Γρ. Νικολόπουλος

Τελικά, η μεγάλη μάχη για την επιβίωση και το μέλλον της χώρας δεν θα δοθεί στο εξωτερικό αλλά στο εσωτερικό μέτωπο. Θα είναι μια μάχη μεταξύ βουλευτών - και όχι απαραίτητα αντίπαλων κομμάτων. Για να είμαι ακριβής, δεν θα είναι απλώς μια μάχη, αλλά μια σειρά μαχών, ένας μακροχρόνιος πόλεμος. Η πρώτη αναμένεται εντός των επόμενων ημερών και θα αφορά την ψήφιση των σκληρών μέτρων του Προϋπολογισμού του 2013, που είναι προϋπόθεση για την εκταμίευση της δόσης των 31 δισ. ευρώ μέσα στον Νοέμβριο. Ετσι θέλει να λέει το πολιτικό σύστημα. Γιατί στην πραγματικότητα είναι μια μάχη για να πληρωθούν οι συντάξεις και οι μισθοί του Δημοσίου τους επόμενους μήνες.

Τα πράγματα είναι απλά: αν δεν ψηφίσουμε τα μέτρα, δεν παίρνουμε τη δόση, άρα δεν έχουμε λεφτά για να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις. Υποθέτω ότι αυτό έχει γίνει κατανοητό ήδη στα κόμματα και στην πλειοψηφία των βουλευτών τους, οι οποίοι θα ψηφίσουν τελικά τα μέτρα. Οσοι δεν τα ψηφίσουν δεν θα το κάνουν επειδή δεν κατάλαβαν την πραγματικότητα, αλλά -οι περισσότεροι- για να χαϊδέψουν τα αφτιά των ψηφοφόρων τους και για να παραστήσουν φθηνά και ανώδυνα τους λαϊκούς ήρωες. Βεβαίως υπάρχουν και ορισμένοι -λιγότεροι- που επιθυμούν ιδεολογικά την αποχώρηση από την Ε.Ε. και την επιστροφή στη δραχμή, ελπίζοντας (αφελώς κατά τη γνώμη μου) ότι θα είναι καλύτερα τα πράγματα. Οι περισσότεροι όμως παίζουν μικροπολιτικό παιχνίδι. Το ίδιο και κάποια κόμματα. Το κακό μ’ αυτή την ιστορία είναι ότι η συγκεκριμένη μάχη δεν θα είναι η τελευταία. Θα είναι η πρώτη από μία σειρά σκληρές μάχες που θα ακολουθήσουν και οι οποίες αναμφίβολα θα μας θέτουν όλους -και κυρίως τους βουλευτές- διαρκώς μπροστά σε σοβαρά και δύσκολα διλήμματα.
■ Θα πρέπει αργά ή γρήγορα να ψηφίσουν για τη μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων.
■ Θα πρέπει να ψηφίσουν για άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων και των αγορών.
■ Θα πρέπει να ψηφίσουν για την πώληση και την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας.
■ Θα πρέπει να ψηφίσουν για όλες τις Ευρωπαϊκές Οδηγίες (τις θυμάστε;) που υποτίθεται ότι εφαρμόζαμε και δεν τις εφαρμόζαμε τα τελευταία 30 χρόνια.

