμερον κρεμᾶται ἐπὶ ξύλου, σήμερον κρεμᾶται ἐπὶ ξύλου, ὁ ἐν ὕδασι τὴν γῆν κρεμάσας»
Και δάκρυα κύλαγαν από τα μάτια.
Ακόμα κυλάνε κι ας μην πιστεύω πια.
Καλή Ανάσταση ρε παιδιά!».