Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη
Ο μονάκριβος γιος της αξέχαστης Αλίκης Βουγιουκλάκησε μία από τις σπάνιες εξομολογήσεις του κάνει την αυτοκριτική του, αναγνωρίζει τα λάθη του, θυμάται στιγμές από τη ζωή κοντά στη μητέρα του, και αποκαλύπτει τα σχέδια και τα όνειρά του.
Εχει να δώσει συνέντευξη δώδεκα χρόνια. Βρεθήκαμε στο σπίτι του στο Παλαιό Φάληρο. Απέναντί μας το υπέροχο γαλάζιο της θάλασσας. Το ασπρόμαυρο μινιμαλιστικό ντεκόρ σπάνε αντίκες συναισθηματικής αξίας όπως η τραπεζαρία και το πιάνο της Αλίκης και high-tech gadgets. Αδυνατισμένος κατά εξήντα κιλά, ήρεμος, ευγενής και κατασταλαγμένος, με σταθερές αξίες και φιλίες με ανθρώπους αναφοράς, κρατάει τις αναμνήσεις του από το παρελθόν ενώ ξετυλίγει τα μελλοντικά αισιόδοξα σχέδιά του γεμάτος ενέργεια. Κατά τη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων έχει κάνει μεγάλες αλλαγές στη ζωή του, αναθεώρησε, έχει αλλάξει και τα λάθη του αποτελούν παρελθόν. Ο λόγος του χειμαρρώδης.
«Πέρασα από πολλές σχέσεις και δύο φορές έφτασα κοντά στον γάμο με δύο αξιόλογα κορίτσια, τη Νίκη Σερέτη και τη Χριστίνα Γεωργίου. Εγώ έφταιξα που δεν είχαν ευτυχή κατάληξη και μέσω αυτής της συνέντευξης τούς ζητώ δημόσια συγγνώμη. Θα μπορούσα να είχα κάνει οικογένεια. Σήμερα έχω μετανιώσει γι' αυτό. Ελπίζω να είναι καλά και να έχουν φτιάξει τις ζωές τους. Ισως δεν είναι αργά και για μένα, αλλά είναι διαφορετικό να συμβεί αυτό στα τριάντα πέντε - σαράντα σου κι άλλο στα πενήντα όπου ο χρόνος λιγοστεύει και περνάει πιο γρήγορα. Οταν είμαστε είκοσι βλέπουμε τα πενήντα σαν έναν μακρινό αριθμό και σε λίγο είμαστε εξήντα. Θα ήθελα να γνωρίσω μια γυναίκα που να ξέρει τι θέλει, να είναι αυτοδύναμη, να μπορούμε να επικοινωνήσουμε, να θέλουμε παρόμοια πράγματα. Η συντροφικότητα είναι του χαρακτήρα μου».
Εχει δηλώσει πολλές φόρες πόσο δύσκολο του είναι να διαχειριστεί τη σημαντική παρακαταθήκη των γονιών του καθώς όλοι περιμένουν να φτάσει στο επίπεδο που κατάφεραν να φτάσουν αυτοί. Σήμερα συμπληρώνει: «Είναι ψηλά ο πήχης και άδικο να σε συγκρίνουν. Ομως τα άτομα του μουσικού χώρου υποστηρίζουν ότι είμαι ένας πολύ καλός μουσικός, πράμα που προσωπικά αποφεύγω να διατυμπανίζω. Eχω αναγνωρισιμότητα, αλλά ο πολύς κόσμος δεν ξέρει ότι υπήρξα ραδιοφωνικός και θεατρικός παραγωγός, συγγραφέας, έχω συνεργαστεί με ονόματα όπως Λένι Κράβιτζ και Jamiroquai. Δεν χρειαζόταν να δουλέψω, αλλά δουλεύω από τα δεκαοχτώ μου, αρχικά στο Κανάλι 1 του Πειραιά, στο ράδιο και στα σενάρια του ΑΝΤ1 με την αείμνηστη μητέρα του Γιάννη Πρετεντέρη».
