Γιάννης Μακρυγιάννης

Η επιχειρηματικότητα όντως έχει συκοφαντηθεί στη χώρα, αλλά ανάμεσα στους πρώτους που το «πέτυχαν» αυτό είναι και οι ίδιοι οι επιχειρηματίες ή «επιχειρηματίες». Δεν έχουν μικρό μερίδιο τα πολλά από τα τζιμάνια της λεγόμενης επιχειρηματικής κοινότητας στη χρεοκοπία της χώρας. Η λαμογιά πήγε σύννεφο για δεκαετίες. Με αποκορύφωμα το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου και φυσικά τα αδιανόητα θαλασσοδάνεια. Εκείνα ήταν που συνέβαλαν στη βύθιση του τραπεζικού συστήματος, ήδη από το 2007 και όχι οι έρμοι της μεσαίας και χαμηλής τάξης με τα στεγαστικά, ούτε οι μισθωτοί.

Ακούω τον Κυριάκο Μητσοτάκη να μιλά με πολύ ζέση και να υπόσχεται περίπου τα πάντα – είτε έχει απέναντί του κανονικούς επιχειρηματίες, είτε «επιχειρηματίες», που σκέφτονται μόνο το κέρδος και πώς θα το πετύχουν με κάθε τρόπο. Λέει βέβαια ότι πρέπει να τηρείται η νομιμότητα, αλλά μένει να δούμε πώς το εννοεί ή πώς θα εφαρμοστεί αυτό στην πράξη – και ποια νομιμότητα θα θεσμοθετηθεί.

Το πρόβλημα με την ελληνική επιχειρηματικότητα δεν είναι κυρίως η μείωση των φόρων. Ούτε μάλιστα ειδικά η μείωση των φόρων στα μερίσματα, που πάνε κατευθείαν στις τσέπες και στους τραπεζικούς λογαριασμούς των μετόχων – ειδικά σε ξένες τράπεζες. Το πρόβλημα επίσης δεν μπορεί να είναι οι αυστηροί και άτεγκτοι έλεγχοι για το σεβασμό των εργασιακών δικαιωμάτων, την καλά πληρωμένη εργασία και την τήρηση των σχετικών κανόνων. Είναι άλλωστε γνωστό το φαινόμενο με την αδήλωτη εργασία και δεν είναι επαρκής δικαιολογία η κρίση.

Το πραγματικό πρόβλημα είναι η γραφειοκρατία και στο σταθερό πλαίσιο μέσα στο οποίο καλούνται να επιχειρήσουν οι ενδιαφερόμενοι. Το πρόβλημα είναι η σχέση τους με το κράτος, η διαφθορά, η γρήγορη αντιμετώπιση των εμποδίων, όταν αυτά αδικούν πράγματι μία επιχειρηματική προσπάθεια, η εφαρμογή της δικαιοσύνης με ταχείς ρυθμούς κοκ. Το πρόβλημα είναι οι προτεραιότητες του κράτους, τα κίνητρα που δίδει κάθε φορά, τι θέλει να ενισχύσει και να αναπτύξει, πού θέλει να ρίξει το βάρος, άρα και πώς θα ενισχύσει κάθε προσπάθεια που κινείται σε αυτές τις κατευθύνσεις.

Αλλά ας γίνει ξεκάθαρο τούτο, για να μην γίνουμε εργασιακή ζούγκλα, με «θεό» το ιδιωτικό κέρδος: Σε κάθε χώρα υπάρχουν νομοθεσίες που προστατεύουν το κοινωνικό σύνολο, το περιβάλλον, την πολιτιστική κληρονομιά και πάει λέγοντας. Η επιχειρηματικότητα οφείλει να συμπορεύεται και να εφαρμόζει τα προβλεπόμενα και όχι να λειτουργεί ασύδοτα. Τα όσα λέει ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν εγγυώνται ότι οι ασύδοτες δυνάμεις της αγοράς θα ελεγχθούν, παρότι έχει ως κεντρικό σύνθημα "καλές και καλοπληρωμένες θέσεις εργασίας". Ας ελπίσουμε ότι θα διαψευστούν οι φόβοι. Αλλιώς θα επιβεβαιωθεί το αξίωμα ότι κάθε φορά ψηφίζουμε αυτούς που θα κράζουμε σε τρία τέσσερα χρόνια…