Ολα αυτά είναι εντελώς αντίθετα με την ιδέα που έχουν οι ίδιοι για τον εαυτό τους. Παραδοσιακά στην Ελλάδα οι βουλευτές είναι φεουδάρχες. Ο φεουδάρχης Κρήτης, ο φεουδάρχης Λακωνίας, ο φεουδάρχης Μεσσηνίας, ο φεουδάρχης Λάρισας, ο φεουδάρχης της Μακεδονίας, της Ηπείρου, των νήσων και πάει λέγοντας. Ως φεουδάρχες καταρχάς απολαμβάνουν όλες τις τιμές που τους αναλογούν: τους καλούν στα πάρτι, στις δεξιώσεις, στις πρεμιέρες, έχουν οδηγό, γραφείο, προσωπικό, μεγάλες αμοιβές, περνάνε «μπόμπα». Ως φεουδάρχες, φροντίζουν να κάνουν ρουσφέτια στους υπηκόους τους, να τους διορίζουν στο Δημόσιο, να τους δίνουν αυξήσεις, να τους βγάζουν άδειες, να τους δίνουν προαγωγές, να τους «βολεύουν» με κάθε έννοια του όρου. Τώρα, λοιπόν, αυτοί οι φεουδάρχες καλούνται να ψηφίσουν υπέρ ριζικών αλλαγών που επιβάλλονται από το εξωτερικό και οι οποίες αποκλείεται να μην εφαρμοστούν αν η Ελλάδα παραμείνει στην Ευρώπη. Και οι αλλαγές αυτές, θεωρούν οι φεουδάρχες, τους θίγουν. Δεν δείχνουν να αντιλαμβάνονται ότι βουλευτές υπάρχουν και στις άλλες χώρες - δεν καταργήθηκαν επειδή οι χώρες τους εκσυγχρονίστηκαν, ούτε επειδή υιοθέτησαν τις ευρωπαϊκές πολιτικές.

Απλώς δεν μπορούν να κάνουν ό,τι τους καπνίσει, υπάρχουν κανόνες και θεσμοί που λειτουργούν, υπάρχουν εθνικοί στόχοι πολύ σημαντικότεροι από το τοπικό συμφέρον της περιοχής στην οποία εκλέγεται ο φεουδάρχης ή από το προσωπικό του συμφέρον και αυτό των φίλων του.  Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Διότι έχουν αρχίσει διάφοροι βουλευτές, που ούτε το όνομά τους δεν θέλω να αναφέρω, οι οποίοι εκβιάζουν και λένε, για παράδειγμα, ότι «εγώ δεν πρόκειται να ψηφίσω αν δεν γίνει ο τάδε δρόμος, αν δεν προχωρήσει η δείνα επένδυση, αν δεν, αν δεν, αν δεν...». Αυτοί οι τύποι παίζουν στα ζάρια τη χώρα. Και το ξέρουν. Χρησιμοποιούν απλώς τους εκβιασμούς για να το ακούνε οι αφελείς ψηφοφόροι τους στην εκλογική τους περιφέρεια και να τους ξαναψηφίσουν. Τελικά, οι περισσότεροι απ’ αυτούς θα σκύψουν το κεφάλι και θα ψηφίσουν και με τα δυο χέρια ό,τι τους πει ο αρχηγός τους. Ομως, ακόμη και αυτές οι «επαναστατικές» δηλώσεις δημιουργούν πρόβλημα. Διότι πολλοί ψηφοφόροι δεν αντιλαμβάνονται ότι πρόκειται περί ενός γελοίου σόου, και κυρίως δεν αντιλαμβάνονται ότι όλα θα αλλάξουν - και πρέπει να αλλάξουν. Αντί λοιπόν οι βουλευτές να εξηγούν στους ψηφοφόρους τους την αναγκαιότητα των αλλαγών και να πιέζουν για την ταχύτερη και πιο ανώδυνη υλοποίησή τους, κάνουν πως αντιστέκονται. Και με τη στάση τους αυτή συντηρούν την οπισθοδρομική, αρνητική και φοβική στάση της ελληνικής κοινωνίας σε όλα όσα νομοτελειακά θα γίνουν τα επόμενα χρόνια. Και καθώς η κοινωνία παραμένει οπισθοδρομική εξαιτίας του πολιτικού της συστήματος και της ανειλικρίνειάς του, υπάρχει ο κίνδυνος του «ατυχήματος».

Οι πολιτικοί αρχηγοί καλά θα κάνουν να αλλάξουν τακτική, να εξηγήσουν οι ίδιοι στον λαό πού πάει το πράγμα και να ζητήσουν την υποστήριξη όλων. Αντί όμως να κάνουν αυτό, κάθονται και κοροϊδεύουν και μεμψιμοιρούν για τα βάσανα που περνάει η Ελλάδα εξαιτίας τους. Δυστυχώς το μέλλον της χώρας εξαρτάται από αυτούς τους 300.