Πάντα δημιουργικός, με το μικρόβιο της μουσικής από τα σχολικά του χρόνια, ιδρυτικό στέλεχος στο συγκρότημα της σχολής Μωραΐτη «Αχτύπητα Φιλέτα», με συμμαθητές του ανάμεσα σε άλλους τον Κωνσταντίνο Καζάκο και τον τωρινό πρόεδρο της ΕΡΤ Κωνσταντίνο Ζούλα, θυμάται: «Ημασταν μια ωραία τάξη στου Μωραΐτη, που έβγαλε σημαντικούς δημιουργούς και επιστήμονες. Φίλοι μου από εκείνα τα χρόνια είναι ο Πέτρος Κόκκαλης, ο Γιάννης Φιξ και ο Γιάννης Μόραλης. Τον αγαπάω τον Πειραιά, έχω ωραίες αναμνήσεις απ' όταν ο πατέρας μου ήταν αντιδήμαρχος επί Ανδριανόπουλου. Πηγαίναμε συχνά γήπεδο. Στα γεγονότα της Θύρας 7 ήμουν εκεί. Οταν κατεβαίνω ο κόσμος με αναγνωρίζει και με χαιρετάει. Εχω παρακολουθήσει συναυλίες σπουδαίων ερμηνευτών που σημάδεψαν τη μουσική μου παιδεία, όπως της Νταϊάνα Ρος, του Ελτον Τζον, της Γουίτνεϊ Χιούστον. Με τη μητέρα μου είδαμε στη Νέα Υόρκη τη Μαντόνα και τον Σινάτρα. Αρχισα με κλασικό πιάνο, τις πρώτες νότες τις έπαιξα με δάσκαλο τον Μάνο Χατζιδάκι, γρήγορα όμως επικεντρώθηκα στη τζαζ-φαν μουσική βλέποντας ότι αποδίδω καλύτερα στο συγκεκριμένο είδος, τον αμερικανικό τζαζ ήχο. Εχω γράψει για την Ηρώ, τον Βαλάντη, έχω κάνει χρυσούς δίσκους στο εξωτερικό. Το 2003 με τον Νίκο Πατρελάκη, φίλο και μέντορά μου, φτιάξαμε τους Futuristics. Τα δύο χιλιάδες αντίγραφα έγιναν sold out και το “Tonight” παγκόσμιο hit. Μετά από μακρόχρονη απουσία είμαστε έτοιμοι να επανέλθουμε. Εχουν κοπεί τα φτερά πολλών της γενιάς μου με την πανδημία που περνάμε, αναμένουμε όμως τις εξελίξεις».
Η επιλογή να μη δημοσιοποιεί την ιδιωτική του ζωή είναι συνειδητή. Είναι άνθρωπος χαμηλού προφίλ. Αν δεν έκανε αυτή τη μεγάλη αλλαγή στη ζωή του, δεν θα έδινε αυτή τη συνέντευξη. «Ξέρω ότι αρκετοί συνάνθρωποί μας αντιμετωπίζουν το θέμα της υπερβολής των κιλών τους. Ηταν απόφαση ζωής να κόψω το στομάχι μου κατά 80%. Μετά από αυτό διαπιστώνω ότι καθόλου δεν μου λείπει το φαγητό. Κάπνιζα από τα 34, το έκοψα πριν απο επτά χρόνια και σήμερα κάνω μόνο ηλεκτρονικό. Η άθληση συμπεριλαμβάνεται στην καθημερινότητά μου. Περπατάω καθημερινά 5 χιλιόμετρα. Αισθάνομαι πολύ καλύτερα με τις επιλογές μου», δηλώνει.
Στα άμεσα σχέδιά του για το 2021 είναι η δημιουργία του Μουσείου «Αλίκη Βουγιουκλάκη». «Η ιδιωτική πρωτοβουλία αναμένεται, το προχωράμε όμως και μόνοι μας για να μη χάνουμε χρόνο. Θα ήθελα να δω τα προσωπικά αντικείμενα της μητέρας μου, τα φορέματα από ταινίες που αγαπήθηκαν και τα θεατρικά της κοστούμια σε έναν εκθεσιακό χώρο και όχι σε αποθήκες. Του χρόνου θα έχουν περάσει 25 χρόνια από τότε που "έφυγε" και οργανώνουμε εκδηλώσεις και εκθέσεις στη μνήμη της. Είχαμε δρομολογήσει και ένα αγγλόφωνο ντοκιμαντέρ με γνωστό παραγωγό που θα περιλάμβανε προσωπικές στιγμές από γιορτές της. Δυστυχώς λόγω της πανδημίας αποκλειστήκαμε και τα σχέδια καθυστερούν», αναφέρει.
