Διονύσης Θανάσουλας

Να ζούμε...

Μεγάλη κουβέντα το «να ζούμε», από αυτές που έχουμε ξεχάσει αρκετές φορές πνιγμένοι μέσα στην καθημερινότητα, με τα προβλήματα πάσης φύσεως να μας πνίγουν, να μην μας αφήνουν να ανασάνουμε...

Ναι, είχε πανσέληνο χθες, αυτή του Αυγούστου, που της αξίζει να την βλέπεις από εκεί που επέλεξες να πας λίγες ημέρες διακοπές, έτσι για να νοιώσεις ότι δραπέτευσες έστω και για λίγο από το τσιμέντο της Αθήνας, από την άδεια Κηφισίας και από την κάψα του μεσημεριού στο Μοναστηράκι.

Θα ήθελα πολύ να είμαι κι εγώ στην Χώρα ενός νησιού αλλά φέτος δεν προέκυψε...

Πόσο θα ήθελα να είμαι στα Κουφονήσια, στην Σέριφο, στην Αστυπάλαια που όλο την μελετάω και όλο την «καίω» κάθε καλοκαίρι, κάπου βρε αδερφέ.

Να έχω μια παγωμένη μπίρα στο χέρι, σε μια παραλία, με τα αλάτια πάνω μου και να βλέπω το φεγγάρι ολόγιομο να βάφει την θάλασσα μαζί με φίλους και το ταίρι μου.

Ναι, αυτό θα ήταν το ιδανικό μάζωμα.

Θα είχε γέλια, κουβέντες και ιστορίες που θα εναλάσσονται μαζί με τους πρωταγωνιστές τους γύρω από μια φωτιά, αλλά όλο αυτό είναι κομματάκι δύσκολο.

Δύσκολο γιατί τα καλοκαίρια οι φίλοι σκορπάνε σε διαφορετικούς προορισμούς.

Άλλοι ζευγαρωμένοι, άλλοι ελεύθεροι κι ωραίοι και άλλοι μπλεγμένοι σε διάφορες καταστάσεις είναι πολύ δύσκολο να συντονιστούν και να προγραμματίσουν διακοπές.

Θα ήταν ωραίο να έβλεπα την φεγγαράδα μαζί με παρέα απόψε...

«Όμως είμαι ακόμη εδώ, κι αυτό το καλοκαίρι» που λέει και το τραγούδι, σε μια Αθήνα άδεια, στα σχεδόν άδεια γραφεία της εφημερίδας και του site να πληκτρολογώ λόγια για το φεγγάρι του Αυγούστου και για παρέες.

Αυτή την πανσέληνο θα ήθελα να την ζήσω αλλού ρε γαμώτο...