Ο Γιάννης Παπαμιχαήλ έχει αποδείξει ότι δίνει μεγάλη βάση στις σχέσεις του, πόσο μάλλον τις συγγενικές. «Με τα ξαδέρφια μου από την οικογένεια του πατέρα μου έχω άριστες σχέσεις, με τους συγγενείς από την πλευρά της μητέρας μου εύχομαι να τα βρούμε στο εγγύς μέλλον. Θεωρώ δεύτερη οικογένειά μου την οικογένεια Λάτση, που μας στάθηκε όταν η μητέρα μου είχε να αντιμετωπίσει τη δύσκολη συγκυρία της επάρατης νόσου, την κυρία Μαριάννα, την οικογένεια Βαρδινογιάννη. Διατηρώ τις φιλίες της μητέρας μου και την επαφή με όλους τους εν ζωή πρώην συνεργάτες της, όπως τη Μαρινέλλα, τον Φασουλή, τον Γαλανό, τον Σπυρόπουλο. Με τον Κώστα Σπυρόπουλο συνεργαζόμαστε για να ανεβάσουμε μια παράσταση του χρόνου. Μια ακριβή παραγωγή για την Αλίκη χωρίς κάποια πρωταγωνίστρια που θα την υποδυθεί μια και έχει αποδειχθεί αδύνατον στο παρελθόν. Θα μου λείψει οΚώστας Βουτσάς και το χιούμορ του. Κάποτε ο Βαγγέλης Παπαθανασίου είχε το στούντιό του στη Στησιχόρου που ήταν και το διαμέρισμά μας. Στην πρώτη μας συνάντηση έπαιξε μιάμιση ώρα για μένα αποκλειστικά και μετά με άκουσε να παίζω τα κομμάτια του σε τζαζ. Αυτός ο τεράστιος μουσικός μου έχει δώσει τα δικαιώματα στα κομμάτια που έχουν σχέση με τη μητέρα μου. Με τον Γιώργο Χατζιδάκι που έχει επιλέξει να διατηρεί χαμηλούς τόνους είμαστε φίλοι. Θυμάμαι τα χριστουγεννιάτικα πάρτυ στο σπίτι μας. Καλεσμένη ήταν όλη η επώνυμη Αθήνα, εκδότες, εφοπλιστές, ηθοποιοί, πολιτικοί. Με είχαν εντυπωσιάσει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, η Ντόρα Μπακογιάννη, ο Ευάγγελος Αβέρωφ και κυρίως το ζευγάρι Ευαγγελάτου - Τασοπούλου. Αμέσως μετά προέκυψε και η συνεργασία του σκηνοθέτη στη “Φιλουμένα Μαρτουράνο”. Τρελό κέφι, χορός, χαρτιά μέχρι πρωίας όπου πάντα κέρδιζε ο Γιώργος Λεμπέσης. Σε κάποια παράσταση στο Ηρώδειο θυμάμαι τον εαυτό μου να κάθομαι ανάμεσα στην Αλίκη και τον Νιάρχο», διηγείται.
Κλείσιμο
Στην «Εβίτα» το '82, στο υπέροχο κηποθέατρο του «Παρκ», γνώρισε τον κινηματογραφικό πατέρα της Αλίκης, Λάμπρο Κωνσταντάρα, διάσημους Βρετανούς παραγωγούς και τον Λόρενς Ολιβιέ που υποστήριζε ότι ήταν η ωραιότερη «Εβίτα» που είχε δει. Στον χαρακτήρα της μητέρας του θαύμαζε τον μοναδικό τρόπο που ακόμα και τους εχθρούς της τους έκανε φίλους και κολλητούς της. Ο πατέρας του ήταν αντίθετης νοοτροπίας. «Ενιωθα πάντα περήφανος που είχα την Αλίκη μητέρα», εξομολογείται.
Εχει ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο. Σπούδασε στην Ελβετία, στο Αμερικανικό Κολλέγιο κοντά στο Γκστάαντ και μετά στο περίφημο Κολέγιο Μπέντλεϊ. «Η φοιτητική ζωή στην Αμερική ήταν ανέμελη και περιπετειώδης. Από το να πηγαίνουμε σούπερ μάρκετ στις πέντε το πρωί έως το να χαζεύουμε 200 κανάλια στην τηλεόραση. Από τη Βοστόνη κατέβαινα συχνά στη Νέα Υόρκη ζώντας τα prive πάρτυ στα πιο γνωστά κλαμπ της εποχής, όπως το “O Bar”, το “Club USA”, το “The Tunnel” που η δημαρχία του Τζουλιάνι έκλεισε. Την εποχή εκείνη γνώρισα και τη Σελίν Ντιόν και είχαμε μια μακροσκελή συζήτηση για τη μουσική», θυμάται.
Εζησε στην Αμερική και λυπάται για ό,τι συμβαίνει εκεί τώρα. «Λόγω κορωνοϊού βγήκαν στην επιφάνεια όλα τα προβλήματα που υφίστανται στη χώρα. Είναι λυπηρό να υπάρχει ρατσισμός το 2020. Για πρώτη φορά γίνονται διαδηλώσεις που διαρκούν τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, αγώνες για να υπερνικηθούν η βία, η αδικία, ο αποκλεισμός και οι φυλετικές διακρίσεις. Πιστεύω στον άνθρωπο, όλοι είμαστε ίσοι, αξίζουμε σεβασμό, ίσα προνόμια και δικαιούμαστε δικαιοσύνη ανεξαρτήτως χρώματος δέρματος», δηλώνει.
Εχει κόλλημα με την τεχνολογία, τα νέα gadgets εικόνας και ήχου και λυπάται που οι σειρές στην Ελλάδα γυρίζονται σε βιντεοκασέτες και όχι σε φιλμ και δεν επενδύονται χρήματα στις παραγωγές. «Μπροστά στο Netflixκαι το Amazon και την αλματώδη τεχνολογική ανάπτυξη το μέλλον της ελληνικής τηλεόρασης μοιάζει δυσοίωνο», λέει και συνεχίζει: «Η ηλικία των πενήντα είναι καθοριστική, αναμετριέσαι με τις πράξεις σου, τις επιλογές σου, με τα χρόνια που πέρασαν, βλέπεις τις άστοχες κινήσεις σου, ποιοι από τους συνεργάτες σου αποδείχτηκαν αντάξιοι των προσδοκιών σου, τις ευκαιρίες που άφησες να χαθούν και το τι κέρδισες. Σήμερα θέλω να ζω ήρεμα και απολαμβάνω να βγαίνω για φαγητό με αγαπημένους φίλους. Είμαι πιστός, ευαίσθητος, δεν κυκλοφορώ με Μαζεράτι, δεν κάνω πράγματα επιδεικτικά. Το νόημα της ζωής αλλάζει στα πενήντα σου. Πιστεύω στον Θεό, σε μια ανώτερη δύναμη και κάνω την προσευχή μου πριν πάω για ύπνο. Το 2020 οι κανόνες της αυτοπροβολής έχουν αλλάξει, δεν είναι όπως τη δεκαετία του '90 όπου η κοινωνία ήταν ανέμελη και λιγότερο κακεντρεχής. Δεν έκανα όσα θα ήθελα, νιώθω όμως δυνατός, έχω σχέδια για το μέλλον, είμαι κουρασμένος μόνο ψυχολογικά και καθόλου σωματικά. Σε είκοσι χρόνια από τώρα εύχομαι να έχω υλοποιήσει τους στόχους μου και να είμαι ένας ηλικιωμένος με διαύγεια και προηγμένη τεχνολογική γνώση. Εχω ζήσει μια ζωή γεμάτη από εμπειρίες, έχω γνωρίσει κόσμο, έχω δει πράγματα για δέκα ζωές».
